August Gottlieb Meißner

Genealogia ↑

Ojciec Abraham Gottlieb (zm. 1761), kwatermistrz; matka Charlotte Ernestine (zm. 1779), córka lekarza Johanna Gottloba Sergnitza w Löbau; – ożenił się w Dreźnie w 1783 z Johanną Christianą Elisabeth (1764–1807), córką radcy dworskiego i tajnego referendarza Ernsta Gotthelfa Beckera i N.N. Willers; miał syna i 3 córki.

Życiorys ↑

Meißner uczył się w latach 1765–72 w liceum w Löbau. 18 września 1772 r. rozpoczął studia prawnicze na uniwersytecie w Wittenberdze, które od 1774 r. kontynuował w Lipsku, gdzie w 1776 r. ukończył studia. Od 1776 r. był najpierw kancelistą, potem tajnym archiwisto - registratorem w Dreźnie. Oprócz tego rozwinął działalność pisarską. W 1785 r. został profesorem estetyki i literatury klasycznej na uniwersytecie w Pradze, a w 1805 r. powołano go jako radcę konsystorza i nauczyciela do gimnazjum w Fuldzie.

Meißner zadebiutował w 1776 r. operą komiczną Das Grab des Mufti oder die zwei Geizigen, którą w styczniu 1779 r. wystawił w Lipsku Johann Adam Hiller. Napisał także inne libretta do operetek i śpiewogier. Wydał także dwa zbiory opowiadań Skizzen (1778–96) i Erzählungen und Dialogen (1781–89) stanowiące w większości adaptację obcego materiału. Szczególnie popularne stały się Skizzen i zapewniły renomę literacką Meißnera. Na wzór francuski zaproponował czytelnikom bogactwo tematów, łącznie z epizodami kryminalnymi (Mord aus Schwärmerey, Unkeusche, Mörderin, Mordbrennerin, und doch blos ein unglückliches Mädchen, Blutschänder, Feuerleger und Mörder zugleich, den Gesetzen nach, und doch ein Jüngling von edler Seele, Mörder seiner Verlobten und Räuber! dann eine Zeitlang redlicher Mann; seltsam entdeckt, noch seltsamer sich selbst angebend). Pisał także dramaty, biografie, baśnie (Sonne und Wind) i powieści. Po próbie rodzinnej powieści melodramatycznej (Die Geschichte der Familie Frink, 1779) bohaterami jego powieści stały się historyczne postacie włoskiego renesansu względnie greckiego antyku (Bianca Capello, 2 tomy, 1784; Alcibiades, 4 tomy, 1781–88; Masaniello, 1784). Renomę "klasycznego pisarza historycznego" utwierdził biografiami wybitnych postaci grecko-rzymskiej historii (Spartacus, 1792; Epaminondas, 1798; Leben des Julius Caesar, 2 tomy, 1799).

Oprócz Hillera muzykę do jego tekstów napisali m.in. Christian Gottlob Neefe (melodrama Sophonisbe), Friedrich Heinrich Himmel (1765–1814, kantata Das Lob Gottes), Georg Anton Benda (opera Romeo und Julie), Joseph Schuster (śpiewogra Der Alchymist i inne).

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑