Christoph Friedrich Ammon

Christoph Friedrich Ammon (od 1824 r. von Ammon; ur. 16 stycznia 1766 r. w Bayreuth; zm. 21 maja 1850 r. w Dreźnie) - niemiecki teolog luterański i ważny przedstawiciel racjonalnego podejścia do zjawisk nadprzyrodzonych.

Christoph Friedrich Ammon
Christoph Friedrich Ammon.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Philipp Michael Paul Ammon, pruski radca; matka Eleonore Marie Eusebia Grieshammer; - ożenił się 1) w Erlangen 31 lipca 1790 r. z Elisabeth, córką profesora Johanna Friedricha Breyera, kuzynką Hegla, 2) w Dreźnie 19 czerwca 1823 r. z Marianną Becker; miał 6 dzieci z 1) małżeństwa; wnuk Ludolf Krehl, orientalista.

Życiorys

Christoph Friedrich Ammon studiował w Erlangen, został tam w 1789 r. profesorem nadzwyczajnym na wydziale filozoficznym, w 1790 r. nadzwyczajnym, a w 1792 r. zwyczajnym profesorem teologii. W 1794 r. powołano go na uniwersytet do Getyngi, a w 1804 r. powrócił do Erlangen jako profesor teologii. W latach 1813-1849 był głównym kaznodzieją na dworze w Dreźnie i pełnił tam także funkcję radcy w Ministerstwie Kultury oraz był wiceprzewodniczącym Konsystorza Kraju.

Z powodu niezwykłej i obszernej uczoności (filologia klasyczna, orientalistyka, wiedza nowotestamentowa, filozofia) i z powodu wspaniałej umiejętności głoszenia kazań należał do najbardziej osławionych osób swego czasu. Znany był jako polihistor i porównywano go nawet z Gottholdem Ephraimem Lessingiem. Christoph Friedrich Ammon chociaż należał do przedstawicieli teologii oświecenia i był racjonalistą, to nie odrzucał poglądu o objawieniu, ale próbował pogodzić rozum i objawienie. Pojęcie "racjonalizm objawienia" (niem. Offenbarungsrationalismus) próbuje wyrazić pojednawcze stanowisko Ammona. Próbował także połączyć dogmatykę i etykę Immanuela Kanta ( Entwurf einer biblischen Theologie (3 tomy, 1801) i Summa Theologia Christiana (1803)). W piśmie Bittere Arznei für die Glaubensschwäche unserer Zeit (1817) bronił 95 tez Clausa Harmsa, w których ich autor występował przeciw teologicznemu racjonalizmowi i tym sposobem Ammon naraził się na ostry atak Friedricha Schleiermachera . W piśmie Fortbildung des Christenthums zur Weltreligion przedstawił chrześcijaństwo jako pewien pojęciowy, ciągle zmieniający produkt wspólnego rozwoju kulturalnego.

Jego ostatnie prace literackie to Leben Jesu (2 części 1842) i Die wahre und falsche Orthodoxie (1849) są bezwartościowe dla przebiegu rozwoju teologii.

W 1849 r. zrezygnował z pełnionych urzędów i godności. Christoph Friedrich Ammon zmarł w wieku 84 lat i został pochowany w Dreźnie na cmentarzu Eliasfriedhof.

Dzieła (wybór)

  • Hekabe und Andromache, 1788.
  • Salomo's verschmähte Liebe oder die belohnte Treue , 1790.
  • Ueber den Werth vernünftiger Zweifel in der Religion , 1790.
  • Entwurf einer reinen biblischen Theologie , 1792.
  • Ueber die Natur der göttlichen Strafen, 1793.
  • Ueber das Beruhigende der christlichen Lehre von der Rechtfertigung des Menschen durch Jesum, 1794.
  • Jeder Mensch hat seine Leiden, 1795.
  • Anleitung zur Kanzelberedsamkeit, 1799.
  • Summa theologiae christianae , 1803.
  • Christlicher Religionsunterricht für die gebildete Jugend , 1812.
  • Handbuch der christlichen Sittenlehre, 1838.

Literatura

  • Heinrich Heppe: Ammon, Christoph von. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 1, Duncker & Humblot, Leipzig 1875, s. 405.
  • Franz Lau: Ammon, Christoph . W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 1, Duncker & Humblot, Berlin 1953, ISBN 3-428-00182-6, s. 253.

Linki

Autor: Roman Penkała