Otto Erich Hartleben

Otto Erich Hartleben (ur. 3 czerwca 1864 w Clausthal; zm. 11 lutego 1905 w Salò nad Jeziorem Garda) – niemiecki pisarz, dramaturg, tłumacz, reprezentujący niemiecki naturalizm. (wyznanie luterańskie)

Otto Erich Hartleben Portraet
Sebald Beham – autoportret.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Hermann (1829–79), urzędnik okręgowy.
  • Matka: Elwine z domu Angerstein (1838–76) z Hanoweru.
  • Ożenił się: w Berlinie w 1893 z Selmą z domu Hesse (1868–1930).

Życiorys

Po wczesnej utracie rodziców Otto Erich Hartleben wychowywał się razem z pięciorgiem rodzeństwa w domu dziadka, senatora Eduarda Angersteina (1805–1893) w Hanowerze. Po nauce w gimnazjach w Jever i Celle rozpoczął w 1886 studia prawnicze w Lipsku, które kontynuował w Berlinie. W Lipsku poznał Hermanna Conradiego (1862–1890) i Adolfa Bartelsa (1862–1945). Pierwszy tomik wierszy pt. Studenten-Tagebuch Otto Erich Hartleben opublikował w 1886. W 1889 był referendarzem w sądach w Stolbergu (Harz) i Magdeburgu. Wkrótce zrezygnował z dalszej kariery prawniczej. Od 1890 żył jako pisarz w Berlinie. Po śmierci dziadka odziedziczył w 1893 pokaźny spadek, który zapewnił mu dostatnie życie.

W Berlinie współpracował z Arno Holzem (1863–1929), Hermannem Conradi, braćmi Juliusem (1859–1930) i Heinrichem Hart (1855–1906), którzy reprezentowali niemiecki naturalizm. W tym czasie wydał Goethe-Brevier (1895). Otto Erich Hartleben napisał także kilka opowiadań m.in. Geschichte vom Abgerissenen Knopfe (1893), Vom Gastfreien Pastor (1895) i Vom Einhornapotheker (1895).

Największy sukces odniosła jego tragedia Rosenmontag (1900), której tematem była miłość między prostą dziewczyną a porucznikiem pochodzącym ze starej oficerskiej rodziny. Dzięki otrzymanemu za nią honorarium kupił willę Halkyone w Salò nad Jeziorem Garda. Tam w 1903 Otto Erich Hartleben stworzył miejsce spotkań artystów tzw. „Akademie für unangewandte Wissenschaften”, do której należeli min. Peter Behrens (1868–1940), Otto Julius Bierbaum (1865–1910), Franz Blei (1871–1942), Gerhart Hauptmann (1862–1946). Alfred Kubin (1877–1959) i Emil Orlik (1870–1932).

Do jego wierszy muzykę napisali m.in. Max Reger (1873–1916), Alban Berg (1885–1935) i Alma Mahler-Werfel (1879–1964).

Dzieła (wybór)

  • Studenten-Tagebuch 1885–1886, 1886.
  • Der Frosch. Familiendrama in einem Act nach Henrik Ipse, (parodia), 1889.
  • Angele, (komedia), 1891.
  • Die Serényi, (opowiadania), 1891 (nowe wydanie Zwei verschiedene Geschichten).
  • Die Erziehung zur Ehe,(komedia), 1893.
  • Hanna Jagert, (komedia), 1893.
  • Die Geschichte vom abgerissenen Knopfe, (opowiadania), 1893.
  • Meine Verse, (wiersze), 1895.
  • Der römische Maler, (nowela), 1898.
  • Ein wahrhaft guter Mensch, (komedia), 1899.
  • Rosenmontag. Eine Offiziers-Tragödie in fünf Acten, (tragedia), 1900.
  • Von reifen Früchten. Meine Verse, zweiter Teil, (wiersze), 1902.
  • Das Ehefest, (nowele), 1906.
  • Tagebuch. Fragment eines Lebens, 1906.

Literatura

  • Carl Friedrich Wilhelm Behl: „Hartleben, Otto Erich” w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 7, Duncker & Humblot, Berlin 1966, ISBN 3-428-00188-5, s. 720 (online).
  • Selma Hartleben: „Mei Erich“. Aus Otto Erichs Leben. Fischer, Berlin 1910.

Linki