Conrad Ansorge

Conrad Ansorge (ur. 15 października 1862 r. w Buchwald bei Liebau (obecnie Bukówka na Dolnym Śląsku, zm. 13 lutego 1930 r. w Berlinie) - niemiecki pianista, kompozytor i pedagog muzyczny. (wyznania katolickiego)

Conrad-Ansorge-Lovis-Corinth
Portret Conrada Ansorge, Lovis Corinth, 1903.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Paul Ansorge (1836-84), kupiec z Arnsdorf (obecnie Miłków na Dolnym Śląsku); matka Anna Eitrich (1840-81), z Schönbergu (obecnie Sulików na Dolnym Śląsku); dziadek ze strony ojca Johann Conrad Ansorge (1803-39), leśniczy rewirowy z Grünau (Schlesien); babcia ze strony ojca Marie Rosalie Kramer, Arnsdorf (obecnie Miłków na Dolnym Śląsku); - ożenił się 14 lipca 1891 r. w majątku Rittergut Holzdorf koło Weimaru z Margarete (1872-1944), pianistką, córką fabrykanta Alberta Wegelina (1841-88) z Kolonii i Sophie Kloss (1847-1892) z Kolonii; miał 2 synów i 2 córki, m.in. Joachima (1093-1947), pianistę i nauczyciela gry na fortepianie w Königsbergu (obecnie Kaliningrad, pol. Królewiec) i Berlinie.

Życiorys

Conrad Ansorge po ukończeniu gimnazjum w Kamiennej Górze (wówczas niem. Landeshut) studiował od 1880 do 1882 r. w Konserwatorium Lipskim, od 1883 do 1885 r. żył w Weimarze i był tam uczniem Ferenca Liszta (1811-1886). Z Lisztem przebywał w Rzymie, a w 1987 r. wyjechał do Ameryki Północnej, gdzie szybko zyskał uznanie jako pianista. W 1893 r. osiadł w Weimarze, po czym mieszkał od 1895 r. w Berlinie. Od 1898 do 1904 r. i od 1916 r. do końca życia był nauczycielem w konserwatorium Klindworth-Scharwenka-Konservatorium w Berlinie. W Berlinie przebywał w kręgach uczonych i artystów. Szczególne zainteresowanie budziła w nim liryka współczesna, zwłaszcza Stefana George (1868-1933), Alfreda Momberta (1872-1942) i Stanisława Przybyszewskiego (1868-1927). Jako pierwszy napisał muzyką do ich utworów.

Z Berlina Conrad Ansorge udawał się często w trasy koncertowe po Niemczech, Europie i w 1906 r. także po Ameryce Południowej. 6 kwietnia 1905 r. nagrał 7 utworów fortepianowych w lipskim studiu nagrań na fortepianie Welte-Mignon, pierwszym automatycznym instrumencie muzycznym, który umożliwiał wierne odtwarzanie utworów przeznaczonych do gry na fortepianie, wśród nich trzy swoje dzieła.

W latach 1910-25 kierował w miesiącach letnich klasą mistrzowską w Konserwatorium Królewieckim. W 1913 r. otrzymał tytuł profesora, w 1919 r. objął klasę w konserwatorium Klindworth-Scharwenka-Konservatorium w Berlinie i w 1920 r. został dyrektorem klasy mistrzowskiej fortepianu w Deutsche Akademie für Musik w Pradze. Do grona jego uczniów należeli m.in. Wilhelm Furtwängler (1886-1954), Eduard Erdmann (1896-1958), Mina Tobler (1880-1967), Rudolf Müller-Chappuis (1905-1968) i Eta Harich-Schneider (1897-1986).

Conrad Ansorge wykonywał przede wszystkim utwory Ludwiga van Beethovena (1770-1827), Franza Schuberta (1797-1828), Roberta Schumanna (1810-1856), Fryderyka Chopina (1810-1849) i Ferenca Liszta. Jako kompozytor pisał muzykę kameralną, sonaty, utwory fortepianowe i pieśni.

Dzieła (wybór)

  • Traumbilder. Op. 8, 1889.
  • Sieben Gesänge für eine Singstimme mit Klavier. Op. 11, 1898.
  • Erntelieder, nach einem Gedicht von Franz Evers. Op. 18, 1903.
  • Sonate für Klavier. (Nr. 2) Op. 21, 1904.
  • Quartett fuer zwei Violinen, Viola und Violoncello. Op. 13, 1904.
  • Sonate für Pianoforte. Op. 23 (Nr. 3), 1908.Lieder und Gesänge für eine Singstimmen mit Begleitung des Pianoforte. Op. 22, 1909.
  • Sieben Gesänge: Acherontisches Frösteln Op. 11 (Nr. 2), 1920.
  • Waldeslieder. Op. 2, 1927.

Literatura

  • Carl Benedict: „Ansorge, Conrad.” W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 1, Duncker & Humblot, Berlin 1953, ISBN 3-428-00182-6, s. 313 (online).
Autor: Roman Penkała