Emil Rudolf Weiß

Emil Rudolf Weiß (także Emil Rudolf Weiss; ur. 12 października 1875 w Lahr ( Badenia), zm. 7 listopada 1942 w Meersburgu) – niemiecki grafik, malarz, typograf, medalier, pedagog i poeta. (wyznanie katolickie)

Emil_Rudolf_Weiss
Emil Rudolf Weiss.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Emil Weiß, urzędnik w policji;
  • Matka: Elisabeth z domu Löhr;
  • Rodzeństwo: Louise Elisabeth (1877-1944);
  • Żona: 1) od 1903 (rozwód 1917) śpiewaczka Johanna z domu Schwan, 2) od 1917 rzeźbiarka Renée Sintenis (1888-1965);
  • Dzieci: córka Marianne z pierwszego małżeństwa.

Życiorys

Emil_Rudolf_Weiss_autoportret
Emil Rudolf Weiss: autoportret.
Źródło: Wikimedia Commons

Po ukończeniu gimnazjum w Baden–Baden Emil Rudolf Weiß studiował w latach 1893–1896 w Akademii Sztuk Pięknych w Karlsruhe u Roberta Poetzelbergera. W 1894 roku poznał późniejszego wydawcę Eugena Diederichsa. Rok później stworzył pierwsze artystyczne prace książkowe, wydał pierwszy tomik poezji i zaczął współpracę z czasopismem Pan wydawanym przez Juliusa Meiera-Graefe i Otto Juliusa Bierbauma. W latach 1896–97 studiował w Académie Julian w Paryżu. Po powrocie z Paryża kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Karlsruhe u Hansa Thomy i Leopolda von Kalckreutha. W 1899 roku podróżował z Karlem Hoferem do Paryża, gdzie przebywał do 1900 roku. Od 1902 do 1903 roku studiował także w Akademii Sztuk Pięknych w Stuttgarcie.

Po ukończeniu studiów pracował w latach 1903–1906 w szkole malarstwa przy Folkwang-Museum w Hagen założonym przez mecenasa sztuki Karla Osthausa. Współpracował też z wydawnictwami S. Fischer i Schaffstein. W 1904 roku ukazała się książka dla dzieci Richarda Dehmela Der Buntscheck z jego ilustracjami. Od 1905 roku współpracował z poetą i kompozytorem Georgiem Hartmannem. W 1907 roku wykonał mozaiki w krematorium w Hagen, podróżował do Rzymu i został powołany przez Bruno Paula do placówki dydaktycznej Unterrichtsanstalt des Kunstgewerbemuseums w Berlinie. W tym samym roku został członkiem Berlińskiej Secesji. W 1910 roku otrzymał nominację na profesora malarstwa dekoracyjnego i ściennego w Unterrichtsanstalt des Kunstgewerbemuseums. Tego samego roku wykonał dekoracje ścienne dla Bruno Paula w niemieckim pawilonie wystawy światowej w Brukseli.

Renée_Sintenis
Renée Sintenis. Portret żony wykonany przez Emila Rudolfa Weissa (1915).
Źródło: Wikimedia Commons

Podczas I wojny światowej powołano go w 1917 roku do służby wojskowej, ale z powodu problemów sercowych wkrótce go zwolniono. W 1922 został członkiem Pruskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie. Weiß był też współzałożycielem Badeńskiej Secesji, która powstała w 1927 roku. Dla odlewni Bauersche Gießerei zaprojektował w 1928 roku zestaw czcionek Weiß-Antiqua, które są także dzisiaj stosowane.

Po przejęciu władzy przez nazistów utracił w 1933 roku profesurę, krótki czas przebywał w obozie koncentracyjnym w Oranienburg i skonfiskowano jego 19 obrazów, które uznano za „sztukę zdegenerowaną”. 11 lipca 1937 odszedł „dobrowolnie” z Pruskiej Akademii Sztuk Pięknych.

Emil Rudolf Weiß zmarł 7 listopada 1942 w Meersburgu i zgodnie z jego wolą pochowano go na cmentarzu w Bernau im Schwarzwald.

Dzieła (wybór)

  • Pan, 1895.
  • Trübungen, 1896.
  • Die blassen Cantilenen, 1896.
  • z Otto Juliusem Bierbaumem Gugeline, 1899.
  • Der Wanderer, 1907.
  • Weiß-Schmuck, 1907.
  • z Hugo von Hofmannsthalem Der Tor und der Tod, 1908.
  • Künstler und Buchkünstler, gestern, heute und morgen, 1931.
  • Drei Monate in Spanien, 1931.
  • Antiqua und Kursiv, 1931.
  • Rundgotisch, 1938.

Literatura

  • Barbara Stark: Emil Rudolf Weiss 1875–1942. Lahr 1994.

Linki

Autor: Roman Penkała