Michael Bernays
Michael Bernays (ur. 27 listopada 1834 w Hamburgu; zm. 25 lutego 1897 w Karlsruhe) – niemiecki filolog, historyk literatury i badacz twórczości Johanna Wolfganga von Goethego (1749–1832). (wyznanie mojżeszowe, od 1856 ewangelickie)
Michael Bernays. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
- Ojciec: Isaac Bernays zwany Chacham (= naczelny rabin, 1792–1849), był synem kupca Jakoba w Moguncji i pierwszym niemieckim rabinem, który naukę Talmudu połączył z powszechną edukacją niemiecką;
- Matka: Sara (1804–58), córka aktora dworskiego Michaela Berenda z Hanoweru;
- Brat: Jacob (1824–1881), filolog klasyczny;
- Ożenił się: w Monachium w 1880 z Louise Rübke, wdową po pisarzu Hermannie Uhde (zm. 1879);
- Dzieci: syn Ulrich (1881–1948) i córka Marie (1883–1939);
- Przybrany syn: Hermann Uhde-Bernays (ur. 1875);
- Siostrzeniec: Sigmund Freud (1856–1939), założyciel psychoanalizy.
Życiorys
Michael Bernays uczęszczał do gimnazjum Johanneum w Hamburgu, po czym w latach 1853–56 studiował prawo, historię, filologię klasyczną i germańską na uniwersytecie w Bonn, gdzie był uczniem Friedricha Christopha Dahlmanna (1785–1860), Karla Simrocka (1802–1876), Ernsta Moritza Arndta (1769–1860) i Eduarda Böckinga (1802–1870). Następnie doktoryzował się w Heidelbergu u Georga Gottfrieda Gervinusa (1805–1871). Początkowo pracował jako prywatny uczony, dziennikarz i prelegent w Bonn i Kolonii. W 1872 habilitował się na uniwersytecie w Lipsku. W następnym roku został profesorem nadzwyczajnym historii literatury na uniwersytecie w Monachium, a w 1874 otrzymał tam nominację na profesora zwyczajnego. W 1890 zakończył pracę pedagogiczną na uniwersytecie w Monachium i ostatnie lata życia spędził w Karlsruhe.
Michael Bernays zyskał sławę jako badacz twórczości i życia Johanna Wolfganga von Goethego (1749–1832) oraz Williama Szekspira (1564–1616). Obok Jacoba Christopha Burckhardta (1818–1897) i Karla Hillebranda (1829–1884) uznawany był powszechnie jako ostatni polihistor.
Do grona uczniów Michaela Bernaysa należeli m.in. Max Koch (1855–1931), Franz Muncker (1855–1926) i Heinrich Wölfflin (1864–1945).
Dzieła (wybór)
- Festspiel zur Säcularfeier von Schillers Geburtstag., 1860.
- Über Kritik und Geschichte des goetheschen Textes, 1866.
- Zur Entstehungsgeschichte des Schlegelschen Shakespeare, 1872.
- Schriften zur Kritik und Litteraturgeschichte, nowe 4 tome wydanie 1903.