Carl Heinrich Weizsäcker
Carl Heinrich von Weizsäcker (znany także jako Karl Heinrich Weizsäcker; ur. 11 grudnia 1822 r. w Öhringen; zm. 13 sierpnia 1899 r. w Tybindze) - niemiecki teolog ewangelicki i historyk Kościoła.
 |
| Carl Heinrich Weizsäcker. Źródło: Wikimedia Commons |
Genealogia
Ojciec Christian Ludwig Friedrich Weizsäcker (1785-1831, pastor; matka Sophie Rößle (1796-1864); brat Julius Weizsäcker (1828-1889), profesor historii; - ożenił się w 1848 r. z Sophie Auguste Dahm (zm. 1884); miał 4 dzieci (córka zmarła zaraz po narodzeniu).
Życiorys
Carl Heinrich Weizsäcker ukończył liceum w Öhringen. Z powodu choroby rozpoczął studia teologiczne na uniwersytecie w Tybindze dopiero w 1840 roku. Uczęszczał tutaj na wykłady prowadzone przez m.in. Ferdinanda Christiana Baura (1792-1860), Heinricha Ewalda (1803-1875) i Johanna Tobiasa Becka (1804-1878). W czasie studiów należał do organizacji studenckiej Tübinger Königsgesellschaft Roigel.
Po ukończeniu studiów w 1845 r. pracował jako wikariusz w Urach, od 1846 r. w Eßlingen. W 1847 r. otrzymał roczny urlop na podróż naukową. W tym roku otrzymał tytuł doktora i habilitował się w Tybindze, gdzie został repetentem (odpowiednik docenta). W 1848 r. zrezygnował z tej posady i 22 maja tegoż roku został pastorem w Billingsbach. W 1851 r. został kapelanem na dworze króla Wilhelma I Wirtemberskiego (1781-1864). Od 1861 r. był profesorem historii Kościoła i dogmatów na uniwersytecie w Tybindze i przejął prowadzenie katedry po swoim nauczycielu Christianie Baur. W 1890 został kanclerzem uniwersytetu i stanowisko to sprawował do śmierci. Jako kanclerz uniwersytetu należał także w latach 1890-1899 do drugiej izby wirtemberskiego parlamentu.
W ostatnim dziesięcioleciu swojego życia był bezspornym autorytetem w swoim kraju, na uniwersytecie w Tybindze i w swojej dziedzinie naukowej. Z okazji jego 70 rocznicy urodzin przekazano mu księgę jubileuszową, w której gratulacje złożyli mu przedstawiciele różnych pokoleń naukowców, z różnych obozów badaczy m.in. Adolf von Harnack (1851-1930) i Heinrich Holtzmann (1832-1910). Weizsäcker był czołowym reprezentantem historyczno-krytycznej »szkoły tybińskiej«. Jego głównym dziełem jest Das apostolische Zeitalter der christlichen Kirche.
Dzieła (wybór)
- Beiträge zur Charakteristik des johanneischen Evangeliums. 1859.
- Zur Kritik des Barnabasbriefes aus dem Codex Sinaiticus. 1863.
- Untersuchungen über die evangelische Geschichte, ihre Quellen und den Gang ihrer Entwicklung. 1864.
- Die Papstwahl von 1059 bis 1130. 1872.
- Lehrer und Unterricht an der evangelisch-theologischen Facultät der Universität Tübingen von der Reformation bis zur Gegenwart. 1877.
- Das Neue Testament. 1882, nowe tłumaczenie.
- Das apostolische Zeitalter der Kirche. 1890.
- Ferdinand Christian Baur. 1892.
- Theologische Abhandlungen. 1892.
- Textbibel des Alten und Neuen Testamentes. 1899.
Literatura
- Ad. Jülicher: Weizsäcker, Karl. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 55, Duncker & Humblot, Leipzig 1910, s. 27-38.