Rudolf Smend

Hermann Rudolf Smend (ur. 5 listopada 1851 w Lengerich (Westfalia); zm. 27 grudnia 1913 w Ballenstedt (Saksonia-Anhalt)) - niemiecki teolog ewangelicko-reformowany, badacz Starego Testamentu i semitysta.

Rudolf Smend
Rudolf Smend.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Pochodził z westfalskiej rodziny o tradycji pastorskiej; ojciec Friedrich Hermann (1814-83), pastor w Lengerich, od 1857 radca konsystorza w Münster, syn Florenza Jakoba (1777-1845), superintendenta w Tecklenburgu i Friederike Luise Hasenkamp; matka Adelheid (1818-94) z Barmen; brat Julius (1857-1930), teolog; – ożenił się z Hedwig Weymann (1853-1940); miał 2 synów Rudolfa (1882-1975, znawca prawa państwowego i kościelnego) i Leopolda (1890-1987) oraz córkę Hannę Fischer (1891-1974); wnuk Rudolf (ur. 1932), badacz Starego Testamentu, w latach 1994-98 prezydent Akademii Nauk w Getyndze.

Życiorys

Podążając drogą wytyczoną tradycją rodzinną, Rudolf Smend rozpoczął po maturze w Münster w 1869 r. studiowanie teologii ewangelickiej w Getyndze, gdzie jego zainteresowanie językami orientalnymi odkrył Julius Wellhausen. Następnie studia kontynuował w Berlinie i Bonn, gdzie w 1874 r. doktoryzował się u Johanna Gildemeistera pracą dotyczącą poezji arabskiej VIII wieku. Po promocji na licencjata teologii i habilitacji w 1875 r. z zakresu Starego Testamentu został Privatdozentem na uniwersytecie w Halle (Saale). Po pięciu latach przeniósł się do Bazylei, gdzie od 1880 r. był profesorem nadzwyczajnym i od 1881 r. profesorem zwyczajnym w dziedzinie Starego Testamentu. Tutaj nawiązał kontakt z Jacobem Burckhardtem, Franzem Overbeckiem i Jacobem Wackernagelem. W 1889 r. wrócił jako profesor zwyczajny nauk biblijnych i języków semickich do Getyngi, gdzie był prorektorem w roku akademickim 1897/98. Wspierany przez następcę Paula de Lagarde, Juliusa Wellhausena, napisał w 1907 r. razem z Alfredem Rahlfsem pismo do pruskiego ministra kultury Friedricha Althoffa, które przyczyniło się do założenia »Göttinger Septuaginta-Unternehmen«. Dodatkowo troszczył się także o finansowe zabezpieczenie stuletniego przedsięwzięcia »Getyńskiego Towarzystwa Nauk« (Gesellschaft der Wissenschaften, od 1940 Akademie der Wissenschaften - Getyńska Akademia Nauk).

Smend jako naukowiec kroczył drogą programu historyczno-krytycznego swoich nauczycieli. Oprócz studiów związanych z historią powstania i kształtem tekstu »Pięcioksięgu«, których efektem była książka »Die Erzählung des Hexateuch auf ihre Quellen untersucht« (1912)« i prowadzonych badań nad starotestamentowym obrazem Boga napisał swoje główne trzytomowe dzieło »Die Weisheit des Jesus Sirach« (1906/07, Mądrość Jezusa Syracha).

Dzieła (wybór)

  • De Dsv R'Rvmma Poeta Arabico Et Carmine Eivs : commentatio. 1874.
  • Moses apud prophetas. 1875.
  • Die Listen der Bücher Esra und Nehemia. 1881.
  • Lehrbuch der alttestamentlichen Religionsgeschichte. 1893.
  • Das hebräische Fragment der Weisheit des Jesus Sirach. 1897.
  • Die Weisheit des Jesus Sirach. 1906.
  • Griechisch-syrisch-hebräischer Index zur Weisheit des Jesus Sirach. 1907.
  • Die Erzählung des Hexateuch auf ihre Quellen untersucht. 1912.

Literatura

  • Friedrich Wilhelm Graf: Smend, Hermann Rudolf. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 24, Duncker & Humblot, Berlin 2010, ISBN 978-3-428-11205-0, s. 509.
  • Klaus-Gunther Wesseling: Smend, Rudolf. W: Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 10, Bautz, Herzberg 1995, ISBN 3-88309-062-X, s. 652-655.
Autor: Roman Penkała