Samuel Friedrich Nathanael Morus

Genealogia ↑

Ojciec Nikolaus Christoph Morus (1694-1757), kantor i nauczyciel w gimnazjum w Lubaniu; - ożenił się w 1775 r. z Johanną Christiane Siegel.

Życiorys ↑

Samuel Friedrich Nathanael Morus otrzymał gruntowne wykształcenie w gimnazjum w Lubaniu i od 1754 r. studiował filologię, filozofię i teologię na uniwersytecie Lipsku m.in. u Johanna Augusta Ernestiego (1707-1781), Johanna Heinricha Wincklera (1703-1770), Christiana Augusta Crusiusa (1715-1775). W 1760 r. został magistrem filozofii.

W 1761 r. habilitował się na wydziale filozoficznym. Teraz prowadził wykłady o łacińskich i greckich klasykach. W 1768 r. został profesorem nadzwyczajnym i w 1771 r. profesorem zwyczajnym języka greckiego i łacińskiego. Odtąd objaśniał w swoich wykładach także księgi Nowego Testamentu. Przez dziesięć lat był jako profesor zwyczajny kolegą byłego swojego nauczyciela i przyjaciela Ernestiego. W 1782 r., po śmierci Ernestiego, został doktorem teologii oraz jego następcą jako czwarty profesor na wydziale teologicznym. W 1785 r. awansował na trzeciego profesora i został kanonikiem w Zeitz, już w 1786 był drugim profesorem wydziału teologicznego i otrzymał związane z tym stanowisko kanonika w kapitule katedry w Miśni. W 1787 r. mianowano go członkiem lipskiego konsystorza.

Morus był dwa razy rektorem uniwersytetu (1774-1775, 1784-1785), w 1775 r. dziekanem wydziału filozoficznego i cztery razy dziekanem wydziału teologicznego (1783, 1786, 1788, 1792) oraz od 1780 r. eforem stypendystów elektorskich.

Jego uczniem był m.in. Karl August Gottlieb Keil.

Znaczenie ↑

Ze względu na jego gruntowne studia językowe był wysoko ceniony przez uczonych w innych krajach np. we Francji i Anglii. W dziedzinie egzegezy należał do tych, którzy posiedli zrozumienie dla indywidualności poszczególnych pisarzy biblijnych, zwłaszcza Pawła i Jana. Szczególnie wysoko cenione były jego wykłady o moralności chrześcijańskiej, w których skłaniał się do zasad i myśli Crusiusa. W dwutomowym dziele Dissertationes theologicae et philologicae, którego pierwsza część ukazała się w 1789 r., a drugą wydał w 1794 r. Karl August Gottlieb Keil (1754-1818), zawarł rozprawy (pomijając krytykę tekstu Eurypidesa) dotyczące tematów teologicznych. Zajmował się w nim kwestiami sztuki interpretacji i metodologii, częściowo objaśnieniem nowotestamentowych wypowiedzi oraz kwestiami apologicznymi, dogmatycznymi i etycznymi. Nie brakło w nim też omówienia porad związanych z teologią praktyczną.

O szacunku jakim cieszył się w Lipsku świadczy fakt, że w orszaku żałobnym udział wzięli ludzie z różnych stanów, a naoczni świadkowie twierdzili, że takiego pogrzebu nie było od czasu śmierci Christiana Fürchtegotta Gellerta (1715-1769).

Dzieła (wybór) ↑

Literatura ↑

Linki ↑