Guido Kaschnitz von Weinberg

Guido Freiherr Kaschnitz von Weinberg (ur. 28 czerwca 1890 w Wiedniu; zm. 1 września 1958 we Frankfurcie nad Menem) – austriacki archeolog klasyczny i historyk sztuki. (wyznanie katolickie)

Genealogia

Ojciec August (od 1908 austriacki baron, 1847-1919), szef sekcji w ministerstwie; matka Emma Perko (ur. 1853); – ożenił się w Bollschweil (Badenia-Wirtembergia) w 1925 z Marie Luise Freiin von Holzing-Berstett; dzieci córka Iris.

Życiorys

Guido Kaschnitz von Weinberg studiował od 1908 r. archeologię klasyczną i historię sztuki w Wiedniu. Jego wykładowcami byli m.in. historycy sztuki Max Dvořák (1874–1921), Hans Karl Tietze (1880–1954), Franz Wickhoff (1853–1909), Alois Riegl (1858-1905). W latach 1910–13 brał udział w wykopaliskach w Dalmacji, jak również w Grecji, Afryce Północnej i Egipcie. W 1913 r. doktoryzował się u Emila Reischa (1863–1933) pracą pt. Griechische Vasenmalerei in Klassischer Zeit (Greckie malarstwo wazowe w okresie klasycznym). W 1913 otrzymał stypendium na pobyt w Grecji i Turcji. Od 1914 r. uczestniczył w niemieckich wykopaliskach w Keramejkos (dzielnica w starożytnych Atenach). Od 1916 do 1918 r. odbywał służbę wojskową. W latach 1918–23 mieszkał w Monachium, gdzie pracował w wydawnictwie artystycznym. Od 1923 do 1931 r. przebywał w Rzymie, gdzie do 1927 r. pracował w Niemieckim Instytucie Archeologicznym, a później w Muzeum Watykańskim. W 1932 r. habilitował się we Fryburgu Bryzgowijskim pracą pt. Die Struktur in der Griechischen Plastik (Struktura w greckiej rzeźbie) i w tym samym roku został profesorem zwyczajnym w Królewcu. Podobną funkcję pełnił od 1937 r. w Marburgu i od 1940 we Frankfurcie nad Menem, gdzie 30 sierpnia 1955 przeszedł na emeryturę. W latach 1953–56 kierował Niemieckim Instytutem Archeologicznym w Rzymie.

Razem z Hansem Sedlmayrem (1896–1984) i Erwinem Panofsky (1892–1968) należał do tzw. młodszej wiedeńskiej szkoły historii sztuki.

Guido Kaschnitz von Weinberg szczególnie interesował się sztuką krajów śródziemnomorskich, a przede wszystkim starożytnej Grecji i Rzymu. Był jednym z założycieli tzw. badań strukturalnych. Pierwszym artykułem dotyczącym badań strukturalnych był Studien zur etruskischen und frührömischen Porträtkunst (w Römische Mitteilungen 41, 1926, s. 133). Istotny punkt jego teorii stanowi transcendentalne połączenie sztuki. Wychodząc z tego stawia kwestię obiektywnych kryteriów analizy. Swoją metodę analizy strukturalnej wyłożył przede wszystkim w piśmie Mittelmeerische Kunst, eine Darstellung ihrer Strukturen (1965).

Dzieła (wybór)

  • Römische Porträts. 1924.
  • Ritratti fittili etruschi e romani : dal secolo III al I av. Cr. 1925.
  • Marcus Antonius. Domitian. Christus. 1938.
  • Die Grundlagen der antiken Kunst. 2 tomy, Klostermann, Frankfurt am Main 1944–1961
  • Über die Grundformen der italisch-römischen Struktur : vergleichende Studien zur italisch-römischen Struktur ; Armin von Gerkan zum sechzigsten Geburtstag, 1884 30. November 1944. 1944.
  • Ludwig Curtius : das wissenschaftliche Werk. 1958.
  • Römische Kunst. 4 tomy, Rowohlt, Reinbek bei Hamburg 1961–1963.

Literatura

  • Christoph Schwingenstein: Kaschnitz v. Weinberg, Guido w Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 11, Duncker & Humblot, Berlin 1977, ISBN 3-428-00192-3, s. 312.

Linki

Autor: Roman Penkała