Hermann Hupfeld

Hermann Christian Karl Friedrich Hupfeld (ur. 31 marca 1796 w Marburgu; zm. 24 kwietnia 1866 w Halle) - niemiecki teolog ewangelicki i orientalista.

Hermann Hupfeld (1796-1866)
Hermann Hupfeld.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Bernhard (1765-1823), pastor, od 1814 w Spangenbergu, syn Bernharda (1717-96, kapelmistrz w Berleburgu, potem uniwersytecki koncertmistrz w Marburgu, kompozytor) i Elisabeth Dausch z Mladá Boleslav (niem. Jungbunzlau); matka Ernestine (1772-1864), córka pastora Christiana Sigela (pastor w Thalheim, od 1794 w Laichingen) i Johanny Juliany Gaupp; - ożenił się w Marburgu w 1832 z Marie (1805-44), córką profesora filozofii Davida Suabedissena (1773-1835) i Helene Molter; miał 3 synów i 3 córki.

 

Życiorys

Po pietystycznym wychowaniu u wujka Hermann Hupfeld uczęszczał do gimnazjum w Bad Hersfeld. W latach 1813-1817 studiował teologię i filologię na uniwersytecie w Marburgu, gdzie był jednym ze współzałożycieli korporacji studenckiej. W 1817 r. ukazała się jego dysertacja doktorska »Animadversiones philologicae in Sophoclem«. W latach 1819-1822 pracował jako profesor w gimnazjum »Hohe Landesschule« w Hanau. Postanowił jednak dalej studiować i udał się do Halle. Studiował tam teologię u Juliusa Wegscheidera i języki orientalne u Wilhelma Geseniusa. W wrześniu 1824 r. habilitował się w Halle. Po powrocie do Marburga w 1825 r. pracował na tamtejszym uniwersytecie przez pół roku jako privatdozent, jesienią tegoż roku został profesorem nadzwyczajnym teologii, w 1827 roku profesorem zwyczajnym języków orientalnych (arabski, syryjski, chaldejski i hebrajski) i w 1830 r. profesorem zwyczajnym teologii. Był trzykrotnie dziekanem Wydziału Teologicznego (1832, 1836 i 1842) oraz w latach 1834-1843 eforem stypendystów uniwersytetu w Marburgu. Od 1 października 1843 roku był następcą Wilhelma Geseniusa w Halle.

Główną jego naukową zasługą jest włożony wkład w krytykę tekstu Starego Testamentu, a zwłaszcza Pięcioksięgu. W 1853 roku w przełomowej monografii »Die Quellen der Genesis und die Art ihrer Zusammensetzung«, pojawiła się po raz pierwszy teoria źródeł, która pod wpływem Juliusa Wellhausena została szybko przeforsowana w Europie i Ameryce. Jego przekonanie, że każde poszczególne pisemne źródło Pięcioksięgu jest w zasadzie kompletne, rozpoczęło nowy rozdział w historii Pięcioksięgu. Uważany jest także za jednego z pierwszych przedstawicieli krytyki biblijnej »Księgi Psalmów«. Z obfitości jego naukowych badań ma również znaczenie badanie »Księgi Hioba« oraz hebrajskich tekstów.

Oprócz szerokiej działalności pedagogicznej brał czynny udział w życiu kościelnym, politycznym i akademickim. Wzywał do przeprowadzenia reform w kościele i państwie. Jego działalność na rzecz kościoła polegała na dążeniu zachowania jego niezależności wewnętrznej i zewnętrznej wobec zmieniających się poglądów teologicznych. Owocem związku z ruchem nowego odrodzenia i przyjaźni z kościelnym prawnikiem Johannem Wilhelmem Bickellem i Friedrichem Malletem pastorem i pisarzem z Bremy były jego opinie, memoranda i propozycje »Reform der Kirchenverfassung« (reformy prawa kościelnego, razem z Bickellem) (1831), »Hanauer Gesangbuchfrage« (1837) (Kwestia śpiewnika w Hanauer), »Privatgemeinschaften« (1837) , o »Gustav-Adolf-Verein» (1847) jak również »Über die beabsichtigte Gründung eines deutschen Kirchenbundes« (1849) (O planowanym założeniu związku kościoła niemieckiego).

W jego politycznych wypowiedziach zauważa się, że w licznych esejach, podobnie jak Karl Bernhard Hundeshagen przepowiedział rewolucję w 1848 roku. Po 1848 roku występował przeciw reakcjonizmowi w polityce i kościele.

Jego następcą na uniwersytecie został jego uczeń, przyjaciel i biograf Eduard Riehm.

Za zasługi dla uniwersytetu w Marburgu został w 1834 roku honorowym obywatelem miasta Marburg (Ehrenbürger der Stadt Marburg).

Hermann Hupfeld zmarł 24 kwietnia 1866 w Halle w wyniku udaru mózgu, a mowę pogrzebową wygłosił August Tholuck.

Dzieła (wybór)

  • Die Psalmen. Übersetzt und ausgelegt von Hermann Hupfeld. 1855-1861.
  • Über Begriff und Methode der sogenannten biblischen Einleitung nebst einer Uebersicht ihrer Geschichte und Literatur. 1844.
  • Commentatio de primitiva et vera festorum apud Hebraeos ratione ex legum Mosaicarum varietate eruenda. 4 części, 1851-1865.
  • Die Quellen der Genesis und die Art ihrer Zusammensetzung. 1853.
  • Die heutige theosophische oder mythologische Theologie und Schrifterklärung. 1861.
  • Dokumente einer Freundschaft in schwieriger Zeit. Hermann Hupfeld und Johann Wolfgang Bickell. Briefwechsel 1832–1848. wydał i opatrzył wstępem Otto Kaiser. Historische Kommission für Hessen, Marburg 2010.

Literatura

  • Adolf Kamphausen: „Hupfeld, Hermann”. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 13, Duncker & Humblot, Leipzig 1881, s. 423-426.
  • Günther Ott: „Hupfeld, Hermann”. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 10, Duncker & Humblot, Berlin 1974, ISBN 3-428-00191-5, s. 72.
  • Friedrich Wilhelm Bautz: Hermann Hupfeld. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 2, Bautz, Hamm 1990, ISBN 3-88309-032-8, s. 1190.

Linki