Emil Schürer

Emil Johannes Schürer (ur. 2 maja 1844 r. w Augsburgu; zm. 30 kwietnia 1910 r. w Getyndze) - niemiecki teolog ewangelicki.

Genealogia ↑

Ojciec Julius (1808-1899), przedsiębiorca, handlarz żelazem; matka Albertine Zorn (1819-1865); miał siedmioro młodszego rodzeństwa; - ożenił się w Lipsku w 1878 r. z Emilie Becker (1856-1937) z Lubeki; dzieci 5 synów i 2 córki.

Życiorys i działalność ↑

Po maturze w gimnazjum ewangelickim w Augsburgu w 1862 r. studiował teologię w Erlangen, Berlinie, Heidelbergu i Lipsku, gdzie w 1868 r. został doktorem filozofii po obronie pracy Schleiermacher's Religionsbegriff und die philosophischen Voraussetzungen desselben (Koncepcja religii Schleiermachera i jej filozoficzne założenia). Rok później po obronie pracy De controversiis paschalibus secundo p. Chr. n. saeculo exortis otrzymał tytuł licencjata teologii. Już w 1869 r. habilitował się z zakresu nauk nowotestamentowych i uczył jako privatdozent na uniwersytecie w Lipsku, gdzie od 1873 r. był profesorem nadzwyczajnym.

Jego kariera jako profesora zwyczajnego prowadziła przez Gießen (1878-1890) i Kilonię (1890-1895, rektor 1894) do Getyngi (1895-1910, rektor 1902/03).

Pod wpływem Richarda Rothe (1799-1867) i Heinricha Holtzmanna (1832-1910) zwrócił się ku historyczno-krytycznej egzegezie. Rozwinął ją dalej, w czym objął żydowskie otoczenie Nowego Testamentu. Podręcznikiem Lehrbuch der neutestamentlichen Zeitgeschichte (1874), który rozszerzył do 3 tomowego zbioru Geschichte des jüdischen Volkes im Zeitalter Jesu Christi (1886-90, Historia ludu żydowskiego w epoce Jezusa Chrystusa) stworzył standardowe dzieło dla egzegezy i judaistyki. Dzięki tej pracy stał się też najbardziej znanym nowożytnym uczonym niemieckim w Anglii i Stanach Zjednoczonych.

W dziele tym oferuje raczej pewien zbiór materiałów źródłowych niż obszerne przedstawienie judaizmu na przełomie epok. Jego punkt widzenia żydostwa wbrew jego historycznej obiektywności nie jest wolny od stronniczości np. gdy religię żydowską redukuje do posłuszeństwa prawu i mesjanizmowi, a chrześcijaństwo uważa za najdoskonalszą religię.

Schürer przyjaźnił się od okresu lipskiego z Adolfem Harnackiem (1851-1930). Razem z nim stworzył swoje drugie dzieło, które trwa do dzisiaj. Założył mianowicie w 1876 r. czasopismo Theologische Literaturzeitung, które od 1881 r. wydawał razem z Harnackiem, a do którego sam napisał ponad 500 artykułów. Jego wczesna śmierć spowodowała, że kolejna książka Theologie des Neuen Testaments (Teologia Nowego Testamentu) nie została ukończona.

W latach 1893-1910 był członkiem korespondencyjnym Pruskiej Akademii Nauk Berlinie.

Dzieła (wybór) ↑

  • Die Passastreitigkeiten des zweiten Jahrhunderts. 1870.
  • Lehrbuch der neutestamentlichen Zeitgeschichte. 1874.
  • Die Gemeindeverfassung der Juden in Rom in der Kaiserzeit. 1879.
  • Geschichte des jüdischen Volkes im Zeitalter Jesu Christi. 3 tomy, 1886-1890.
  • Das messianische Selbstbewusstsein Jesu Christi. 1903.

Literatura ↑

  • Christof Dahm: Schürer, Emil. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 23, Duncker & Humblot, Berlin 2007, ISBN 978-3-428-11204-3, s. 641.
  • Christof Dahm: SCHÜRER, Emil. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 9, Bautz, Herzberg 1995, ISBN 3-88309-058-1, s. 1050-1053.

Linki ↑

Autor: Roman Penkała