Emil Kautzsch

Emil Friedrich Kautzsch (ur. 4 września 1841 w Plauen (Vogtland); zm. 7 maja 1910 w Halle (Saale)) – niemiecki teolog ewangelicki, hebraista i egzegeta biblijny.

Emil Kautzsch
Emil Kautzsch.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Karl Friedrich (1813–94), kierownik szkoły miejskiej w Annabergu i Plauen, od 1853 pastor w Rodersdorfie, od 1864 w Altensalz; matka Amalia Amanda von Querfurth (1815–91); - ożenił się w Rodersdorfie w 1866 z Helene Michaelis (1843–1931); miał 9 dzieci.

Życiorys

Emil Kautzsch studiował w latach 1859-63 teologię i orientalistykę na uniwersytecie w Lipsku m.in. u Johanna Christiana Friedricha Tucha i Heinricha Leberechta Fleischera. Od zimy 1859/60 był członkiem uniwersyteckiego towarzystwa śpiewaczego Leipziger Universitäts-Sängerschaft zu St. Pauli (obecnie Deutsche Sängerschaft). W 1863 r. został doktorem filozofii, a w 1868 r. licencjatem teologii. Po pierwszym egzaminie teologicznym został nauczycielem w gimnazjum Nikolaigymnasium w Lipsku. W 1865 r. zdał drugi egzamin teologiczny i od 1866 r. był starszym nauczycielem. W 1869 r. habilitował się w Lipsku z zakresu egzegezy Starego Testamentu pracą pt. De VT locis a Paulo apostolo allegatis. Po habilitacji pracował na uniwersytecie w Lipsku jako Privatdozent, a od 1871 r. jako profesor nadzwyczajny. W 1772 r. powołano go jako profesora zwyczajnego do Bazylei, gdzie w semestrze zimowym 1878/79 był rektorem. Tam oprócz pracy akademickiej był również nauczycielem w pedagogium i działał w Frey-Grynäisches Institut. W 1873 r. otrzymał w Bazylei tytuł doktora teologii, a w 1875 r. honorowe obywatelstwo miasta. W 1880 r. przeniósł się na uniwersytet do Tybingii. Od 1888 r. aż do emerytury w 1908 r. kierował Katedrą Starego Testamentu na uniwersytecie w Halle, gdzie w semestrze zimowym 1898/99 pełnił funkcję rektora.

Dzięki prostym i jasnym wykładom oraz pedagogicznej zręczności Kautzsch osiągnął, że jego wykładów słuchało 350 słuchaczy. Jego działalność literacka dotyczyła gramatyki języka hebrajskiego. Opracowł gramatykę hebrajską Wilhelma Geseniusa, którą kilka razy poprawiał, a jej ostatnie wydanie zostało przetłumaczone w 1910 r. na język angielski. Jego prace dotyczące archeologii Palestyny nie mają dzisiaj większego znaczenia naukowego, ale przedstawiają rolę jaką przyznawał archeologii w badaniu Pisma Świetego i wyjaśniają przyczyny założenia razem z Albertem Socinem i Carlem Zimmermannem w 1877 r. Deutscher Verein zur Erforschung Palästinas (Niemieckie Stowarzyszenie Badania Palestyny). Kautzsch razem z grupą innych naukowców opracował tłumaczenie Starego Testamentu Die Heilige Schrift des Alten Testaments (1890-94), które zostało uzupełnione wydaniem apokryfów i pseudoepigrafów Starego Testamentu (1898-1900). Dołączone do obu pism uwagi i komentarze naukowe gwarantują im do dzisiaj miejsce w literaturze fachowej.

Dzieła (wybór)

  • De Veteris Testamenti Locis a Paulo Apostolo Allegatis. 1869.
  • mit Albert Socin: Die Æchtheit der moabitischen Alterthümer. 1876,
  • Grammatik des Biblisch-Aramäischen. Mit einer kritischen Erörterung der aramäischen Wörter im Neuen Testament. 1884.
  • Die Heilige Schrift des Alten Testaments. 2 tomy.1894 (jako wydawca).
  • Die Apokryphen und Pseudepigraphen des Alten Testaments. 2 tomy, 1898–1900 (wydawca i tłumacz).
  • Das Hohelied von Salomo. 1909.
  • Biblische Theologie des Alten Testaments. Aus dem Nachlaß des Verfassers herausgegeben von Karl Kautzsch. 1911.

Literatura

  • Hans-Jürgen Zobel: Kautzsch, Emil w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 11, Duncker & Humblot, Berlin 1977, ISBN 3-428-00192-3, s. 376.
  • Frank Reiniger: Kautzsch, Emil w Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 3, Bautz, Herzberg 1992, ISBN 3-88309-035-2, s. 1265–1267.
  • Rudolf Smend: Traditionsbewußte Erneuerung der alttestamentlichen Wissenschaft: Emil Kautzsch (1841–1910) w Andreas Urs Sommer (Hrsg.): Im Spannungsfeld von Gott und Welt. Beiträge zu Geschichte und Gegenwart des Frey-Grynaeischen Instituts in Basel 1747–1997. 1997, ISBN 3-7965- 1063-9, s. 111–122.

Linki

Artykuł jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.

Autor: Roman Penkała