Ferdinand David

Ferdinand Ernst Victor Carl David (ur. 19 stycznia 1810 r. w Hamburgu; zm. 18 lipca 1873 r. koło Klosters w Szwajcarii) był niemieckim wirtuozem skrzypiec i kompozytorem. (wyznanie mojżeszowe, od 1828 r. ewangelickie)

Ferdinand david
Ferdinand David.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec David Salomon (ur. 1830), hurtownik w Hamburgu; matka Henriette Hertz (1785–1844) z Fürth (Bawaria); siostra Luise (1811–50), pianistka na dworze królowej Wiktorii w Anglii; – ożenił się w Lipsku w 1836 r. z Sophie (1807–93), córką przewodniczącego liwijskiego zgromadzenia krajowego Carla von Liphardta i Annette von Loewenwolde; miał 4 synów i 2 córki.

Życiorys

Ferdinand David studiował w latach 1823–24 u Ludwiga (Louis) Spohra i Moritza Hauptmanna w Kassel. Już jako piętnastolatek odbył razem z siostrą Luise pierwszą trasę koncertową. W latach 1826–29 był skrzypkiem w Królewskim Teatrze Miejskim w Berlinie (niem. Königstädtischen Theater), potem pierwszym skrzypkiem w kwartecie smyczkowym w Dorpat (obecnie Tartu). W 1836 r. Felix Mendelssohn-Bartholdy sprowadził go do Lipska jako kapelmistrza do tamtejszej orkiestry Gewandhausorchester. Pracował tam do śmierci i przypadł mu duży udział w doprowadzeniu orkiestry do rozkwitu, tak że stała się wówczas wzorcem orkiestry.

Ferdinand David był także kompozytorem i czołowym nauczycielem gry na skrzypcach. Szczęśliwie połączył tradycję niemieckiej szkoły Spohra ze sztuką Niccolò Paganiniego (1782–1840). Oprócz koncertów, wariacji, etiud skrzypcowych i kilku koncertów na instrumenty dęte skomponował znany »Pflichtstück«, koncert na puzon Es–dur (op.4). Koncert ten był muzycznym wyrazem podziękowania wybitnemu altowioliście i puzoniście Carlowi Traugottowi Queisserowi (1800–1846), który grał w jego kwartecie smyczkowym. Ponadto skomponował dwie symfonie, jedną operę (»Hans Wacht«, 1852), muzykę kameralną i pieśni. Stylistycznie zaliczany jest do kompozytorów romantyzmu. Jego opracowania i wydania dzieł muzyki barokowej (»Die Hohe Schule des Violinspiels, Werke berühmter Meister des 17. und 18. Jahrhunderts«, ) dały impuls do ponownego odkrycia starej muzyki instrumentalnej. Wydał kompozycje skrzypcowe Jana Sebastiana Bacha, Georga Friedricha Händla i Wolfganga Amadeusa Mozarta. Do grona jego licznych uczniów należeli m.in. Woldemar Bargiel i przez krótki czas Joseph Joachim.

Literatura

  • Moritz Fürstenau: „David, Ferdinand” w Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 4, Duncker & Humblot, Leipzig 1876, s. 784 (online).
  • Georg von Dadelsen: „David, Ferdinand” Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 3, Duncker & Humblot, Berlin 1957, ISBN 3-428-00184-2, s. 535 (online).

Linki

Autor: Roman Penkała