Leopold von Buch

Baron Leopold von Buch (ur. 26 kwietnia 1774 na zamku Stolpe (Uckermark), zm. 4 marca 1853 w Berlinie) – niemiecki geolog i paleontolog. Buch jest uważany za jednego z twórców stratygrafii. (wyznanie ewangelickie)

Leopold von Buch. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

• Ojciec: Adolf Friedrich (1733–1811), ziemianin, pruski poseł w Dreźnie;
• Matka: Charlotte Philppine Juliane von Arnim-Suckow (1746–1810);
• Stan cywilny: kawaler.

Życiorys

Leopold von Buch podróżował po górach środkowych Niemiec już podczas studiów w latach 1790–93 w Akademii Górniczej we Freibergu, gdzie zaprzyjaźnił się z Aleksandrem von Humboldtem (1769–1859), jak również w Halle i Getyndze (1790–93). Jako zamożny, niezależny od państwa badacz poznał Salzkammergut i Tyrol (1797/98), Włochy (1798 i 1805), Westfalię i Jurę Szwajcarską (1799), Owernię (1802), Skandynawię (1806–08) i Wyspy Kanaryjskie (1815). Uważany jest za jednego z pierwszych naukowców prowadzących badania geologiczne w terenie. podróżował po górach środkowych Niemiec był członkiem Akademii Nauk w Berlinie (od 27 marca 1806), Paryżu i Londynie, jak również honorowym członkiem ponad pięćdziesięciu towarzystw naukowych.

Jako entuzjastyczny uczeń Abrahama Gottloba Wernera (1749–1817) był początkowo zwolennikiem neptunizmu, ale po wizytach na Wezuwiuszu (1798) i w Owernii (1802) stał się orędownikiem plutonizmu i jako taki przysłużył się wulkanologii. W opisie geologicznym doliny Caldera de Taburiente na wyspie La Palma należącej do Wysp Kanaryjskich wprowadził pojęcie kaldera dla określenia zagłębienia po wybuchu wulkanu. W 1814 roku odwiedził wyspę Lanzarote i uznał, że większość tamtejszych wybuchów wulkanów z okresu od 1730 do 1736 roku pochodzi z jednej długiej szczeliny w ziemi, szacowanej obecnie na 14 km. W 1821 roku opublikował swoją teorię wulkanu jako tzw. krateru wzniesionego (Erhebungskrater), w której opisał wulkan jako wybrzuszenie procesów magmatycznych, ale bez określenia sił za tym stojących. Jego prace i rozważania dotyczące tektoniki i geologii regionalnej miały zasadnicze znaczenie. Później zainteresował się skamieniałościami. Sformułował pojęcie skamieniałość przewodnia (Leitfossil) i uchodzi za jednego z twórców stratygrafii. Jednym z większych dokonań Leopolda von Bucha jest opublikowana w 1839 roku definicja systemu skał w Jurze. W 1822 roku wprowadził pojęcie jednostki stratygraficznej kajper (Keuper), nazwę tą stosował także do skały, którą przyporządkował pstremu piaskowcowi. W 1826 roku opublikował pierwszą kompletną mapę geologiczną Niemiec.

W grudniu 1848 roku zainicjował i założył z innymi Niemieckie Towarzystwo Geologiczne (Deutsche Geologische Gesellschaft), którego był pierwszym prezydentem, a protokolantami Heinrich Ernst Beyrich, Julius Ewald, Heinrich Girard i Gustav Rose.

Miejsce pochówku rodziny von Buch w Stolpe. Źródło: Wikimedia Commons

Leopold von Buch zmarł 4 marca 1853 w Berlinie, a został pochowany na rodzinnym cmentarzu w parku przy zamku w Stolpe.

Dzieła (wybór)

• Reise durch Norwegen und Lappland (Podróż przez Norwegię i Laponię), 1810.
• Ueber die Zusammensetzung der basaltischen Inseln und über Erhebungs-Cratere (O składzie wysp bazaltowych i o kraterach wzniesionych), 1820.
• Ueber einen vulcanischen Ausbruch auf der Insel Lanzarote (O wybuchu wulkanicznym na wyspie Lanzarote), 1820.
• Einige Bemerkungen über das Klima der canarischen Inseln (Kilka uwag o klimacie Wysp Kanaryjskich), 1821.
• Physicalische Beschreibung der Canarischen Inseln (Opis fizyczny Wysp Kanaryjskich), 1825.
• Über den Jura in Deutschland (O jurze w Niemczech), 1839.