Eberhard Schrader


Eberhard Konrad Schrader (ur. 7 stycznia 1836 r. w Brunszwiku (niem. Braunschweig); zm. 4 lipca 1908 r. w Berlinie) - niemiecki badacz Starego Testamentu i orientalista, który założył asyrologię w Niemczech. (wyznania ewangelickiego)

Genealogia


Ojciec Conrad David Ludwig (1801-62), kupiec; matka Johanna Franziska Dorothea Braunschweiger (1809-53); miał czworo rodzeństwa; - ożenił się z Johanną Christine Richardine (Ida) Giltner (1839-1908), córką pastora w Bertel; miał syna Eberharda (1866-1932), pastor w Reinickendorfie k. Berlina.

Życiorys


Eberhard Schrader ukończył w Brunszwiku gimnazjum Martino-Carolineum, jak również tamtejsze Collegium Carolinum, gdzie w arkana języka arabskiego wprowadził go Viktor Friedrich Leberecht Petri (1782-1857). W latach 1856-1859 studiował w Getyndze teologię i języki semickie u Heinricha Ewalda (1803-1875). Za pracę o języku etiopskim »De lingune Ethiopicae cum cognatis linguis comparatae indole universa« uzyskał pierwszą nagrodę i w 1860 r. został promowany na doktora filozofii. Po dwóch latach pracy w Brunszwiku jako prywatny uczony otrzymał w 1862 r. powołanie do szkoły klasztornej w Tallinnie i w 1863 r. jako następca profesora teologii Ferdinanda Hitziga (1807-1875) na uniwersytet do Zurychu. W 1870 r. został profesorem zwyczajnym w Gießen, w 1873 w Jenie i w 1875 r. mianowano go profesorem języków semickich na uniwersytecie w Berlinie, gdzie pracował do 1899 roku. W Jenie wprowadził Friedricha Delitzscha (1850-1922) w zagadnienia asyrologii. Od 1874 r. był członkiem zwyczajnym Saksońskiej Akademii Nauk i od 1875 r. Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie.

Po badaniach dotyczących biblijnej prahistorii (»Studien zur Kritik und Erklärung der biblischen Urgeschichte Genesis I-XI«, 1863) wydał w 1869 r. nowe opracowanie wprowadzenia do Starego Testamentu (»Lehrbuchs der historisch-kritischen Einleitung in die kanonischen und apokryphen Bücher des Alten Testaments, sowie in die Bibelsammlung überhaupt«) Wilhelma Martina Leberechta De Wette (1780-1849). Oprócz działalności nauczyciela i badacza Starego Testamentu uczył języka arabskiego, gyyz i koptyjskiego. Powierzono mu naukowe opracowanie asyryjskich reliefów z Niniwy, które posiadało zuryskie towarzystwo Antiquarischen Gesellschaft. W 1874 r. założył w Jenie czasopismo Jenaer Literatur-Zeitung, a w 1875 r. razem z Adelbertem Lipsiusem (1830-1892) i Otto Pfleidererem (1839-1908) zaczął wydawać Jahrbücher für protestantische Theologie. W Berlinie współpracował w 1886 r. przy założeniu czasopisma Zeitschrift für Assyriologie und verwandte Gebiete. Swoimi pracami położył podwaliny dla asyrologii w niemieckojęzycznej przestrzeni i dopomógł jej do instytucjonalnego utworzenia.

Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się w Berlinie na cmentarzu Südwestkirchhof Stahnsdorf.

Dzieła (wybór)


  • De linguae Aethiopicae cum cognatis linguis comparatae indole universa. 1860.
  • Studien zur Kritik und Erklärung der biblischen Urgeschichte. 1863.
  • 8. Edition von De Wettes Einleitung in das Alte Testament. 1869.
  • Die Assyrisch-Babylonischen Keilinschriften : kritische Untersuchung der Grundlagen ihrer Entzifferung. 1872.
  • Die Höllenfahrt der Istar : ein altbabylonisches Epos ; nebst Proben assyrischer Lyrik ; Text, Uebersetzung, Commentar und Glossar. 1874.
  • Assyrisch-Biblisches. 1874.
  • Semitismus und Babylonismus : Zur Frage nach dem Ursprung des Hebraismus. 1875.
  • Die Namen der Meere in den assyrischen Inschriften. 1878.
  • Inschrift Asurnasirhabal's, Königs von Assyrien. 1879.
  • Zur Frage nach dem Ursprung der altbabylonischen Kultur. 1884.

Literatura


  • Manfred Krebernik: Schrader, Eberhard Konrad. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 23, Duncker & Humblot, Berlin 2007, ISBN 978-3-428-11204-3, s. 506-508.

Linki