Eduard Schwartz

Eduard Schwartz (ur. 22 sierpnia 1858 w Kilonii; zm. 13 lutego 1940 w Monachium) - niemiecki filolog klasyczny. (wyznania ewangelickiego)

Eduard Schwartz (ok. 1910). Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia ↑

Ojciec Hermann (1821-90) z Neuenkirchen (Holsztyn), profesor ginekologii, syn Jacoba Hermanna (zm. 1867, diakon w Neuenkirchen, pastor w Giekau, radca konsystorza) i Henrietty Justiny Pauliny Jess; matka Sophie, córka profesora ginekologii Gustava Adolpha Michaelisa (1798-1848); dziadek Otto Jahn (1813-69), profesor filologii klasycznej i archeologii; ciocia Emma Michaelis (1829-83, poślubiła Johanna Gustava Droysena); – ożenił się z Emmą Blumenbach; miał 3 synów: Gerharda (zginął w 1914), historyk, Ivo (zginął w 1918), Gustava, prawnik.

Życiorys ↑

Po ukończeniu gimnazjum w Getyndze Eduard Schwartz studiował filologię klasyczną od 1875 r. najpierw w Getyndze u Hermanna Sauppe i Kurta Wachsmutha, w Bonn u Franza Büchelera i Hermanna Usenera, w Berlinie u Theodora Mommsena, w Greifswaldzie u Ulricha von Wilamowitz-Moellendorff i ostatecznie znowu w Bonn, gdzie w 1880 r. otrzymał tytuł doktora po obronie pracy »De Diouysio Scytobrachione«. Duży wpływ wywarli na niego Usener i Wilamowitz. W 1881 r. otrzymał stypendium »Deutsches Archäologisches Institut« i udał się do Włoch. W 1884 r. habilitował się w Bonn i uczył tam jako Privatdozent do powołania go w 1887 r. na profesora zwyczajnego filologii do Rostoku. W następnych latach uczył na uniwersytetach w Gießen (1893-1897), Strasburgu (1897-1902), Getyndze (1902-1909), Fryburgu Bryzgowijskim (1909-1914) i od 1914 r. ponownie w Strasburgu, gdzie w roku akademickim 1915/16 był rektorem. Podobnie jak wielu innych nauczycieli akademickich musiał w 1918 r. opuścić Strasburg i pojechał do Monachium, gdzie został następcą Otto Crusiusa.

Działalność ↑

Eduard Schwartz należał do wyróżniających się przedstawicieli niemieckich badaczy starożytności. Jego twórczość i obszerna znajomość zarówno klasycznej starożytności, jak również starożytności chrześcijańskiej stały się przykładem dla następnych generacji. W swojej dysertacji »De Dionysio Scytobrachione« (1880) skupiającej się na mitografi przeprowadził krytyczną ocenę poszczególnych źródeł w celu rekonstrukcji mitu, jak również prześledził jego rozwój. Jeszcze większe uznanie przyniosło mu pismo »De scholiis Homericis ad historiam fabularum pertinentibus« (1881). Jako badacz rękopisów wydał »Scholia in Euripidem« (2 tomy, 1887-91). W latach 1894-1907 ukazało się ok. 200 artykułów dotyczących greckich historyków. Badania krytyczne tekstu kontynuował w dziele »Historia ecclesiastica“ des Eusebios« (3 tomy, 1903-09), które jednocześnie było szczytowym punktem jego pracy historiograficznej. W »Acta conciliorum oecumenicorum« (4 tomy, 1914-40) opublikował materiały źródłowe z historii Kościoła z lat 431-553. Na potrzeby prowadzonych badań z zakresu historii Kościoła nauczył się języka aramejskiego, arabskiego (przede wszystkim syryjskiego) i rosyjskiego.

W dziedzinie teologicznej zajmował się badaniami Nowego Testamentu, które prowadził przede wszystkim w okresie pobytu w Getyndze. Przyczynił się do tego kontakt z Juliusem Wellhausenem, który go inspirował. Owocem tych badań były pisma »Über den Tod der Söhne Zebedaei« (1904) i »Zur Chronologie des Paulus« (1907). W Getyndze brał także udział w przedsięwzięciu interdyscyplinarnym »Septuaginta-Unternehmen« powstałym z inicjatywy Alfreda Rahlfsa i Rudolfa Smenda.

Odnośnie literatury greckiej wymienić można jego badania dotyczące Homera i Tukidydesa i okazałe wydania »Ilias« (1923, Iliada), »Odyssee« (1924, Odyseja) oraz kilka artykułów dotyczących kwestii homeryckich (»Zur Entstehung der Ilias«, 1918; »Die Odyssee«, 1924). W »Fünf Vorträge über den griechischen Roman : das Romanhafte in der erzählenden Literatur der Griechen« (1943) bronił tezy, że powieść grecka rozwinęła się z powieściowej historiografii. Na podstawie prowadzonych wykładów napisał »Charakterköpfe aus der Antike« (1943), zbiór biografii wybitnych antycznych pisarzy.

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑