Hermann Bonitz

Hermann Bonitz (ur. 29 lipca 1814 w Langensalza (Turyngia); zm. 25 lipca 1888 w Berlinie) – niemiecki filolog, filozof i reformator szkolnictwa w Wiedniu i Berlinie. (wyznanie ewangelickie)

Hermann Bonitz - Imagines philologorum
Hermann Bonitz.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Carl Friedrich (zm. 1835), superintendent, syn kowala z Rudaw (niem. Erzgebirge); matka Maria Sophie Schmalkalden; – ożenił się w 1843 z Berthą Semmel z Gery.

Życiorys

Hermann Bonitz był od 1826 r. wychowankiem szkoły książęcej Landesschule Pforta w Schulpforte, gdzie był uczniem Karla Davida Ilgena (1763—1834). W 1832 r. rozpoczął studia teologiczne i filozoficzne na uniwersytecie w Lipsku. Jednak wkrótce zrezygnował z teologii i zwrócił się ku filologii. W Lipsku jego nauczycielami byli filozofowie Moritz Wilhelm Drobisch (1802—96) i Gustav Hartenstein (1808—90) i filolog Gottfried Hermann (1772–1848). Od 1835 r. kontynuował studia w Berlinie u Augusta Boeckha (1785–1867) i Karla Lachmanna (1793–1851). Po uzyskaniu tytułu doktora filozofii w Lipsku zaczął w 1836 r. pracę nauczyciela w gimnazjum w Dreźnie, gdzie pracował przez dwa lata. Od 1838 r. uczył w Gimnazjum im. Fryderyka Wilhelma (niem. Friedrich Wilhelms-Gymnasium), od 1840 w Gymnasium zum Grauen Kloster w Berlinie i od 1842 r. w Gimnazjum Mariackim (niem. Marienstiftsgymnasium) w Szczecinie. W 1848 r. przyjął powołanie na uniwersytet w Wiedniu, gdzie 6 stycznia 1849 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego filologii klasycznej. W Wiedniu razem z Franzem Serafinem Exnerem (1802–1853) reorganizował nauczanie szkół średnich (gimnazjów) i uniwersyteckich studiów filologicznych.

W 1867 r. przeniósł się do Berlina , gdzie został dyrektorem Gymnasium zum Grauen Kloster i dyrektorem Königliches Pädagogisches Seminar für gelehrte Schulen. Od 1875 r. Hermann Bonitz był tajnym radcą w Ministerium Nauki i stworzył plany nauki i egzaminów dla wyższych szkół w Prusach. Oprócz tego prowadził działalność naukową. Był jednym z najlepszych znawców Arystotelesa, pisał rozprawy o Platonie, Sofoklesie i kwestiach homeryckich, przy czym uzupełnił i kontynuował teorię pieśni Lachmanna. Hermann Bonitz należał do Akademii Naukowych w Wiedniu, Monachium (od 1850) i Berlinie (od 1867).

Dzieła (wybór)

  • Disputationes Platonicae Duae. 1837.
  • Observationes Criticae in Aristotelis Libros Metaphysicos. 1842.
  • Observationes Criticae in Aristotelis quae feruntur Magna Moralia et Ethica Eudemia. 1844.
  • Alexandri Aphrodisiensis Commentarius in Libros Metaphysicos Aristotelis. 1847.
  • Aristotelis Metaphysica. 1848–1849.
  • Über die Kategorien des A. 1853.
  • Aristotelische Studien. 1862–1867.
  • Index Aristotelicus. 1870.
  • Über den Ursprung der homerischen Gedichte. 5 wyd. 1881.
  • Beiträge zur Erklärung des Thukydides. 1854.

Literatura

  • Sander: „Bonitz, Hermann” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 47, Duncker & Humblot, Leipzig 1903, s. 99–105 (online).
  • Hans Scharold: „Bonitz, Hermann” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 2, Duncker & Humblot, Berlin 1955, s. 447 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała