Anton Springer

Anton Springer, właściwie Anton Heinrich Springer (ur. 13 lipca 1825 w Pradze; zm. 31 maja 1891 w Lipsku) – niemiecki historyk, historyk sztuki i publicysta polityczny. (wyznanie katolickie, od 1872 ewangelickie).

Anton Springer
Anton Springer.
Źródło: Wikimedia Commons

Życiorys

Anton Springer urodził się 13 lipca 1825 w Pradze jako syn urzędnika w klasztornym browarze w praskiej dzielnicy Strahov. Po nauce w szkole klasztornej norbertanów i w rodzimym Kleinseitner Gymnasiums studiował od 1841 roku historię i filozofię na uniwersytecie w Pradze. W semestrze zimowym 1846/47 uczył w praskiej Akademii Sztuki. Od maja do września 1847 roku podróżował po Włoszech. Następnie udał się do Tybingi, gdzie w marcu 1848 roku doktoryzował się u Friedricha Theodora Vischera (1807–87). W tym czasie był redaktorem w roczniku Jahrbücher der Gegenwart, w którym publikował już od 1845 roku. W 1848 roku wrócił do Pragi, gdzie pisał do opozycyjnych gazet, a jesienią stał się znany dzięki uniwersyteckim wykładom o historii rewolucji. Kolejne podróże zaprowadziły go w 1849 roku do Holandii, Belgii, Francji i Anglii. W zimie 1852 roku habilitował się na uniwersytecie w Bonn, gdzie został docentem, a od 1860 profesorem historii sztuki. W 1872 roku przeniósł się na uniwersytet w Strasburgu, a w kwietniu 1873 na uniwersytet w Lipsku, gdzie pracował do śmierci.

Anton Springer ożenił się w 1853 roku z Isabellą Pinkas, córką prawnika i intendenta Teatru Niemieckiego w Pradze Adolpha Marii Pinkasa (1800–65). Małżonkowie mieli syna Jaroslawa (Jaro, 1856–1915), który poległ w czasie I wojny światowej.

Działalność i pisma

Anton Springer zakładał katedrę historii sztuki średniowiecznej i nowożytnej na wszystkich trzech uniwersytetach, na których wykładał jako profesor (Bonn, Strasburg i Lipsk). Przyczynił się do rozwoju i uznania historii sztuki jako nowej dziedziny akademickiej. Pod wpływem archeologa Otto Jahna (1813–69) około 1860 roku odszedł od ogólnych dzieł o historii sztuki jak np. Podręcznik historii sztuki (Handbuch der Kunstgeschichte, 1855) na korzyść pism bardziej szczegółowych, w których traktował o wpływach antycznych w średniowieczu, o wpływie humanizmu w sztuce renesansowej i o powstaniu rokoko. W głównym dziele Raffael und Michelangelo (1878) dokładnie badał rysunki dwóch wielkich mistrzów na podstawie fotografii i w ten sposób opowiedział się za wykorzystaniem fotografii w badaniach programowych i nauczaniu.

W pracy dziennikarskiej popierał sztuką realistyczną. W licznych artykułach dotyczących historii współczesnej i w recenzjach książek ostro krytykował austriacką politykę i monarchię habsburską. Opublikował też w 1870/72 dwutomową biografię Johanna Christopha Dahlmanna (1785–1860), z którym przyjaźnił się od 1852 roku. Swoje życie i karierę zawodową opisał w autobiografii Aus meinem Leben, która ukazała się pośmiertnie w 1892 roku.

Dzieła (wybór)

  • Die Hegel'sche Geschichtsanschauung: eine historische Denkschrift, 1848.
  • Geschichte des Revolutionszeitalters: 1789 - 1848, 1849.
  • Oestreich nach der Revolution, 1850.
  • Die Baukunst des christlichen Mittelalters: ein Leitfaden zum Gebrauche für Vorlesungen und zum Selbstunterrichte, 1854.
  • Handbuch der Kunstgeschichte: zum Gebrauche für Künstler und Studirende und als Führer auf der Reise, 1855.
  • Geschichte der bildenden Künste im neunzehnten Jahrhundert, 1858.
  • Die mittelalterliche Kunst in Palermo, 1869.
  • Die bildenden Künste der Gegenwart, 1874.
  • Geschichte der altniederländischen Malerei, 1875.
  • Aus meinem Leben, 1892.
  • Albrecht Dürer, 1892.

Literatura

Linki

  • Anton Springer w Professorenkatalog der Universität Leipzig (online).

Artykuł jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.

Autor: Roman Penkała