Friedrich Wieck

Johann Gottlob Friedrich Wieck (ur. 18 sierpnia 1785 w Pretzsch; zm. 6 października 1873 w Loschwitz) – niemiecki muzyk, nauczyciel gry na fortepianie i ojciec Clary Schumann (1819–1896). (wyznanie ewangelickie)

Friedrich Wieck
Friedrich Wieck.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Friedrich Wieck ożenił się w 1816 r. z Marianne z domu Tromlitz (1797–1872). 12 maja 1824 r. Marianne opuściła męża i z córką Clarą oraz synem Viktorem wróciła do rodziców w Plauen. Zgodnie z prawem saksońskim troje starszych dzieci należało się ojcu i Clara pozostała przy matce i dziadkach tylko do 5 roku życia. 22 stycznia 1825 r. nastąpił rozwód Friedricha i Marianne. W 1828 r. Friedrich Wieck poślubił Clementine z domu Fechner (1805–93), siostrę fizyka Gustava Theodora Fechnera (1801–1887); dzieci z pierwszego małżeństwa miał pięcioro dzieci m.in. córki Adelheid (zmarła jako dziecko) i Clarę (1819–1896) oraz synów Alwina (1821–85, skrzypek i pedagog muzyczny), Gustava (1823–84, budowniczy instrumentów) i Viktora (1824–1826, urodził się po odejściu żony ), a z drugiego 3 dzieci m.in. Marie (1832–1916, pianistka).

Życiorys

Friedrich Wieck już jako uczeń Thomasschule (od 1798) w Lipsku brał lekcje gry na fortepianie. Od 1800 r. kontynuował naukę w gimnazjum w Torgawie i od 1804 r. studiował teologię w Wittenberdze. W czasie studiów bardziej interesował się muzyką niż teologią. Po pierwszym egzaminie teologicznym podjął pracę nauczyciela w domu von Seckendorfa w Zingst koło Querfurtu, gdzie poznał muzyka Adolpha Bargiela (1783–1841), który wywarł decydujący wpływ na jego karierę.

Wkrótce zrezygnował z teologii i od 1818 do 1835 r. prowadził fabrykę fortepianów w Lipsku, przy czym wolny czas poświęcał studiom muzycznym. W tym czasie muzyk i pedagog Johann Bernhard Logier (1777–1846), który od 1817 r. uczył razem z Friedrichem Kalkbrennerem (1785–1849), wdrażał w Niemczech swoją metodę nauki gry na fortepianie. Także Wieck stał się szybko zagorzałym jego zwolennikiem. Jednak praktyka przekonała go, że niektóre rzeczy można zrobić lepiej i stworzył własną metodę, która wkrótce cieszyła się dobrą renomą. Przybywało do niego wielu pianistów , aby ją poznać. Polegała ona na naturalnym trzymaniu dłoni, ćwiczeniu nadgarstka i wymyślonych przez niego prostych ćwiczeniach palców, połączonych z wzmacnianiem ich siły i gibkości.

W 1840 r. Wieck zamieszkał w Dreźnie, gdzie studiował śpiew, aby zostać jego nauczycielem. Wkrótce uzyskał również reputację dobrego nauczyciela śpiewu. W obu zawodach wykształcił uczniów, którzy uzyskali światową sławę. Oprócz córek Clary i Marii jego uczniami byli m.in. Hans von Bülow (1830–1894), Anton Krause (1834–1907) i Robert Schumann (1810–1856).

Friedrich Wieck zmarł 6 października 1873 w Loschwitz, gdzie w ostatnich latach życia spędzał letnie miesiące. Został pochowany na cmentarzu Trinitatisfriedhof w Dreźnie.

Dzieła (wybór)

  • Clavier und Gesang. Didaktisches und Polemisches. Whistling, Leipzig 1853
  • Musikalische Bauernsprüche und Aphorismen ernsten und heiteren Inhalts. Leuckart, Leipzig, 2. Aufl. 1875.

Literatura

  • Anna von Meichsner: Friedrich Wieck und seine beiden Töchter Clara Schumann, geb. Wieck, und Marie Wieck. Matthes, Leipzig 1875.
  • Adolph Kohut: Friedrich Wieck. Ein Lebens- und Künstlerbild. Pierson, Dresden-Leipzig 1888.
  • Viktor Joos: Friedrich Wieck und sein Verhältnis zu Robert Schumann. Damm, Dresden 1900.
  • Viktor Joos: Der Musikpädagoge Friedrich Wieck und seine Familie. Mit besonderer Berücksichtigung seines Schwiegersohnes Robert Schumann. Damm, Dresden 1902.
  • Eitner, Robert: Wieck, Friedrich w: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 42 (1897), s. 373-375

Linki