Ferdinand Hitzig

Ferdinand Hitzig (ur. 23 czerwca 1807 w Hauingen (część miasta Lörrach); zm. 22 stycznia 1875 w Heidelbergu) - niemiecki teolog ewangelicki, egzegeta i orientalista.

Ferdinand Hitzig (1807-1875)
Ferdinand Hitzig.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia ↑

Ojciec Ferdinand Sigismund, pastor w Hauingen; matka Johanna Brodhage; - ożenił się z Emmą Sievert (1808-1875), córką pastora z Pforzheim; miał syna i córkę.

Życiorys ↑

Ferdinand Hitzig uczęszczał do pedagogium (Pädagogium) w Lörrach i od 1822 do 1824 r. do liceum w Karlsruhe, gdzie jego nauczycielem był Johann Peter Hebel. Następnie studiował teologię na uniwersytetach w Heidelbergu (od jesieni 1824) u Heinricha Eberharda Gottloba Paulusa i w Halle (od 1825) u Wilhelma Geseniusa, gdzie w 1827 r. zdał pierwszy egzamin teologiczny. Od 1828 r. kontynuował studia w Getyndze m.in. u Heinricha Ewalda. W 1829 r. otrzymał tam tytuł doktora filozofii i w tym samym roku habilitował się na Wydziale Teologicznym w Heidelbergu. Po habilitacji został tam Privatdozentem starotestamentowej teologii, w 1833 r. profesorem zwyczajnym na uniwersytecie w Zurychu, a od 25 stycznia 1861 r. pracował ponownie na uniwersytecie w Heidelbergu. Jego następcą na uniwersytecie w Zurychu został Eberhard Schrader. W 1864 r. otrzymał tytuł radcy kościelnego, a w 1872 r. tajnego radcy kościelnego.

Hitzig jako nauczyciel akademicki ceniony nie tylko przez swoich zwolenników, wykładał poza Starym także Nowy Testament. Duże znaczenie w tym czasie miały jego publikacje, a zwłaszcza seria komentarzy »Kurzgefaßtes exegetisches Handbuch zum Alten Testament«, która ukazała się od 1838 (»Die zwölf kleinen Propheten«) do 1855 r. (»Das Hohe Lied«) w 16 częściach. Pisał także o języku i historii wschodnich ludów: »Die Erfindung des Alphabetes« (1840), »Urgeschichte und Mythologie der Philistäer« (1845). Kilka prac poświęcił epigrafice: »Die Grabschrift des Darius zu Nakschi Rustam« (1846), »Die Grabschrift des Eschmunazar« (1855), »Die Inschrift des Mesha« (1870). Poza tym Ferdinand Hitzig pisał artykuły do różnych czasopism naukowych m.in. »Zeitschrift für wissenschaftliche Theologie« Adolfa Hilgenfelda, »Theologischen Studien und Kritiken«, »Theologische Jahrbücher« Eduarda Zellera i »Zeitschrift der deutschen morgenländischen Gesellschaft«.

Jego uczniem był Carl Spitteler.

Dzieła (wybór) ↑

  • Begriff der Kritik, am Alten Testament praktisch erörtert, 1831.
  • Kurzgefaßtes exegetisches Handbuch zum Alten Testament: Die zwölf kleinen Propheten, 1838.
  • Über die Erfindung des Alphabetes, 1840.
  • Ueber Johannes Marcus und seine Schriften, 1843.
  • Urgeschichte und Mythologie der Philistäer, 1845.
  • Die prophetischen Bücher des Alten Testaments, 1854.
  • Geschichte des Volkes Israel, 1869/70.
  • Zur Kritik Paulinischer Briefe, 1870.
  • Sprache und Sprachen Assyriens, 1871.
  • Vorlesungen über biblische Theologie und messianische Weissagungen, 1880.

Literatura ↑

  • Gustav Moritz Redslob: „Hitzig, Ferdinand” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 12, Duncker & Humblot, Leipzig 1880, s. 507-509.
  • Georg Christian Macholz: „Hitzig, Ferdinand” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 9, Duncker & Humblot, Berlin 1972, ISBN 3-428-00190-7, s. 276.
  • Friedrich Wilhelm Bautz: Hitzig, Ferdinand w Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 2, Bautz, Hamm 1990, ISBN 3-88309-032-8, s. 904-905.

Linki ↑

Autor: Roman Penkała