Ernst Pepping

Ernst Heinrich Franz Pepping (ur. 12 września 1901 w Duisburgu; zm. 1 lutego 1981 w Berlinie-Spandau) - niemiecki kompozytor i nauczyciel akademicki. Razem z Kurtem Hessenbergiem, Hugo Distlerem i Günterem Raphaelem uważany za jednego z wybitnych odnowicieli ewangelickiej muzyki kościelnej po 1920 roku.

Ernst Pepping
Ernst Pepping.
Źródło: Bach Cantatas Website

Genealogia

Ojciec Ernst Friedrich (ur. 1869), majster w Bergbau; matka Elise Emilie Amalie Hübbers (ur. 1874); - ożenił się w 1937 r. z Marianne Paulą Gesine Scheinpflug (1900-86); bezdzietny.

Życiorys

Ernst Pepping spędził okres szkolny w Duisburgu, Mülheim/Ruhr i Essen. W latach 1922-26 studiował kompozycję w »Staatliche Hochschule für Musik« u Walthera Gmeindla (1890-1958). Po ukończeniu studiów wrócił do Mülheim/Ruhr. Wystawianie jego utworów na różnych festiwalach muzycznych skłoniło go do zostania wolnym kompozytorem. Oprócz tego w latach 1929-30 zajmował się aranżacją muzyki filmowej dla »Grammophon-Cinema« w Berlinie. Zachowała się tylko muzyka filmowa pt. »La Marche des machines« (1929). Od końca lat 20-tych wystawiał coraz więcej religijnych utworów chórowych. Po krótkich pobytach w Mülheim/Ruhr i Essen, został powołany w 1934 r. jako nauczyciel kompozycji i teorii muzyki w ewangelickiej kościelnej szkole muzycznej w Berlin-Spandau »Berliner Kirchenmusikschule im Johannesstift«. W latach 1935-38 uczył oprócz tego w »Staatliche Hochschule für Musik«. Po powołaniu Gottfrieda Grote do służby w Wehrmachcie Pepping przejął od 1943 do 1945 r. komisaryczne kierownictwo »Berliner Kirchenmusikschule im Johannesstift«. Szczęśliwym trafem udało się jemu uniknąć powołania w 1945 r. do »Volkssturmu« (pol. Szturm narodowy). Ostatnie dni wojny jego rodzina spędziła w piwnicach »Johannesstift«, gdzie schronili się przed plądrującymi i grabiącymi, to co uniknęło zniszczenia w czasie wojny, żołnierzami niemieckimi oraz atakującą armią sowiecką. Odprężenie nastąpiło dopiero po zajęciu w sierpniu Spandau przez Brytyjczyków. Już w semestrze zimowym 1945-46 mógł nadal uczyć w »Kirchenmusikschule im Johannesstift«. W 1947 r. został profesorem kompozycji i teorii muzyki w ewangelickiej kościelnej szkole muzycznej, gdzie uczył do emerytury, do 1968 roku. W 1948 r. otrzymał nagrodę »Berliner Kunstpreis für Musik«. Od 1953 r. pracował jednocześnie jako profesor kompozycji w »Staatliche Hochschule für Musik«. W 1955 został wyróżniony nagrodą miasta Lubeki »Buxtehude-Preis«. W tym samym roku otrzymał nagrodę »Robert-Schumann-Preis« miasta Düsseldorfu.

Ernst Pepping uważany jest za jednego z ważniejszych ewangelickich muzyków kościelnych XX wieku, który przede wszystkim pisał religijne utwory chórowe, a wśród nich msze, motety, chorały i 250 fraz do choralnika »Spandauer Chorbuch«. Oprócz tego tworzył muzykę świecką, organową, kameralną i orkiestrową. Zachowanie tradycyjnej formy muzyki uchroniło go przed tworzeniem utworów dla nacjonalistów. W swoich utworach kościelnych stylistycznie kierował się protestanckimi chorałami i stylem wokalnym XVI i XVII wieku. Stworzył wiele kompozycji do tekstów Paula Gerhardta

W swoich pismach »Stilwende der Musik« (1934) i »Der polyphone Satz« (2 tomy, 1943/57) zaprezentował swoją teoretycznie-muzycznie ugruntowaną koncepcję.

Ernst Pepping otrzymał za swoją twórczość wiele wyróżnień. Był członkiem Berlińskiej i Bawarskiej Akademii Sztuki.

Dzieła (wybór)

  • 1926: Kleine Serenade für Militärorchester.
  • 1930: Invention na orkiestrę.
  • 1934: Partita na orkiestrę.
  • 1938: Jesus und Nikodemus motet.
  • 1939: Großes Orgelbuch muzyka organowa.
  • 1945: Streichquartett.
  • 1946: Liederbuch nach Gedichten von Paul Gerhardt mezzosopran i fortepian.
  • 1950: Passionsbericht des Matthäus, chór a cappella.
  • 1956: Te Deum solo, chór i orkiestra.
  • 1959: Die Weihnachtsgeschichte des Lukas chór a cappella.
  • 1969: Kleines Orgelbuch, 18 Choralvorspiele na organy.

Literatura

  • Günter Balders: "Ich singe mit, wenn alles singt": Paul Gerhardt und die Musik, Frank & Timme GmbH, 2010.
  • Thomas Hochradner: Pepping, Ernst Heinrich Franz. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 20, Duncker & Humblot, Berlin 2001, ISBN 3-428-00201-6, s. 176.

Linki