Julius Schnorr von Carolsfeld

Julius Veit Hans Schnorr von Carolsfeld (ur. 26 marca 1794 w Lipsku; zm. 24 maja 1872 Dreźnie) – niemiecki malarz w dobie romantyzmu. Obok Johanna Friedricha Overbecka (1789–1869) był najbardziej znanym przedstawicielem grupy nazareńczyków. (wyznanie ewangelickie)

Schnorr Buerkner
Julius Schnorr von Carolsfeld, rysunek Hugo Bürknera.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec : Veit Hans (1764–1841) z Schneebergu, malarz i sztycharz, od 1816 dyrektor Akademii Sztuk Pięknych w Lipsku.
  • Matka : Juliane z domu Lange (1766–1815).
  • Przybrana matka : (od 1797) Wilhelmine z domu Irmisch (1773–1851).
  • Rodzeństwo : bracia Ludwig (1788–1853, malarz w Wiedniu) i Eduard (1790–1819, malarz w Wiedniu); siostry Ottilie (1792–1879) i Henriette Wilhelmine (1799–1820).
  • Ożenił : w Wiedniu w 1827 z Marią z domu Heller (1807–82).
  • Dzieci : 6 synów i 3 córki.

Życiorys

Julius Schnorr von Carolsfeld uczęszczał do gimnazjum Thomasschule w Lipsku i w 1811 rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu kierowanej przez Heinricha Friedricha Fügera (1751–1818). W 1813 poznał w Wiedniu malarza Ferdinanda Oliviera (1785–1841) i zamieszkał u niego. Dom Oliviera był punktem spotkań wiedeńskich romantyków. Przebywali tutaj Friedrich von Schlegel (1772–1829), Adam Müller (1779–1829) i Joseph von Eichendorff (1788–1857). Pod wpływem Oliviera i Schlegela zainteresował się koncepcją sztuki nazareńczyków. Wzorem stali się dla niego malarze Johann Friedrich Overbeck (1789–1869) i Peter von Cornelius (1783–1867) działający w Rzymie. Głównym dziełem w tym czasie Juliusa Schnorr von Carolsfelda był obraz Święty Roch rozdaje jałmużnę (Der hleilige Rochus verteilt Almosen, 1817, Lipsk, Museum d. bildenden Künste).

Za pośrednictwem Josepha Antona Kocha (1768–1839) i innych, renoma wiedeńskiego kręgu dotarła do Rzymu. Schnorr von Carolsfeld i Ferdinand Olivier zostali w marcu 1817 zaproszeni do wstąpienia do Bractwa św. Łukasza. Końcem 1817 podróżowali do Włoch, gdzie po krótkim pobycie we Florencji u Carla Friedricha von Rumohra (1785–1843), dotarli początkiem 1818. Tam spotkał pierwszy raz Corneliusa, Overbecka, u którego mieszkał, i Bertela Thorvaldsena (1770–1844). Philippa Veita (1793–1877) i Kocha znał już z Wiednia, wkrótce też poznał Christiana Karla Josiasa von Bunsena (1791–1860), Christiana Augusta Brandisa (1790–1867), Friedricha Rückerta (1788–1866), Carla Rahla (1779–1843), Heinricha Reinholda (1788–1825) i wielu innych. Dzięki pośrednictwu Overbecka i Corneliusa wykonywał w latach 1822–27 w jednym z pomieszczeń Casino Massimo freski ze scenami z eposu rycerskiego Orland szalony Ludovico Ariosto (1474–1533). Nie przedstawił tutaj średniowiecznego bohaterskiego rycerstwa, lecz zwycięstwo chrześcijaństwa nad pogaństwem. W okresie rzymskim powstały też liczne jego rysunki z motywami pejzażowymi i figuralnymi, m.in. tzw. Rzymska księga portretów (Römisches Porträtbuch, Akademie der bildenden Künste Wien).

Przez Bartholda Georga Niebuhra (1776–1831) nawiązał kontakt z bawarskim księciem koronnym Ludwikiem I (1786–1868), który w 1825 powołał go do Monachium, a w 1827 mianował profesorem malarstwa historycznego w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Po ukończeniu fresków w Casino Massimo opuścił w 1827 Rzym i udał się do Monachium, gdzie miał znaczny udział w wyposażaniu nowej rezydencji królewskiej Festsaalbau powstałej w latach 1832–1842. W pięciu pomieszczeniach na parterze malował od 1831 sceny według eposu Pieśń o Nibelungach (sala bohaterów, sala weselna, sala zdrady, sala zemsty, sala skargi). W 1835 musiał z polecenia króla przerwać prace w salach Nibelungów i ozdobić trzy sale cesarskie (Kaisersäle). Między 1835 a 1842 tworzył tutaj chyba najobszerniejszy monumentalny cykl średniowieczny w XIX wieku (zniszczony w 1944). Każda z sal poświęcona była scenom z życia Karola Wielkiego, Fryderyka I Barbarossy i Rudolfa I Habsburga. Po ukończeniu sal cesarskich pracował do 1867 nad freskami według eposu Pieśń o Nibelungach. W 1846 został dyrektorem Galerii Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie (Gemäldegalerie Alte Meister) i profesorem w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Odtąd mieszkał z rodziną w Dreźnie.

W ostatnich latach życia stworzył cykl ilustracji Biblia w obrazach, który ukazał się w 1860 z 240 ilustracjami.

Dzieła (wybór)

Julius Schnorr von Carolsfeld Portret Klary Bianki von Quandt z lutnią

 

Portret Klary Bianki von Quandt z lutnią, 1820.
Źródło: Wikimedia Commons

Schnorr von Carolsfeld Biblii w obrazach, 1860. Czwarty dzień, Bóg oddziela dzień od nocy i kładzie światła na niebiosach.

 

Biblia w obrazach, 1860. Czwarty dzień, Bóg oddziela dzień od nocy i kładzie światła na niebiosach.
Źródło: Wikimedia Commons

Julius Schnorr von Carolsfeld Wesele w Kanie (1820)

 

Wesele w Kanie (1820).
Źródło: Wikimedia Commons

Literatura

  • Michael Teichmann: Julius Schnorr von Carolsfeld (1794–1872) und seine Ölgemälde. Monographie und Werkverzeichnis. Frankfurt am Main: Lang, 2001.
  • Franz Schnorr von Carolsfeld: Schnorr von Carolsfeld, Julius w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 32, Duncker & Humblot, Leipzig 1891, s. 182–189.
  • Sabine Fastert: Schnorr v. Carolsfeld, Julius w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 23, Duncker & Humblot, Berlin 2007, ISBN 978-3-428-11204-3, s. 341–343 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała