Friedrich Eichhorn

Johann Albrecht Friedrich Eichhorn (ur. 2 marca 1779 w Wertheim; zm. 16 stycznia 1856 w Berlinie) – pruski mąż stanu, w latach 1840-1848 minister kultury. (wyznanie ewangelickie)

Friedrich Eichhorn
Friedrich Eichhorn.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Carl Ludwig (1739–1809), radca kamery dworskiej w Wertheim, syn podskarbiego Albrechta Heinricha w Lützelstein (Alzacja);
  • Matka: Maria Sophia z domu Führer (1747–90), córka chirurga i burmistrza w Weikersheim;
  • Żona: od 1811 Amalie (1783–1862), córka Samuela Sacka (1738–1817 radca nadkonsystorza, kapelan dworski w Berlinie) i Johanny Wilhelmine Spalding;
  • Szwagier: Karl Heinrich Sack (1789–1875), profesor teologii w Bonn;
  • Dzieci: 2 synów i 3 córki.

Życiorys

Po studiach prawniczych w Getyndze (1796-99) Friedrich Eichhorn był ochmistrzem u rodziny Auer w Kleve. Od 1800 roku praktykował w tamtejszym trybunale. W następnych latach przeszedł różne stopnie kariery prawniczej i w 1810 został radcą Wyższego Sądu Krajowego, a w 1811 syndykiem uniwersytetu w Berlinie. Należał do berlińskich patriotów i utrzymywał kontakt z Wilhelmem von Dörnbergiem i Ferdinandem von Schillem. W czasie wojny z Francuzami wykonywał różne zadania administracyjne: początkowo uczestniczył w tworzeniu berlińskiej Landwehry (obrona krajowa), potem był w sztabie Blüchera w armii śląskiej, ostatecznie członkiem Centralnego Wydziału Administracji Ziem Okupowanych pod kierownictwem Heinricha Friedricha Karla vom Steina. W 1815 działał w administracji zajętych prowincji francuskich. W 1816 wstąpił jako tajny radca do Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od początku należał też do utworzonej w 1817 roku Rady Państwa. W ministerstwie zajmował się sprawami niemieckimi, którymi administrował od 1831 do 1840 roku jako dyrektor drugiego oddziału. Na ten czas przypadło także jego pierwsze ważne zadanie; polityczne przygotowanie unii celnej (Zollverein), która zaczęła działać od 1834 roku.

Mniejsze sukcesy odniósł jako minister kultury (minister ds. duchownych, nauczania i medycznych). Na stanowisko to został powołany 8 października 1840 roku jako następca Karla vom Stein zum Altensteina. Główny problem w kierowanym przez niego ministerstwie stwarzały sprawy kościelne. Nie powiodły się jego próby synodalnej przebudowy konstytucji kościelnej, na uniwersytetach podejmował walkę z racjonalistami i hegelianami, jego częste ingerowanie w obsadzanie katedr w duchu kościelnej ortodoksji przyczyniło się do postrzegania go jako politycznego i kościelnego reakcjonisty. W marcu 1849 roku musiał ustąpić ze stanowiska.

Friedrich Eichhorn zmarł 16 stycznia 1856 w Berlinie i został pochowany na cmentarzu Dreifaltigkeitsfriedhof vor dem Potsdamer Tor. W 1904 roku szczątki Eichhorna i jego żony przeniesiono na cmentarz Dreifaltigkeitsfriedhof II w Berlinie-Kreuzbergu, gdzie ich grób zachował się do dzisiaj.

Pisma (wybór)

  • Die Central-Verwaltung der Verbündeten unter dem Freiherrn von Stein, 1814.
  • An die Widersacher der Vereinigung Sachsens mit Preußen, 1815.

Literatura

Artykuł jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.

Autor: Roman Penkała