Hubert Duifhuis

Hubert Duifhuis (także Huibert Duifhuis; ur. 27 października 1531 w Rotterdamie; zm. 3 kwietnia 1581 w Utrechcie) - niderlandzki kapłan, który odegrał ważną rolę w Reformacji w Utrechcie. Przyjaźnił się z ojcem Petrusa Bertiusa (1565-1629).

Hubert Duifhuis. Autor obrazu: Hendrik Martenszoon Sorgh, Rijksmuseum. Źródło: Wikimedia Commons

Życiorys ↑

Nie wiadomo gdzie Hubert Duifhuis studiował teologię i otrzymał tytuł magistra, jak również mało jest informacji do okresu, kiedy to został księdzem w kościele Laurenskerk w Rotterdamie. W 1572 r. musiał uciekać z Rotterdamu do Kolonii przed hiszpańską inkwizycją, która chciała sprawdzić jego prawowierność. W 1574 r. został księdzem w kościele Jacobikerk w Utrechcie. Pod wpływem pism reformacyjnych coraz bardziej odchodził od katolicyzmu i w 1577 r. zaczął występować przeciw nieprawidłowościom w Kościele katolickim. W 1578 r. zwrócił się z prośbą o zgodę na odprawianie nabożeństw w duchu reformacyjnym, ale magistrat zalecił mu wyjazd do Rotterdamu, co wywołało niezadowolenie dotychczasowych zborowników w kościele Jacobikerk. W tej sytuacji wrócił w sierpniu do Utrechtu i postanowił przeprowadzić konieczne reformy zachowując wiele elementów kultu katolickiego. Nie posługiwał się ani katechizmem ani pismami wyznaniowymi. Jego kazania miały na celu głoszenie miłości i bojaźni Boga, dotykały tylko rzadko kwestii dogmatycznych takich jak: predestynacja, grzech pierworodny, zadośćuczynienie i wolna wola. Jego dążenie do stopniowej poprawy Kościoła katolickiego wzbudzało wśród ewangelików-reformowanych podejrzenie, że pozostaje zwolennikiem papiestwa. W 1578 r. powstał w Utrechcie także zbór ewangelicko-reformowany, który pragnął połączyć się z Duifhuisem. Hubert Duifhuis wzbraniał się przed przyjęciem ewangelicko-reformowanego porządku kościelnego, katechizmu, przed wykonywaniem Wieczerzy Pańskiej i chrztu według nowego rytuału. Przyczyniło się to do powstania konfliktu między tymi zborami, który trwał do jego śmierci w dniu 3 kwietnia 1581 roku.

Po jego śmierci zbór jeszcze kilka lat zachował niezależność, po czym przyłączył się do zboru ewangelicko-reformowanego.

Literatura ↑