Heinrich Philipp Konrad Henke

Heinrich Philipp Konrad Henke (ur. 3 lipca 1752 r. w Hehlen; zm. 2 maja 1809 r. w Helmstedt) - niemiecki teolog luterański, profesor teologii na uniwersytecie w Helmstedt i historyk Kościoła.

Heinrich Philipp Konrad Henke
Heinrich Philipp Konrad Henke.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Friedrich August (1713-56), pastor, ostatecznie w kościele garnizonowym St. Aegidien w Brunszwiku (niem. Braunschweig); matka Johanna Dorothea Elisabeth Kern (1718-84), córka pastora w Ohrum i Neindorf; pradziadek ze strony mamy Johann Carl Spieß (1663-1729), profesor anatomii w Helmstedt; - ożenił się w Helmstedt w 1780 r. z Wilhelminą Benedictą (1760-1835), córką Johanna Benedikta Carpzova (1720-1803), profesora teologii w Helmstedt i Hedwig Charlotte (córka profesora prawa w Helmstedt Johanna Sigismunda Toppa, 1737-1816); dzieci m.in. Ernst (1804-72), profesor historii Kościoła w Marburgu, Caroline (poślubiła Wilhelma Bode, 1779-1854, polityk i sędzia w Brunszwiku; prawnuk Wilhelm von Bode (1845-1929), historyk sztuki.

Życiorys

Heinrich Henke po ukończeniu szkoły w Brunszwiku studiował od 1772 r. filozofię i teologię na uniwersytecie w Helmstedt. W 1776 r. doktoryzował się u Johanna Benedikta Carpzova IV (1720-1803), wnuka sławnego teologa Johanna Benedicta Carpzova.

W 1777 r. został profesorem nadzwyczajnym filozofii, w 1778 r. teologii, w 1780 r. profesorem zwyczajnym teologii ze szczególnym nastawieniem na historię Kościoła i dogmatów. W 1786 przełożonym seminarium duchownego w byłym klasztorze Kloster Michaelstein w Blankenburgu (Harz) w Saksonii-Anhalt i w 1803 r. przełożonym seminarium duchownego w byłym klasztorze benedyktynów w Königslutter am Elm (Dolna Saksonia). W 1804 r. otrzymał nominację na wiceprezydenta konsystorza i efora Collegium Carolinum w Brunszwiku.

Heinrich Henke był przedstawicielem krytycznej i racjonalnej teologii. Zgodnie z oświeceniowymi ideałami szukał w teologii "pewnego czystego sposobu myślenia" przez "powrót do ewangelickiej prostoty" oraz usiłował utożsamić biblijną religię z religią rozumu. Historię Kościoła starał się przedstawiać bez jej kolorowania, a dogmaty modernizować. Wydawał także czasopisma: Eusebia (1797), Archiv für die neueste Kirchen-Geschichte (1794-1799) i Religions-Annalen (1800-1802). Od 1776 r. był członkiem korespondencyjnym Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium.

Jego najwybitniejszymi uczniami byli Wilhelm Gesenius i Julius Wegscheider.

Dzieła (wybór)

  • Super poeseos Romanae praesidiis quibusdam. 1774.
  • Ueber die Unveränderlichkeit des National-Geschmacks. 1777.
  • Historia antiquior dogmatis de unitate ecclesiae. 1780.
  • Geschichte der juedischen und christlichen Religion für den ersten Unterricht, 1788.
  • Allgemeine Geschichte der Christlichen Kirche nach der Zeitfolge, 6 tomów, 1788-1791.
  • Lineamenta institutionum fidei christianae historico-criticarum. 1793.
  • Auswahl biblischer Erzählungen für die erste Jugend. 1794.
  • Grundriß einer historisch-kritischen Unterweisung in der christlichen Glaubenslehre. 1802.

Literatura

  • Theodor Kolde: Henke, Heinrich Philipp Konrad. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 11, Duncker & Humblot, Leipzig 1880, s. 754-756.
  • Erich Beyreuther: Henke, Heinrich Philipp. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 8, Duncker & Humblot, Berlin 1969, ISBN 3-428-00189-3, s. 526.
  • Friedrich Wilhelm Bautz: Heinrich Philipp Konrad Henke. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 2, Bautz, Hamm 1990, ISBN 3-88309-032-8, s. 718.

Linki

Autor: Roman Penkała