Siegfried Dehn

Siegfried Wilhelm Dehn, właściwie Samuel Dehn (ur. 24 lutego 1799 w Altonie (obecnie część Hamburga); zm. 12 kwietnia 1858 w Berlinie) – niemiecki teoretyk muzyki, wydawca, nauczyciel i bibliotekarz. (wyznanie mojżeszowe. potem ewangelickie)

Siegfried Wilhelm Dehn
Portret Siegfrieda Dehna wykonany przez Adolpha Menzela.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Salomon (ur. ok. 1837), kupiec, później bankier w Altonie; matka Ester (1774–1811), córka Samuela Israela, od 1809 r. członka portugalskiej gminy żydowskiej w Altonie i Sary z domu Dehn (przypuszczalnie z Kopenhagi).

Życiorys

Pierwotnie Siegfried Dehn miał uczyć się leśnictwa, ale z powodu urazu nogi, musiał z tego zrezygnować. Po ukończeniu gimnazjum w Plön studiował w latach 1819-22 prawo na uniwersytecie w Lipsku. W tym też czasie pobierał lekcje muzyki. W 1823 r. przeniósł się do Berlina, gdzie pracował w szwedzkim poselstwie. W Berlinie uczył się muzyki u Bernharda Kleina Po utracie majątku w 1829 r. wybrał muzykę jako swój zawód. Wkrótce stał się cenionym nauczycielem kontrapunktu i kompozycji. Dzięki pośrednictwu Giacomo Meyerbeera otrzymał 1842 r. posadę kustosza zbiorów muzycznych w Bibliotece Królewskiej, które uporządkował i skatalogował. Udało mu się te zbiory rozszerzyć dzięki wartościowym muzykaliom odkrytym w trakcie podróży. Pozyskał zbiory Beethovena z kolekcji Antona Schindlera, zbiory nauczyciela muzyki Georga Poelchau (1773–1836) i inne. Dlatego też można go nazwać założycielem działu muzycznego Niemieckiej Biblioteki Państwowej.

W 1849 r. Siegfried Dehn otrzymał tytuł profesora i został członkiem Akademii Sztuki. Od 1842 do 1848 r. redagował czasopismo muzyczne »Cäcilia«. Zajmował się także redakcją dzieł instrumentalnych Jana Sebastiana Bacha. Jako nauczyciel teorii muzyki był bardzo poszukiwany. Jego uczniami byli m.in. tacy muzycy jak: Albert Becker, Peter Cornelius, Woldemar Bargiel i Friedrich Kiel.

Dzieła (wybór)

  • Theoretisch-praktische Harmonielehre mit angefügten Generalbaßbeispielen, Berlin, 1840.
  • Analyse dreier Fugen von S. Bach und einer Vocalfuge von A. M. Bononcini's, 1858.
  • Lehre vom Contrapunkt, Canon und Fuge, 1859.
  • Orlandus Lassus Psalmi VII poenitentiales o.J. jako wydawca.
  • 12 Hefte mehrstimmiger Gesänge des 16. und 17. Jahrhunderts, jako wydawca.

Literatura

  • Arrey von Dommer: Dehn, Siegfried Wilhelm w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 5, Duncker & Humblot, Leipzig 1877, s. 27.
  • Thekla Schneider: Dehn, Siegfried Wilhelm w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 3, Duncker & Humblot, Berlin 1957, ISBN 3-428-00184-2, s. 566.

Linki

Autor: Roman Penkała