Carl Binz

Carl Binz (ur. 1 lipca 1832 w Bernkastel; zm. 11 stycznia 1913 w Bonn) – niemiecki farmakolog i historyk medycyny. (wyznanie katolickie)

Carl Binz
Carl Binz.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Peter Franz, radny miejski w Bernkastel;
  • Matka: Agathe Day;
  • Ożenił się: z Harriet Emily, córka przemysłowca Schwabe z Manchesteru;
  • Dzieci: syn Arthur (1868–1943), profesor chemii na uniwersytecie w Berlinie.

Życiorys

Carl Binz studiował od 1851 r. na uniwersytetach w Würzburgu, Bonn i Berlinie. W 1855 r. został w Bonn doktorem medycyny, po czym pracował jako asystent w tamtejszej klinice medycznej i od 1859 r. był praktykującym lekarzem. W 1861 r. udał się do Berlina, gdzie pracował w Instytucie Patologii prowadzonym przez Rudolfa Virchowa (1821–1902). Końcem 1862 r. habilitował się w Bonn z zakresu medycyny wewnętrznej i materia medica. Odtąd swoją karierę naukową związał z uniwersytetem w Bonn, gdzie od 1868 r. był profesorem nadzwyczajnym, założył w 1869 r. jako profesor farmakologii Instytut Farmakologiczny, w którym od 1873 do 1908 r. uczył farmakologii jako profesor zwyczajny. W roku akademickim 1885/86 pełnił funkcję rektora uniwersytetu.

Carl Binz rozwinął eksperymentalną metodykę badań w farmakologii i zaproponował podstawowe badania dotyczące zwalczania malarii. Prowadził badania nad chininą jako środkiem przeciw malarii i nad alkoholem jako środkiem pobudzającym. Jako historyk medycyny zyskał uznanie po napisaniu biografii lekarza Johanna Weyera (1516–1588). W 1866 i 1870 r. brał udział jako lekarz sztabowy w niemieckiej wojnie zjednoczeniowej. W 1893 r. wybrano go na członka Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina (niem. Deutsche Akademie der Naturforscher Leopoldina). Książka Podstawy farmakologii (Grundzüge der Arzneimittellehre, 1866) Carla Binza, przetłumaczona na 7 języków, przyczyniła się do oparcia terapii na naukowych podstawach. W późniejszym czasie publikował rozprawy m.in. o roznoszeniu kiły w Europie, o pierwszych propozycjach pomiaru pulsu, o eterze jako środku przeciw bólowi i do narkozy oraz o walce z procesami czarownic.

Dzieła (wybór)

  • Grundzüge der Arzneimittellehre (Podstawy farmakologii), Bonn 1866;
  • Experimentelle Beobachtungen über das Wesen der Chininwirkung (Eksperymentalne spostrzeżenia na temat charakteru działania chininy), Berlin 1868.
  • Zur Geschichte deUeber den Traum (O śnie), 1878.
  • Doctor Johann Weyer, ein rheinischer Arzt, der erste Bekämpfer des Hexenwahns (Doktor Johann Weyer, reński lekarz, pierwszy bojownik szaleństwa czarownic), Bonn 1855 i 1896.
  • Augustin Lerchheimer und seine Schrift wider den Hexenwahn. Mit A. Birlinger (Augustin Lerchheimer i jego pismo przeciw szaleństwu czarownic. Z A. Birlingerem), Straßburg 1888.
  • Der Äther gegen den Schmerz (Eter przeciwko bólowi). Stuttgart 1896.
  • Pater P. Laymann S. J. und die Hexenprozesse (Pater P. Laymann S. J. i procesy czarownic), w HZ 49 (1900), 290–292.

Literatura

  • Renate Bertling: Der Pharmakologe Carl Binz. (Dysertacja), Bonn 1969 (z obszerną biografią).
  • Julius Pagel: Carl Binz w Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin, Wien 1901, sp. 179-181 (online).
  • Johannes Steudel: „Binz, Carl” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 2, Duncker & Humblot, Berlin 1955, ISBN 3-428-00183-4, s. 250 (online).
    • (Digitalisat).
Autor: Roman Penkała