Julius Grosse

Julius Waldemar Grosse (pseudonim: Otfried von der Ilm; ur. 25 kwietnia 1828 w Erfurcie; zm. 9 maja 1902 w Torbole (obecnie Nago-Torbole, Włochy) - niemiecki pisarz i krytyk teatralny. (wyznania luterańskiego)

Julius Waldemar Grosse
Julius Waldemar Grosse.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Ernst (1791-1849), dr filozofii, starszy nauczyciel w Erfurcie, od 1833 duchowny wojskowy i radca konsystorza w Magdeburgu, syn pastora Friedricha Constantina Gotthilfa i Susanny Bohn (córka Sylvestra Johanna Heinricha Bohna, zm. 1771, profesora teologii i filozofii w Erfurcie, od 1769 profesor orientalistyki w Jenie); matka Minna (1806-66), córka kupca Friedricha Nagela w Lipsku i Franciski Amalie Wilhelminy Schönkopf; - ożenił się w 1859 z Luise Junemann; miał syna Ernsta (1877-1947) i córkę Antonie.

Życiorys

Julius Grosse uczęszczał od 1843 r. do gimnazjum katedralnego w Magdeburgu. W latach 1849-52 studiował prawoznawstwo w Halle. Pod wpływem Roberta Eduarda Prutza i Otto Roquette zainteresował się literaturą. W 1851 r. opublikował pierwszy dramat »Cola di Rienzi«. Sukces wystawionej w tym samym roku jego komedii »Eine Nachtpartie Shakespeares« spowodował, że przerwał studia prawnicze.

W latach 1852-54 przebywał w Monachium, aby w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych studiować malarstwo, ale ostatecznie poświęcił się literaturze. Tam razem z Emanuelem Geibelem i Paulem Heyse założył 5 listopada 1856 r. krąg poetycki «Die Krokodile«, do którego należeli także Friedrich von Bodenstedt, Felix Dahn, Wilhelm Hertz i Hermann Lingg. W latach 1856, 1880 przebywał we Włoszech i w 1867 r. w Paryżu.

Działalność jako krytyka teatralnego i sztuki w czasopismach »Neuen Münchener Zeitung» (od 1855), »Illustrierten Zeitung» w Lipsku, w »Morgenblatt« bawarskiej gazety »Bayrischen Zeitung« (od 1862), jako współpracownika »Allgemeinen Zeitung« w Augsburgu (od 1866), jako doradcy dramaturgicznego naczelnego intendenta barona von Perfalla (od 1868) i wydawcy »Münchner Propyläen« (1869) zapewniła mu uznanie jako "głównego krytyka" monachijskiego kręgu.

Od 1869 r. rozwinął aktywną działalność jako generalny sekretarz »Deutsche Schillerstiftung« i przebywał przemiennie w Weimarze, Dreźnie (od 1875) i Monachium (od 1885). W 1890 r. zamieszkał ostatecznie w Weimarze.

Julius Grosse oprócz dramatów, z których powodzeniem cieszył się przede wszystkim »Tiberius« (1875) pisał także powieści i nowele, w których sięgał do materiału beletrystycznego, a zwłaszcza historycznego, kryminalnego i psychologicznego. Napisał autobiografię »Ursachen und Wirkungen« (1896) wzorowaną na »Dichtung und Wahrheit« Johanna Wolfganga von Goethego, która stanowi ważne źródło historyczno-literackie, jak również historyczno-kulturowe, zwłaszcza monachijskiego środowiska poetyckiego.

Dzieła (wybór)

  • Cola di Rienzi : Trauerspiel in fünf Aufzügen und einem Nachspiel, 1851 (tragedia).
  • Über die Bedeutung der modernen Romantik mit Rücksicht auf die bildende Kunst : eine Studie, 1854.
  • Gedichte, 1857 (zbiór wierszy).
  • Die Ynglinger : Tragödie in 5 Aufzügen, 1858 (tragedia).
  • Novellen, 1862-63 (nowele).
  • Vox populi, 1867 (opowiadania).
  • Eine alte Liebe, 1869 (opowiadanie).
  • Gesammelte Dramatische Werke, 7 tomów, 1870.
  • Hilpah und Shalum, eine vorsündflutliche Geschichte, 1871.
  • Der neue Abälard, 2 tomy, 1871 (powieść).
  • Neue Erzählungen, 1875.
  • Sophie Monnier, 1876 (powieść).
  • Der getreue Eckart, 2 tomy, 1885 (powieść).
  • Am Walchensee, 1893 (powieść).
  • Ursachen und Wirkungen, 1896 (autobiografia).

Literatura

Linki

Autor: Roman Penkała