Georg Mylius

Georg Mylius (znany także jako: Müller, Gering, Göring; ur. w 1548 r. w Augsburgu; zm. 28 maja 1607 r. w Wittenberdze) - niemiecki teolog luterański, profesor teologii w Wittenberdze i Jenie.

Georg Mylius
Georg Mylius.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Wolfgang Müller lub Gering, cieśla; matka N.N.; - ożenił się 1) z Barbarą Gründler (zm. 1584), 2) w 1585 r. w Ulm z Veronicą Weiß (zm. po 1607 r.) ; z pierwszego małżeństwa miał 3 synów i 3 córki, a z drugiego 6 synów i 5 córek.

Życiorys

Po śmierci ojca jego wychowaniem zajmował się wujek, który zapoznał go z nauką luterańską. Po ukończeniu szkoły w rodzinnym mieście Georg Mylius studiował od 1566 r. w Strasburgu, Tybindze i Marburgu. Po powrocie do Augsburga w 1572 r. został diakonem w kościele Kirche zum heiligen Kreuz. W 1576 doktoryzował się w Tybindze u Jacoba Heerbranda (1521-1600). Ponownie wrócił do rodzinnego miasta, gdzie został pastorem w kościele St. Anna, a krótko po tym superintendentem i rektorem coliegii evangelici.

W 1582 r. papież Grzegorz XIII posłał cesarzowi Rudolfowi II (1552-1612) poprawiony kalendarz. Protestanci opowiedzieli się przeciw jego przyjęciu, ponieważ papież w bulli wprowadzającej okazywał swój autorytet wszystkim chrześcijanom grożąc karą ekskomuniki w przypadku jego nie przyjęcia. Cesarz w swoich krajach dziedzicznych kazał przyjąć kalendarz, ale książęta protestanccy pozostali przy swoim sprzeciwie. Senat Augsburga, w którym większość stanowili katolicy, chcąc przypodobać się cesarzowi wprowadził nowy kalendarz. Protestanci sprzeciwiali się temu, a Mylius uważany był za podżegacza. Protestanci uzyskali zgodę Sądu Wyższego w Spirze na korzystanie z dawnego kalendarza. Rada miasta wyjednała jednak u cesarza dekret wprowadzający nowy kalendarz wskazując na różnice miedzy starym i nowym kalendarzem, które stanowiły przeszkodę w prowadzeniu handlu i interesów. Jednak duchowni protestanccy, z Myliusem na czele, oświadczyli, że we wszystkich świeckich rzeczach będą posłuszni dekretowi cesarskiemu, ale nie w przypadku świąt kościelnych itp. Rozgniewany tym sprzeciwem senat, kazał zbrojnym wywieść Myliusa z miasta, ale obywatele go uwolnili i tryumfalnie odprowadzili do miasta. Jednak 28 maja 1584r. Mylius został zmuszony do opuszczenia miasta.

Georg Mylius udał się do Ulm, gdzie go przyjaźnie przyjęto, a jako osoba prywatna prowadził spokojne życie, które zakłóciła tylko śmierć żony i syna.

Na próżno Brunszwik starał się go pozyskać jako następcę Martina Chemnitza (1522-1586), ale w czerwcu 1585 r. przyjął powołanie do Wittenbergi jako kaznodzieja i profesor tamtejszego uniwersytetu. Spotkał się tam z różnymi przejawami wrogości ze strony filipistów (zwolennicy Filipa Melanchtona (1497-1560)) i 12 lutego 1589 r. przeniósł się do Jeny, gdzie został profesorem, a w 1601 r. także naczelnym proboszczem i superintendentem. W tym czasie odrzucił powołania na inne uniwersytety.

Powołanie na uniwersytet w Wittenberdze jego przyjaciela Polycarpa Leysera (1552-1610) i Ägidiusa Hunniusa Starszego (1550-1603) zmieniło panujące układy na uniwersytecie, co spowodowało, że w październiku 1693 r. Mylius wrócił do Wittenbergi. Po śmierci Hunniusa został pierwszym profesorem teologii oraz generalnym superintendentem saksońskiego Kurkreisu i proboszczem kościoła zamkowego Stadt- und Pfarrkirche St. Marien zu Wittenberg.

Georg Mylius zmarł 28 maja 1607 r. w Wittenberdze.

Dzieła (wybór)

  • Send und Trostbrieff … 1586.
  • Augsburgische Handel … 1586.
  • De abrogatione Exorcismi in baptismo. 1891.
  • Lutheri contra Sacramentarios. 1591.
  • Kurtze doch Augenscheinliche Entwerffung der Calvinistischen Comoedien in Meissen. 1593.
  • Seelen-Schatz, d. i. Bericht aus Gottes Wort christlich zu leben und seelig zu sterben. 1595.
  • Send-Brief an die Evangelische in Lieffland, Polen, Preußen, Litthauen, Churland. 1597.
  • Explicatio August. Confessionis. 1604.
  • Evangelischer Kirchen Brüderschafft, conta Palatinos. 1607.
  • Positiones de Pace Ecclesiae Evangelica. 1607.

Literatura

  • Georg Christian Bernhard Pünjer: "Mylius, Georg". W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 23, Duncker & Humblot, Leipzig 1886, s. 142 ( online).
  • Georg Mylius (Müller). W: Wilhelm Beste: Die bedeutendsten Kanzelredner der älteren Lutherschen Kirche. Tom 2: Die bedeutendsten nachreformatorischen Kanzelredner. Verlag von Gustav Mayer, Leipzig 1858, s. 315-339 (online)

Linki

Autor: Roman Penkała