<

Paul Leppin

Paul Leppin (ur. 27 listopada 1878 w Pradze; zm. 10 kwietnia 1945 w Pradze) – praski pisarz, dramaturg i publicysta piszący w języku niemieckim. (wyznanie katolickie)

Paul Leppin. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

• Ojciec: Josef (1850–1916), zegarmistrz, pisarz w kancelarii adwokackiej w Pradze;
• Matka: Pauline z d. Scharsach (1840– ok. 1913);
• Żona od 1907 Henriette z d. Bogner (1885–1946);
• Dzieci: syn Paul (1908–37), pisarz.

Życiorys i twórczość

Po maturze Paul Leppin nie mógł studiować z powodów finansowych i od 1897 roku do emerytury w 1928 był urzędnikiem w dyrekcji poczty i telegrafu w Pradze.

W przeciwieństwie do uregulowanego życia zawodowego znajdowała się jego egzystencja literacka. Osławiony śpiewak kpiarskich pieśni, był na przełomie wieków niekorowanym królem praskiej bohemy i pionierem kręgu literatów, którzy kształtowali praską scenę literacką między 1899 a 1906 rokiem. Razem z przyjaciółmi przyłączył się do grupy Młodzi Prażanie skupionej w latach 90-tych XIX wieku wokół Oskara Wienera. W latach 1900–01 publikował dla niej liryczne broszury Frühling (Wiosna), które ozdabiali ilustracjami Hugo Steiner i Ferdinand Krombholz. W broszurach tych ukazały się wiersze Oskara Wienera, Camilla Hoffmanna i Margarete Beutler oraz artykuły Rainera Marii Rilke i Stefana Zweiga. W 1906 roku Paul Leppin wydawał razem z Richardem Teschnerem niezależne czasopismo Wir, którego ukazały się jedynie dwa zeszyty. Paul Leppin uzyskał sławę dzięki tematyce erotycznej zawartej w powieści Daniel Jesus (1905), która przyporządkowana jest zarówno do symbolizmu, jak również secesji oraz zawiera elementy ekspresjonizmu. Jego twórczość była niezrozumiała nie tylko dla praskich krytyków literatury.

Stopniowo pojawiała się nowa generacja pisarzy z Maxem Brodem, Franzem Werfelem i Egonem Erwinem Kischem na czele. Paul Leppin stał się dla nich symbolem i poetą minionej epoki. Paul Leppin był raczej humanistą niż „erotomanem” i „satanistą”, za jakiego uważali go często krytycy. Całą jego twórczość cechuje tematyczna i stylistyczna wielowymiarowość, zestawienie satyry i sentymentu, gruboziarnisty realizm i liryczna idealność, upiorność i symbolizm. W późnych pracach coraz bardziej odchodził od ekscentryzmu i sztucznego patosu wczesnych pism oraz dążył do prostoty i równowagi. Ostanie dzieła przyniosły mu wreszcie upragnione uznanie, czego wyrazem była w 1934 roku Nagroda im. Fryderyka Schillera oraz w 1938 Nagroda Honorowa Ministerstwa Kultury.

Pisma (wybór)

• Die Thüren des Lebens (Drzwi życia, powieść), Praga 1901.
• Glocken, die im Dunkeln rufen (Dzwony wzywające w ciemności, wiersze), Kolonia 1903.
• Daniel Jesus (powieść), Hegner, Berlin i Lipsk 1905.
• Der Berg der Erlösung. Die sieben Kapitel eines Wunders (Góra wybawienia. Siedem rozdziałów cudu, powieść), Oesterheld, Berlin 1908.
• Hüter der Freude (Stróże rozkoszy, powieść), Wiedeń i Lipsko 1918.
• Venus auf Abwegen. Zur Kulturgeschichte der Erotik (Wenus na manowcach. Historia kulturowa erotyki, eseje), Hamburg i Berlin 1920.
• Die bunte Lampe (Kolorowa lampa, stare i nowe wiersze), Praga 1928.
• Der blaue Zirkus (Niebieski cyrk, dramat), Praga 1928.
• Rede der Kindesmörderin vor dem Weltgericht (Mowa dzieciobójczyni przed Sądem Ostatecznym), Praga 1928.
• Der Enkel des Golem (Wnuk golema, komedia), 1934.
• Frühling um 1900. Prager Geschichten (Wiosna około 1900. Praskie historie), Praga i Brno, 1936.
• Prager Rhapsodie (Praska rapsodia), Praga 1938.
  • Helldunkle Strophen (Jasno ciemne strofy, wiersze).
  • Das Antlitz der Mutter (Oblicze matki, mała proza z elementami autobiografii poety).
• Bunterbart verkauft Gespenster (Bunterbart sprzedaje duchy, komedia), 1938.
• Blaugast (powieść), Monachium 1984 (pośmiertnie).

Literatura

Ten artykuł jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.