Felix Jacoby

Felix Jacoby (ur. 19 marca 1876 w Magdeburgu; zm. 10 listopada 1959 w Berlinie) – niemiecki filolog klasyczny. (wyznanie ewangelickie)

Genealogia

Ojciec Oscar (1831–1919), kupiec w Magdeburgu, syn Seliga i Henriette Friedländer; matka Gertrud (1856-ok. 1925), córka Nathana Löwenthala i Emmy Friedmann; – ożenił się w Berlinie w 1901 z Margarete von der Leyen (1875–1956); szwagier Friedrich von der Leyen (1873–1966), profesor filologii niemieckiej; dzieci 2 synów: Hans (1902–1980) i Eduard Georg (1904–1978), socjolog oraz córka Annemarie (1905–?).

Życiorys

Felix Jacoby pochodził z zamożnej rodziny żydowskiej. W wieku 11 lat został ochrzczony w kościele ewangelickim. Po zdaniu matury w 1894 r. w gimnazjum Kloster Unser Lieben Frauen w Magdeburgu studiował filologię klasyczną we Fryburgu Bryzgowijskim (1894), Monachium (1894–1896, z przerwą na służbę wojskową) i Berlinie (od 1896). W 1900 r. doktoryzował się u Hermanna Dielsa (1848–1922) i Ulricha von Wilamowitz-Moellendorffa (1848–1931) pracą o kronikach Apollodorosa z Aten pt. De Apollodori Atheniensis Chronicis. Trzy lata później habilitował się na uniwersytecie we Wrocławiu u Eduarda Nordena (1868–1941) pismem Das Marmor Parium herausgegeben und erklärt (Berlin 1904) i został tam Privatdozentem. Od 1906 r. pracował na uniwersytecie w Kilonii jako profesor nadzwyczajny, a od 1907 r. jako profesor zwyczajny filologii klasycznej (latynista). W latach 1915–1918 brał udział w I wojnie światowej w regimencie artylerii. Od 1923 r. był członkiem Akademii Nauk w Getyndze i od 1931 r. Pruskiej Akademii Nauk w Berlinie.

Po dojściu do władzy przez nazistów został uznany za Żyda i w 1934 r. usunięty z katedry i zmuszony do przejścia na emeryturę. Zamieszkał z rodziną syna Hansa w Finkenkrugu koło Berlina, aby kontynuować działalność naukową. Jednak ustawiczne szykany ze strony nacjonalistów spowodowały, że w kwietniu 1939 r. emigrował razem z żoną do Anglii, gdzie dzięki koledze z uniwersytetu w Kilonii Eduardowi Fraenkelowi (1888–1970) pracował na Uniwersytecie Oksfordzkim (Christ Church). W 1948 r. uniwersytet w Kilonii mianował go honorowym senatorem, a w 1953 r. przyznano mu uposażenie emerytalne. W 1956 r. wrócił do Niemiec i zamieszkał w Berlinie-Dahlem. W tym samym roku Uniwersytet Oksfordzki nadał mu tytuł doktora honoris causa. Krótko przed śmiercią został wybrany na członka Accademia delle Scienze di Torino.

Twórczość

Począwszy od pracy doktorskiej i habilitacyjnej Felix Jacoby zajmował się grecką historiografią. 8 sierpnia 1908 r. przedstawił w Berlinie plan nowego zbioru i opracowania fragmentów pism greckich historyków, dzięki którego publikacji w następnym roku pt. Ueber die Entwicklung der griechischen Historiographie und den Plan einer neuen Sammlung der griechischen Historikerfragmente stał się znany. Zbiór ten miał zastąpić przestarzałe wydanie Karla Müllera (1813–1894) Fragmenta historicorum Graecorum (Paryż 1841-73) i ukazywać się zaczął od lat 20-tych pt. Die Fragmente der griechischen Historiker (FGrHist). Pierwszy tom ukazał się w 1923 r. w wydawnictwie berlińskim Weidemanna. Kiedy w 1938 r. ze względów politycznych wydawnictwo zakończyło z Jacobym współpracę, kolejny tom wydał w 1940 r. w Lejdzie w wydawnictwie E. J. Brilla. Prace nad kolejnymi tomami kontynuował w Oksfordzie i po powrocie do Niemiec. Szczególnie obszernie opracował i skomentował prace attyckich historyków oraz opublikował monografię Atthis (Attyka, Oxford 1949). Jacoby jako kontynuatorów swojej pracy pozyskał Herberta Blocha (1911–2006) i Friedricha Gisingera (1888–1964). Jednak to monumentalne dzieło nie zostało ukończone i jest kontynuowane przez kolejnych filologów i historyków. Tomy wydane przez Jacobyego obejmują 856 autorów, a do 607 napisał komentarze.

Felix Jacoby napisał poza tym wiele artykułów na temat greckich historyków do encyklopedii Realencyclopädie der Classischen Altertumswissenschaft. Zajmował się również grecką i łacińską poezją, szczególnie eposem greckim i elegią łacińską.

Dzieła (wybór)

  • De Apollodori Atheniensis Chronicis, 1900.
  • Das Marmor Parium, 1904.
  • Ueber die Entwicklung der griechischen Historiographie und den Plan einer neuen Sammlung der griechischen Historikerfragmente w Klio 9, 1909, s. 80–123
  • Herodotos, 1913.
  • Die Fragmente der griechischen Historiker, 3 części, 1923–1958.
  • Die Einschaltung des Schiffskatalogs in die Ilias, 1932.
  • Der homerische Apollonhymnos, 1933.
  • Griechische Historiker, 1956.
  • Diagoras ho Atheos, 1959.

Literatura

  • Ulrich Schindel: „Felix Jacoby” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 10, Duncker & Humblot, Berlin 1974, ISBN 3-428-00191-5, s. 252 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała