Romy Schneider

Romy Schneider, właściwie Rosemarie Magdalena Albach-Retty (ur. 23 września 1938 w Wiedniu; zm. 29 maja 1982 w Paryżu) – niemiecko-francuska aktorka.[1] W latach 1955–57 nastąpił przełom w jej międzynarodowej karierze, po zagranej roli cesarzowej Elżbiety w trylogii Sissi. Była odtwórczynią charakterystycznych ról w filmach reżyserowanych między innymi przez Claude'a Sauteta, Andrzeja Żuławskiego i Luchino Viscontiego. Jako odtwórczyni głównych ról w filmach Najważniejsze to kochać (L'important c'est d'aimer, 1975) i Taka zwykła historia (Une histoire simple, 1978) otrzymała prestiżową francuską nagrodę filmową Cezara dla najlepszej aktorki.

Romy Schneider
Romy Schneider.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

  • Ojciec: Wolf Albach-Retty (1906–67), aktor;
  • Matka: Maria Magdalena (Magda) z domu Schneider (1909–96), aktorka;
  • Prapradziadek ze strony ojca: Adolf Retty (ur. 1821), aktor;
  • Pradziadek ze strony ojca: Rudolph Retty (1846–1913), aktor i reżyser;
  • Prababcia ze strony ojca: Maria Katharina (Käthe) Retty z domu Schäfer (zm. 1898), aktorka;
  • Brat: Wolfdieter Albach-Retty (ur. 1940);
  • Towarzysz życia: 1959-63 Alain Delon (ur. 1935), aktor;
  • Mąż: 1) od 1966 (rozwód 1975) Harry Meyen (właściwie Harald Haubenstock) (1924–79), reżyser, 2) od 1975 (rozwód 1981) Daniel Biasini (ur 1950), jej sekretarz;
  • Dzieci: syn David Christopher (1966–81) z 1) małżeństwa i córka Sarah Biasini (ur. 1977) z 2) małżeństwa.

Życiorys

Dzieciństwo

Romy Schneider urodziła się 23 września 1938 w Wiedniu jako córka pary aktorskiej Wolfa Albacha-Retty i Magdy Schneider. Jej przodkowie ze strony ojca należeli do słynnej austriackiej rodziny aktorskiej Albach–Retty. Już jej prapradziadek Adolf Retty był aktorem w Austrii, jej pradziadkowie Rudolf Retty był reżyserem i aktorem, a Maria Katharina (Käthe) Retty z domu Schäfer śpiewaczką. Ich córką, a babcią Romy Schneider, była cesarsko-królewska aktorka dworska Rosa Albach-Retty.

Cztery tygodnie po jej narodzeniu rodzina opuściła Wiedeń i zamieszkała w Schönau am Königssee u rodziców jej mamy Franza Xavera i Marii Schneider. Ze względu na wykonywaną profesję rodzice mało czasu poświęcali córce, jak również później jej bratu. Kiedy rodzice przebywali na tournée, opiekę nad rodzeństwem sprawowała babcia, Maria Schneider i guwernantka. Razem z matką Romy uczęszczała na spotkania kręgu skupionego wokół Adolfa Hitlera, którego rezydencja „Berghof ” znajdowała się w pobliżu.[2]

Magda Schneider była zwolniona z podatków przez ministra propagandy nazistowskiej i bliską generała SS Martina Bormanna, którego dzieci bawiły się razem z małą Romy. Na ten temat Romy Schneider wypowiedziała się w 1976 roku: „Sądzę, że moja mama miała związek z Hitlerem.”[3] Prawdopodobnie Romy Schneider chciała uwolnić się od tej przeszłości dając swoim dzieciom hebrajskie imiona Dawid i Sara.[4]

W 1943 roku jej ojciec spotkał aktorkę Trude Marlen i opuścił żonę Magdę, z którą ostatecznie się rozwiódł w 1945 roku. We wrześniu 1944 roku Romy rozpoczęła naukę w szkole ludowej w Schönau, a od lipca 1949 przebywała w szkole z internatem dla dziewcząt na zamku Goldenstein. Już w okresie szkolnym chętnie brała udział w przedstawieniach szkolnych. W swoim pamiętniku zapisała 10 czerwca 1952 roku: „Jeśli o mnie chodzi, zostałabym natychmiast aktorką.[…] Każdorazowo, gdy oglądałam jakiś piękny film, moją pierwszą myślą po przedstawieniu była: Muszę w każdym razie zostać aktorką. Tak! Muszę!”[5]

Po zdanym 12 lipca 1953 roku egzaminie dojrzałości opuściła internat Goldenstein. Po wakacjach miała rozpocząć studia w kolońskiej szkole rzemiosła, ponieważ wykazywała talent do malarstwa i rysunku. Poza tym jej matka, Magda Schneider, mieszkała w Kolonii. Jednak studia zeszły na plan dalszy, gdy pojawiła się możliwość wystąpienia w filmie.

Początek kariery aktorskiej

W planowanym filmie ojczyźnianym (Heimatfilm) Kiedy znów zakwitną białe bzy (Wenn der weiße Flieder wieder blüht) Magda Schneider miała zagrać główną rolę kobiecą. Do roli jej filmowej córki reżyser Hans Deppe i producent Kurt Ulrich poszukiwali właściwej obsady. Magda Schneider zaproponowała własną córkę. Przeprowadzone 15 lipca 1953 roku w Monachium rozmowy między stronami były bardzo obiecujące. Czternastoletnia wówczas Romy Schneider początkiem września 1953 roku przeszła próby w atelier filmowym wytwórni UFA GmbH w Berlinie, po których otrzymała angaż. Zdjęcia do filmu odbyły się w Wiesbaden i zakończyły 9 listopada 1953 roku. Premiera filmu nastąpiła dwa tygodnie później w Stuttgarcie. Od tego czasu używała nazwiska scenicznego Romy Schneider.

W maju 1954 roku rozpoczęła zdjęcia do drugiego filmu pt. Fajerwerki (Feuerwerk), w którym piętnastoletnia Romy Schneider miała pierwszą scenę pocałunku z partnerem filmowym Clausem Biederstaedtem. Film ukończono w lipcu 1954 roku i we wrześniu tego samego roku wszedł na ekrany kinowe. W tym czasie poznała też reżysera Ernsta Marischka, który zaangażował ją do filmu Dziewczęce lata królowej (Mädchenjahre einer Königin, 1954). W 1955 roku zagrała w kolejnym filmie w reżyserii Marischka i po raz trzeci z matką w Deutschmeister. Film otrzymał bardzo dobre noty u krytyków, a zaśpiewana przez Remy piosenka Wenn die Vöglein musizieren ukazała się na płycie. W krótkim czasie Romy Schneider stała się gwiazdą filmową w obszarze niemieckim, w czym skutecznie pomogła jej matka. W 1955 roku czasopismo fachowe Der neue Film przyznało jej i Karlheinzowi Böhmowi wyróżnienie jako najbardziej popularnym wschodzącym celebrytom.

Mit Sissy

W sierpniu 1955 roku Romy Schneider zaczęła zdjęcia do filmu Sissi, w którym Ernst Marischka powierzył wówczas szesnastoletniej aktorce główną rolę w obrazie historycznym o cesarzowej Elżbiecie Bawarskiej. U jej boku stanęła Magda Schneider jako bawarska księżniczka Ludwika Wilhelmina Wittelsbach, matka Elżbiety. Rolę cesarza Franciszka Józefa I dostał Karlheinz Böhm. Światowa premiera filmu miała miejsce 21 grudnia 1955 roku w Wiedniu, a w następnym dniu weszła na niemieckie ekrany filmowe. Po tym filmie Romy Schneider stała się światową gwiazdą. W ankiecie na najpopularniejszą aktorkę w Niemczech zajęła w listopadzie 1955 roku drugie miejsce za Marią Schell. Tak błyskawiczny rozwój jej kariery spowodował, że zaczęto ją też nazywać „Shirley Tempelhof“ nawiązując do amerykańskiego cudownego dziecka Shirley Temple.[6]

Menadżerem Romy Schneider został jej ojczym Hans Herbert Blatzheim, który zarządzał jej dochodami i dobierał role. Odrzucił między innymi propozycję hiszpańskiego reżysera Luisa Buñuela. Również nie udało mu się dojść do porozumienia z Hollywood w kwestii nowej wersji Dziewczęce lata królowej. Zamiast tego zagrała rolę tytułową w historii miłosnej Kitty und die große Welt (1956). Mimo sukcesu pierwszego filmu o Sissi Romy odrzucała początkowo udział w drugim filmie o niej zatytułowanym Sissi – młoda cesarzowa (Sissi – Die junge Kaiserin, 1956), jednak ostatecznie zagrała w nim rolę tytułową. W następnym roku nakręciła film Robinson soll nicht sterben (1957), w którym zagrała córkę robotnicy, co wyraźnie odbiegało od dotychczasowych ról. Początkowo obawiano się, że publiczność nie zaakceptuje Romy Schneider w tej roli, co okazało się bezpodstawne. W 1957 roku była narratorką w filmie Piotruś i wilk (Peter und der Wolf) oraz nakręciła trzy filmy: Monpti (1957), z powodu którego była pierwszy raz w Paryżu, Scampolo (1958) w reżyserii Alfreda Weidenmanna i trzecią część trylogii Sissi Sissi – losy cesarzowej (Sissi – Schicksalsjahre einer Kaiserin, 1957).

Schneider nie chciała, aby kojarzono ją z jedną rolą i wzbraniała się przed kręceniem kolejnej części o Sissi. Oznaczało to dla niej nie tylko stratę finansową, gdyż zrezygnowała z gaży wynoszącej milion marek, lecz także obciążyło stosunki z matką, która schodziła od 1959 roku w cień i ojczymem. W 1957 roku matka zabroniła jej podpisać kontrakt z Kirkiem Douglasem, który ją spotkał na Festiwalu Filmowym w Cannes. Ojczyma interesowały jedynie role lukratywne, a nie ambicje artystyczne pasierbicy. Do tego dochodziły sceny zazdrości, które robił, gdy Romy filtrowała z partnerem filmowym. Ostatecznie młoda aktorka się zbuntowała i sama zaczęła wybierać filmy i partnerów filmowych, co miało negatywny wpływ na karierę profesjonalną i sytuację finansową matki.

Od 11 lutego do 5 marca 1957 Romy Schneider z matką, ojczymem i innymi osobami podróżowała po Indiach i Cejlonie. Od 13 stycznia do 5 lutego 1958 przebywała z matką przez trzy tygodnie w Nowym Jorku i Hollywood. Powodem tej podróży była premiera filmu Dziewczęce lata królowej, który Walt Disney Company wprowadziło na amerykańskie ekrany pt. The Story of Vicky.

Pierwsze miłości

W 1956 roku Romy Schneider krótko spotykała się z Tonim Sailerem, trzykrotnym mistrzem olimpijskim w narciarstwie alpejskim, którego spotkała na balu. Ich flirt nagłośniony został przez media. Między 1956 a 1957 rokiem miała romans z aktorem Horstem Buchholzem, którego lubiła także jej matka Magda. W 1957 roku - w towarzystwie matki - i Horsta przybyła do Paryża, by zagrać w filmie Monpti. Po powrocie do Monachium, gdzie kręcili zdjęcia w studio filmowym, młodzi aktorzy zakończyli związek.

Rok 1958 jest przełomowy w życiu profesjonalnym i prywatnym Romy Scheider. Pierre Gaspard-Huit zaproponował jej główną rolę w filmie Christine, remaku filmu Liebelei Maxa Ophülsa, w którym główną rolę zagrała jej matka w 1933 roku. Mając prawo wyboru partnera, wybrała na podstawie zdjęć młodego Alaina Delon i producenci zaaranżowali spotkanie z prasą w salonie lotniska Orly w Paryżu. Po raz pierwszy młodzi aktorzy spotkali się u stóp ruchomych schodów. Ich pierwsze spotkanie było burzliwe, Romy nie mówiła po francusku i uznała Delona za aroganta. Jednak podczas kręcenia filmu zakochała się w partnerze filmowym.

22 marca 1959 roku celebrowali przy udziale prasy oficjalnie swoje zaręczyny, zorganizowane przez matkę i ojczyma w Morcote nad jeziorem Lugano, przy czym nie podali daty ewentualnego ślubu. Wymknęła się matce, która jej ciągle towarzyszyła, aż do tego filmu i zamieszkała z Delonem w Paryżu. Tam porzuciła swoją burżuazyjną edukację, aby odkryć stołeczne wieczory, nonkonformizm i młodzież, która gardziła pieniędzmi. Prasa niemiecka nie wybaczyła jej tej niewierności.

Narodziny gwiazdy

Jednak nie tylko miłość była powodem jej wyjazdu do Francji, lecz także nadzieja na zmianę w jej karierze. Zrealizowała jeszcze wcześniej zawarte umowy na filmy Anioł na ziemi (Ein Engel auf Erden), Piękna kłamczucha (Die schöne Lügnerin), Katja, niekoronowana cesarzowa (Katja, die ungekrönte Kaiserin) (wszystkie 1959) oraz zagrała główną rolę w filmie Fritza Kortnera Zesłanie Lizystraty (Die Sendung der Lysistrata, 1961). Po tym skoncentrowała się na swoim nowym życiu w Paryżu: „To był świat, który chciałam podbić: Paryż, teatr, filmy artystyczne, wielcy reżyserzy z fantastycznymi planami […].”[7]

Pierwsze miesiące pobytu w Paryżu nie zawsze były lekkie dla aktorki. Rozpieszczana w Niemczech licznymi angażami filmowymi tutaj nie otrzymywała żadnych ról filmowych, podczas gdy w tym czasie Alain Delon awansował na gwiazdę filmową. Przełom nastąpił, gdy Delon poznał ją z reżyserem Luchino Visconti. Visconti powierzył jej główną rolę kobiecą w swojej inscenizacji sztuki Johna Forda Szkoda, że jest nierządnicą. Razem z Delonen stanęła na scenie Théâtre de Paris. Brała lekcje języka francuskiego u kolegi Raymonda Gérôme'a i lekcje prywatne u nauczyciela fonetyki. Schneider, która nigdy nie ukończyła edukacji aktorskiej powiedziała później: „Miałam czterech nauczycieli: Viscontiego, Wellesa, Sauteta i Żuławskiego. Największych z nich był Visconti.”[8] Premiera sztuki, której świadkami byli między innymi Ingrid Bergman, Shirley MacLaine i Jean Cocteau, miała miejsce 29 marca 1961 roku i stała się dla Romy Schneider wielkim sukcesem. Zyskała wiele pochlebnych krytyk i uznanie w branży, co zaowocowało wkrótce nowymi rolami.

W tym samym roku nakręciła film Boccaccio 70 (1962) ponownie w reżyserii Viscontiego i udała się na wielomiesięczne tournee teatralne z przedstawieniem Mewy Czechowa w inscenizacji Sachy Pitoëffa, jej drugiej i zarazem ostatniej roli teatralnej. Później zagrała u boku Anthonyego Perkinsa rolę Leni w filmie Proces (Le Proces, 1962), który określiła jako jeden z jej najważniejszych filmów. Za film ten otrzymała wyróżnienie Étoile de Cristal jako najlepsza aktorka zagraniczna. W filmie Zwycięzcy (The Victors, 1963) w reżyserii Carla Foremana zagrała rolę młodej skrzypaczki, która w czasie drugiej wojny światowej zmuszona została do prostytucji przez pewnego żołnierza. Aby zagrać tę rolę przekonująco, brała lekcje gry na skrzypcach. W filmie Kardynał (The Cardinal, 1963) Otto Premingera była odtwórczynią roli baronowej Annemarie von Hartmann. Barona von Hartmanna zagrał jej ojciec i był to jedyny film, w którym córka i ojciec razem wystąpili.

Jesienią 1963 roku Romy Schneider poleciała do Los Angeles, aby nakręcić w Hollywood swój pierwszy film Zamieńmy się mężami (Good Neighbor Sam, 1964) realizowany przez Jacka Lemmona. Kiedy świetnie rozwijała się jej kariera zawodowa, źle układać się zaczęło życie prywatne aktorki. Z gazet dowiedziała się o aferze Alaina Delona z aktorką Nathalie Barthélemy. Po powrocie ze Stanów Zjednoczonych Ameryki w paryskim mieszkaniu nie zastała już Delona, który wkrótce poślubił aktorkę Nathalie Barthélemy. Schneider podjęła próbę samobójczą[9] i ostatecznie na dłuższy czas przerwała działalność zawodową.

W czerwcu 1964 roku otrzymała nagrodę „Victoire du Cinéma français” dla „najlepszej aktorki zagranicznej roku”. Premiera filmu Zamieńmy się mężami odbyła się 22 lipca 1964 roku i stała się szlagierem kasowym. W tym samym czasie Schneider stanęła ponownie przed kamerą. Jednak zdjęcia do kolejnego filmu Piekło (L’Enfer) zostały przerwane z powodu poważnej choroby partnera filmowego Serge Reggiani i zawału serca reżysera Henriego-Georges'a Clouzota. Film ten wprawdzie nigdy nie został ukończony, ale Romy Schneider ujawniła w nim swój olbrzymi potencjał erotyczny. W następnym roku wystąpiła w komedii Co słychać, koteczku? (What’s New, Pussycat?, 1965).

Kolejnym filmem kinowym był niemiecko-francuski dramat Komin nr 4 (Schornstein Nr. 4, 1966), którego dużą część nakręcono w Oberhausen i pierwszy raz wystąpiła tu u boku Michela Piccoli. 1 kwietnia 1965 roku spotkała w Berlinie Zachodnim pochodzenia żydowskiego aktora i reżysera Harryego Meyena. On wprawdzie był jeszcze żononaty, ale rozwiódł się i 15 lipca 1966 roku wzięli ślub w Saint-Jean-Cap-Ferrat - Romy była już w piątym miesiącu ciąży. 3 grudnia 1966 roku, w wieku 28 lat urodziła pierwsze dziecko, Davida Christophera Meyena (nazwisko Meyen było pseudonimem ojca, a David nazywał się w rzeczywistości Haubenstock). Aktorka wycofała się na rok z życia publicznego, aby zająć się synem w Berlinie.

W lutym 1967 roku zmarł jej ojciec na zawał serca, a rok później z tego samego powodu zmarł także jej ojczym. Pierwszym filmem po urodzeniu dziecka była komedia brytyjska Otley (1968) nakręcona w Londynie. W lecie tego samego roku kręciła film Basen (La piscine, 1968) z Alainem Delonem. Prasa komentowała to, jako odżycie starego romansu, jednak Romy w swoim pamiętniku napisała: „Gdyby wszyscy aktorzy, którzy raz ze sobą żyli, nie mogliby razem nakręcić żadnego filmu, wkrótce nie powstałyby żadne filmy. Nic już nie czuję, to jak przytulanie się do ściany. Absolutnie!” [10] Premiera filmu Basen miała miejsce 31 stycznia 1969 roku w Paryżu i okazała się kolejnym wielkim sukcesem. Po amerykańsko-brytyjskim filmie Mój kochanek – mój syn (My Lover My Son, 1970) nakręciła Okruchy życia (Les Choses de la vie, 1970) w reżyserii Claude'a Sauteta. Ponownie grała u boku Michela Piccoli, z którym w duecie zaśpiewała piosenkę La Chanson d’Hélène skomponowaną przez Philippe'a Sarde'a i Jean-Loupa Dabadie.

Tragedia Romy Schneider

Romy Schneider cieszyła się wielką sławą. Jako osoba medialna angażowała się również w sprawy kobiet i opowiadała się za wolnym i bezpłatnym dostępem do aborcji. W Niemczech była sygnatariuszką Manifeste des 343. W 1972 roku rozstała się z mężem Harrym Meyenem. W 1973 podczas kręcenia filmu Pociąg (Le Train) miała romans z partnerem filmowym Jean-Louisem Trintignantem. Po trzech miesiącach zdesperowana aktorka została ponownie sama.

W 1973 i 1974 roku nakręciła w ciągu dziesięciu miesięcy pięć filmów. W listopadzie 1974 zaczęła zdjęcia do filmu Niewinni o brudnych rękach (Les Innocents aux mains sales, 1975), a w kwietniu 1975 do filmu Stara strzelba (Le Vieux fusil, 1975), bazującego na masakrze dokonanej w 1944 roku przez oddział SS na mieszkańcach francuskiej miejscowości Oradour-sur-Glane. Schneider zagrała w nim Francuzkę Klarę, która została zgwałcona i zamordowana przez niemieckich żołnierzy.

W 1975 roku popadła kolejny raz w depresje po nieudanym, krótkim związku z Jacques'iem Dutronc, z którym grała w filmie Najważniejsze to kochać (L’Important c’est d’aimer, 1975) w reżyserii Andrzeja Żuławskiego. Za film ten otrzymała w 1976 roku pierwszego Cezara jako najlepsza odtwórczyni głównej roli. W wygłoszonej z tej okazji mowie podziękowała swojemu „mistrzowi i przyjacielowi” Luchino Viscontiemu, który zmarł kilka tygodni wcześniej. Później pojawiły się stare demony alkoholu i medykamentów, które odkryła w środowisku artystycznym Harry'ego Meyena. Pomimo inwigilacji swojego sekretarza Daniela Biasiniego, udało jej się uzyskać leki za pośrednictwem Marleny Dietrich, która przekazywała je jej ukryte między stronami kilku książek.[11] Ponadto Romy Schneider paliła do trzech paczek papierosów dziennie, co szybko pogarszało jej stan zdrowia.

Rozwód z Harrym Meyenem, który domagał się od niej połowy fortuny w zamian za utrzymanie opieki nad synem, został ogłoszony 5 lipca 1975 roku w Berlinie Zachodnim pod nieobecność obojga zainteresowanych. 18 grudnia 1975 roku poślubiła w Berlinie swojego sekretarza Daniela Biasiniego. W dniu 31 grudnia 1975 roku, około godziny 18.00, poczuła silne bóle w brzuchu i poroniła. 21 lipca 1977 roku, w wieku 38 lat, urodziła przez cesarskie cięcie córkę, przyszłą aktorkę Sarę Biasini. Przez rok pozostawała z rodziną i dopiero po tym okresie wróciła na plan filmowy. Jej relacje z mężem pogarszały się od 1979 roku. Romy często była nieobecna z powodu obowiązków zawodowych, a Daniel Biasini często wychodził wieczorami. Sama razem z Sarą wyjechała do Meksyku, gdzie otrzymała telegram zaadresowany 15 kwietnia 1979 roku o śmierci samobójczej w Hamburgu jej ex-męża Harry'ego Meyena; bardzo dotknięta tym wróciła z Acapulco, aby uczestniczyć w pogrzebie.

W lutym 1981 roku rozwiodła się z Danielem Biasini. W tym samym roku zaczęła kręcić film Nieznajoma z Sans-Souci (La Passante du Sans-Souci), nad którym prace były przerywane w wyniku kilku incydentów. W kwietniu, jak co roku, wyjechała na leczenie talasoterapią w Quiberon. Tam złamała lewą stopę skacząc z kamienia na plaży. 23 maja była hospitalizowana w szpitalu francusko-amerykańskim w Neuilly-sur-Seine, aby usunąć prawą nerkę z powodu wykrycia guza. Za pośrednictwem Claude'a Berriego spotkała producenta Laurenta Pétina, kawalera, dużo młodszego od niej, z którym rozpoczęła związek miłosny. Pétin przywrócił jej pewność siebie i mogła dokończyć zdjęcia do filmu Jacques'a Rouffio.

5 lipca 1981 roku, David, czternastoletni syn Romy, spędzał niedzielę w Saint-Germain-en-Laye u rodziców Daniela Biasiniego (byłego ojczyma Davida). Po południu około 16:30, wrócił do domu, ale drzwi były zamknięte. Aby nie przeszkadzać rodzinie, wspiął się na otaczający go mur, tak jak to zwykle czynił, ale stracił równowagę i w trakcie upadku upadł na metalowe kolce siatki, które przebiły mu tętnicę udową. Wieczorem tego samego zmarł w szpitalu. Paparazzi, przebrani za pielęgniarzy, weszli do firmy pogrzebowej, by sfotografować nastolatka na łożu śmierci. Romy Schneider była wzburzona; swój gniew wyraziła kilka miesięcy później, w wywiadzie przeprowadzonym przez Michela Druckera, emitowanym w kwietniu 1982 roku: „Dziennikarze przebierają się za pielęgniarzy, by sfotografować martwe dziecko... Gdzie jest moralność? Gdzie jest takt?[12]

Śmierć Romy Schneider

Rankiem 29 maja 1982 roku Laurent Pétin znalazł martwą Romy Schneider w jej apartamencie paryskim przy rue Barbet-de-Jouy 11 w 7 dzielnicy. Miała 43 lata. Policja znalazła na jej biurku niedokończony list, w którym, z powodu choroby córki, odwoływała sesję zdjęciową i wywiadową, z długim skreśleniem, wskazującym na jej silne wzburzenie podczas pisania tego listu. Na biurku znajdował się także alkohol i leki. Sędzia Laurent Davenas wolał zamknąć sprawę bez autopsji, aby - jak powiedział – „nie burzyć mitu”.[13] Co do tego, czy rzeczywiście popełniła samobójstwo przez barbiturany, czy było to przypadkowe nadużycie tych produktów, czy też naturalna śmierć, dziennikarz Guillaume Évin stwierdził później, że „nie popełniła samobójstwa... ale zmarła z powodu ich nadużycia”. W 2018 roku, z okazji premiery filmu Trzy dni w Quiberon (Trois jours à Quiberon) jej córka Sarah Biasini bardzo krytykowała obraz Romy pokazany w filmie i stwierdziła, że jej mama nigdy nie była uzależniona od alkoholu i leków.[14]

Romy Schneider, nosząca symboliczną gwiazdę Dawida wokół szyi została pochowana 2 czerwca 1982 roku na cmentarzu w miejscowości Boissy-sans-Avoir, gdzie krótko przed śmiercią kupiła dom. Ciało syna Dawida przeniesiono również do grobu matki.

W uroczystości pogrzebowej nie uczestniczył Alain Delon, miłość jej życia, który w największej dyskrecji odwiedził jej grób kilka dni później. Również matka była nieobecna.

22 lutego 2008 roku, w trakcie 33 ceremonii rozdania Cezarów, Académie des arts et techniques du cinéma (potocznie zwana Académie des César) przyznała pośmiertnie Romy Schneider nagrodę pamiątkową z okazji 70 rocznicy jej urodzin. Odebrał ją Alain Delon, który prosił o wielkie owacje dla uczczenia aktorki.

Podczas weekendu z 29 na 30 kwietnia 2017 jej grób został sprofanowany.

Od 1984 roku przyznawana jest Nagroda im. Romy Schneider dla aktorki, nadziei kina francuskiego i frankofońskiego.

Filmografia (wybór)

  • 1953: Kiedy znów zakwitną białe bzy (Wenn der weiße Flieder wieder blüht)
  • 1954: Fajerwerk (Feuerwerk)
  • 1955: Sissi
  • 1956: Sissi – młoda cesarzowa (Sissi – Die junge Kaiserin)
  • 1957: Robinson soll nicht sterben
  • 1957: Sissi – losy cesarzowej (Sissi – Schicksalsjahre einer Kaiserin)
  • 1958: Dziewczęta w mundurkach (Mädchen in Uniform)
  • 1958: Christine
  • 1959: Anioł na ziemi (Ein Engel auf Erden)
  • 1959: Piękna kłamczucha (Die Schöne Lügnerin)
  • 1960: W pełnym słońcu (Plein soleil)
  • 1961: Zesłanie Lizystraty (Die Sendung der Lysistrata)
  • 1962: Pojedynek na wyspie (Le Combat dans l'île)
  • : Proces (Le Proces)
  • 1963: Miłość nad morzem (L’Amour à la mer)
  • 1963: Zwycięzcy (The Victors)
  • 1963: Kardynał (The Cardinal)
  • 1964: Zamieńmy się mężami (Good Neighbor Sam)
  • 1965: Co słychać, koteczku? (What’s New, Pussycat?)
  • 1966: Złodziejka (La Voleuse)
  • 1966: O wpół do jedenastej wieczór, latem (10:30 P.M. Summer)
  • 1967: Agent o dwóch twarzach (Triple cross)
  • 1968: Basen (La piscine)
  • 1970: Mój kochanek – mój syn (My Lover My Son)
  • 1970: Okruchy życia (Les Choses de la vie)
  • 1970: Dlaczego? (Qui?)
  • 1972: Max i ferajna (Max et les ferrailleurs)
  • 1972: Zabójstwo Trockiego (The Assassination of Trotsky)
  • 1972: Cezar i Rozalia (Cesar et Rosalie)
  • 1973: Pociąg (Le Train)
  • 1974: Kariera na zlecenie (Le Mouton enragé)
  • 1974: Miłość w kroplach deszczu (Un amour de pluie)
  • 1974: Piekielne trio (Le Trio infernal)
  • 1975: Najważniejsze to kochać (L’Important c’est d’aimer)
  • 1975: Niewinni o brudnych rękach (Les Innocents aux mains sales)
  • 1975: Stara strzelba (Le Vieux fusil)
  • 1976: Kobieta w swoim oknie (Une femme à sa fenêtre)
  • 1977: Portret grupowy z damą (Gruppenbild mit Dame)
  • 1978: Taka zwykła historia (Une histoire simple)
  • 1979: Krwawa linia (Bloodline)
  • 1979: Blask kobiecości (Clair de femme)
  • 1980: Śmierć na żywo (La Mort en direct)
  • 1980: Bankierka (La Banquière)
  • 1981: Widmo miłość (Fantasma d’amore)
  • 1981: Przesłuchanie w noc sylwestrową (Garde à vue)
  • 1982: Nieznajoma z Sans-Souci (La Passante du Sans-Souci)

Literatura

  • Hildegard Knef: Romy Betrachtung eines Leben, Albrecht Knaus, 1983.
  • Catherine Hermary-Vieille: Romy, Ed. Olivier Orban, 1986.
  • Renate Seydel: Romy Schneider - Images de ma vie, Schirmer/Mosel, 1988.

Linki

Artykuł powstał na podstawie francuskiej i niemieckiej Wikipedii.

Przypisy

  1. Ponieważ jej matka Magda Schneider była rodowitą Niemką, a ojciec Wolf Albach-Retty przyjął obywatelstwo niemieckie już w 1937 roku, Romy Schneider otrzymała według pochodzenia, a nie miejsca urodzenia, również obywatelstwo niemieckie. Również aneksja Austrii w marcu 1938 roku przez Niemcy miała miejsce przed jej narodzeniem. Później przyjęła także obywatelstwo francuskie. Na podstawie miejsca urodzenia i przodków ze strony ojca Romy Schneider często uważano za Austriaczkę i według reżysera Constantina Costa-Gavrasa sama aktorka również uważała siebie za Austriaczkę. W wywiadzie dla dokumentacji Die letzten Tage einer Legende (Ostatnie dni pewnej legendy) Costa-Gavras powiedział: „Romy nie chciała, aby nazywano ją Niemką”. Niektórzy nazywali ją nawet 'Boche' (szydercza nazwa nadana Niemcom przez aliantów). Ludzie powinni wiedzieć, że była Austriaczką.” Jednak Romy Schneider nigdy nie wystąpiła o przyznanie jej obywatelstwa austriackiego, a w wpisie w swoim pamiętniku z lata 1965 roku czytamy; „Mam niemiecki paszport, moja matka ma niemiecki paszport, […] Jestem Niemką, mój ojciec był Austriakiem.”
  2. Apocalypse, la Seconde Guerre mondiale, serial dokumentalny autorstwa Isabelle Clarke i Daniela Costelle, 2009.
  3. Jean-Marc Parisis: Il était une fois Romy, w: Le Figaro, 7 listopada 2009 (dostęp 8.10.2020)
  4. Laurent Delahousse: Romy Schneider. Ange et démons,w: Un jour, un destin, 28 maja 2012.
  5. Renate Seydel: Ich, Romy – Tagebuch eines Lebens, s. 40 i 47.
  6. Günter Krenn: Romy Schneider – Die Biographie, s. 77.
  7. Renate Seydel: Ich, Romy – Tagebuch eines Lebens, s. 182.
  8. Renate Seydel: Ich, Romy – Tagebuch eines Lebens, s. 285.
  9. Alice Schwarzer: Romy Schneider – Mythos und Leben, s. 120.
  10. Renate Seydel: Ich, Romy – Tagebuch eines Lebens, s. 256.
  11. Louis Bozon: Marlène La femme de ma vie, Michel Lafon, 1993, (ISBN 2-908-65224-2) s. 130.
  12. Jean-Marc Parisis: Il était une fois Romy, w: Le Figaro, 7 listopada 2009
  13. David Lelait-Helo, Romy, Télémaque, 2017, s. 301.
  14. Sarah Biasini w C à vous sur France 5 le 06/06/2018 „Nigdy nie była uzależniona ani od leków, ani od alkoholu. Na planie filmowym świętuje się i pije się, nie łudźmy się. (Pokazując zdjęcie Romy Schneider u schyłku życia) To nie jest twarz kobiety naznaczona, zniszczona przez alkohol i leki. Nie można mówić byle czego.”
  15. La tombe de Romy Schneider profanée, Le Monde, 1 maja 2017 (online).