Carl Gustav Homeyer


Carl Gustav Homeyer (ur. 13 sierpnia 1795 w Wolgast; zm. 20 października 1874 w Berlinie) – niemiecki prawnik, historyk prawa i germanista. (wyznanie ewangelickie)

Carl Gustav Homeyer
Carl Gustav Homeyer (1874).
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia


Ojciec Peter Friedrich (1753-1818), kupiec i armator w Wolgast i Geteborgu, syn pastora w Sanzkow, od 1759 r. prepozyta w Schwaan koło Rostocku, Johanna Jakoba (1708-60) i Christiane Dorotei Veroniki Homann; matka Sophie Dorothei Droysen (1761-1803; brat August Wilhelm (1793-1856), kupiec i armator; siostra Christine Caroline Leopoldine; - ożenił się w Wolgast w 1823 r. z Pauline (ur. 1805, kuzynka), córką superintendenta Lorenza Stenzlera w Wolgast i Charlotte Droysen; szwagier Adolf Friedrich Stenzler (1807-87), profesor języków orientalnych we Wrocławiu; miał syna i córką.

Życiorys


Carl Gustav Homeyer część młodości przeżył w Szwecji, potem uczył się w szkołach w Greifswaldzie i Berlinie, gdzie w 1813 r. rozpoczął studia prawnicze. Silny wpływ wywarli tam na niego profesorowie Friedrich Carl von Savigny i Karl Friedrich Eichhorn. Studia kontynuował w Getyndze i Heidelbergu, po czym wrócił do Berlina, gdzie w 1821 r. obronił pracę doktorską zatytułowaną Historiae juris Pomeranici capita quaedam. W tym samym roku habilitował się i został Privatdozentem na Wydziale Prawniczym Uniwersytetu Berlińskiego. Z Berlinem złączył całą swoją karierę naukową i w 1824 r. został profesorem nadzwyczajnym, a w 1827 profesorem zwyczajnym. W latach 1845-1867 był tajnym radcą w pruskim Trybunale Wyższym (niem. Obertribunalsrat), od 1850 r. członkiem Królewsko-Pruskiej Akademii Nauk (niem. Königlich-Preußische Akademie der Wissenschaften), w 1854 r. został pruskim radcą państwowym i doradcą królewskim.

Jego wykłady dotyczyły niemieckiej historii prawa i państwa, niemieckiego prawa cywilnego, pruskiego prawa krajowego, prawa handlowego, wekslowego i morskiego.

Jako pisarz zyskał uznanie dzięki tłumaczeniu Grundriß der dänischen Rechtsgeschichte (Berlin 1825), ale przede wszystkim dzięki wydaniu powstałego w latach 1220-1235 spisu prawa zwyczajowego z terenu Saksonii tzw. Zwierciadła saksońskiego (niem. Sachsenspiegel), czym przyczynił się do rozwinięcia germanistycznej krytyki źródeł prawniczych. Za prawem krajowym Zwierciadło saksońskie, które wydał trzy razy, wciąż doskonaląc jego postać (Berlin 1827, 2 wyd. 1835, 3 wyd. 1861) podążyła jako druga część Das sächsische Lehnrecht und der Richtsteig Lehnrechts (1842), potem Der Auctor vetus de beneficiis, das Görlitzer Rechtsbuch und das System des Lehnrechts (1844) i Der Richtsteig Landrechts nebst Cautela und Premis (1857). Aby książkom prawniczym dać mocne podstawy stworzył spis średniowiecznych książek prawniczych i ich rękopisów Verzeichnis deutscher Rechtsbücher des Mittelalters und ihrer Handschriften (Berlin 1836). W tym kontekście powstało wiele indywidualnych badań. Poza tym Homeyer napisał Die Stellung des Sachsenspiegels zum Schwabenspiegel (Berlin 1853), w którym wykazał, że Zwierciadło saksońskie powstało przed Zwierciadłem szwabskim.

Dzieła (wybór)


  • Historiae Juris Pomeranici Capita Quaedam. 1821.
  • Der Sachsenspiegel
    • Część I Der Sachsenspiegel oder das Sächsische Landrecht : nach der Berliner Handschrift v. J. 1369, mit Varianten aus siebzehn andern Texten, 1827.
    • Część II, tom 1 Das Sächsische Lehnrecht und der Richtsteig Lehnrechts. 1842.
    • Część II, tom 2 Der Auctor V. de Beneficiis, das Görlitzer Rechtsbuch und das System des Lehnrechts. 1844.
  • Der Richtsteig Landrechts nebst Cautela und Premis. 1857.
  • Verzeichniss deutscher Rechtsbücher des Mittelalters und ihrer Handschriften. 1836.
  • Über das Verhältniss des Schwabenspiegels zum Sachsenspiegel. 1852.
  • Die Stellung des Sachsenspiegels zum Schwabenspiegel. 1853.
  • Über die Heimath nach altdeutschem Recht, insbesondere über das Hantgemal. 1853.
  • Die Genealogie der Handschriften des Sachsenspiegels. 1860.
  • Das Friedegut in den Fehden des Deutschen Mittelalters. 1867.

Literatura


  • Ferdinand Frensdorff:  Homeyer, Carl Gustav w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 13, Duncker & Humblot, Leipzig 1881, s. 44-53.
  • Gertrud Schubart-Fikentscher: Homeyer, Carl Gustav w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 9, Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 589.

Linki