Max Sauerlandt

Friedrich August Max Sauerlandt (ur. 6 lutego 1880 w Berlinie; zm. 1 stycznia 1934 w Hamburgu) – niemiecki historyk sztuki i dyrektor Muzeum Sztuki i Rzemiosła (Museum für Kunst und Gewerbe) w Hamburgu. (wyznanie ewangelickie)

Max Sauerlandt
Max Sauerlandt.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Max (zm. 1884), handlarz drewnem w Berlinie;
  • Matka: Marie (1850–1921), córka handlarza drewnem w Hamburgu Augusta Platha (1800–70) i Anny Rothe (zm. 1875);
  • Ożenił się: w Trittau w 1906 z Alice Schmidt ze Sprenge;
  • Dzieci: syn i 5 córek.

Życiorys

Max Sauerlandt wyrastał w Hamburgu, dokąd rodzina przeprowadziła się po śmierci ojca. Od 1898 r. studiował filologię klasyczną i historię sztuki w Marburgu, Monachium i Berlinie, gdzie w 1903 r. doktoryzował się u Heinricha Wölfflina (1864–1945) dysertacją pt. Die Bildwerke des Giovanni Pisano. Po odbytej służbie wojskowej został w 1905 r. pomocnikiem naukowym Justusa Brinckmanna (1843–1915) w Muzeum Sztuki i Rzemiosła (Museum für Kunst und Gewerbe) w Hamburgu. W 1908 r. powołano go na kierownika Miejskiego Muzeum Sztuki i Rzemiosła Artystycznego (Städtisches Museum für Kunst und Kunstgewerbe) w Halle, którego dyrektorem został w 1910 roku. W latach 1914–18 był dowódcą baterii artyleryjskiej na froncie wschodnim. W 1919 r. został następcą Brinckmanna w Muzeum Sztuki i Rzemiosła (Museum für Kunst und Gewerbe) w Hamburgu, gdzie uczył także na tamtejszym uniwersytecie i od 1930 r. kierował Krajową Szkołą Artystyczną (Landeskunstschule, obecnie Hochschule für bildende Künste Hamburg). Z powodu popierania sztuki nowoczesnej urlopowano go w kwietniu 1933 r., a 1 listopada przeniesiono w stan spoczynku.

Max Sauerlandt rozumiał badania historii sztuki jako instrument do jej zrozumienia i rozkoszowania się nią. Nie czynił różnicy między wolną i stosowaną sztuką. Wprowadził muzykę w muzeum i umieścił ją w odniesieniu do okresów sztuki, które w Hamburgu jako jeden z pierwszych scharakteryzował przez kolorowe ściany. Po spotkaniu z Emilem Nolde (1867–1956) i jego pracami propagował w muzeum do 1933 r. sztukę jemu współczesną. W 1913 r. kupił dla Miejskiego Muzeum Sztuki i Rzemiosła Artystycznego w Halle m.in. obraz Wieczerza Pańska (Abendmahl) Emila Nolde, co w 1914 r. doprowadziło do ostrej waśni prasowej z dyrektorem generalnym muzeów berlińskich Wilhelmem von Bode (1845–1929). Oprócz biżuterii i gobelinów artystów grupy Brücke, do której należeli Erich Heckel (1883–1970), Fritz Bleyl (1880–1966), Ernst Ludwig Kirchner, (1880–1938), Karl Schmidt-Rottluff (1884–1976), Cuno Amiet (1868–1961), Emil Nolde (1867–1956) i Max Pechstein (1881–1955) nabył dla Muzeum Sztuki i Rzemiosła (Museum für Kunst und Gewerbe) w Hamburgu jako pierwszy także ich rzeźby. Był jednym z najważniejszych pionierów Muzeum Sztuki Współczesnej (Museum für Gegenwart) w Hamburgu.

Dzieła (wybór)

  • Über die Bildwerke des Giovanni Pisano. 1904 (dysertacja).
  • Griechische Bildwerke. 1907.
  • Michelangelo. 1911.
  • Emil Nolde. 1921.
  • Kleinplastik der deutschen Renaissance. 1927.
  • Die Kunst der letzten 30 Jahre. Eine Vorlesung aus dem Jahre 1933. 1935.

Literatura

Linki