Catherine Deneuve

Catherine Deneuve, właściwie Catherine Fabienne Dorléac (ur. 22 października 1943 w Paryżu) – aktorka filmowa uważana za jedną z największych aktorek francuskich swojej generacji i drugiej połowy XX wieku. Współpracowała z kilkoma wybitnymi postaciami historii kina, do których zaliczają się Luis Buñuel, Roman Polański, Mauro Bolognini, Robert Aldrich, Marco Ferreri, Dino Risi, Tony Scott, Manoel de Oliveira, Raoul Ruiz, Claude Chabrol, Hirokazu Kore-eda czy Lars von Trier.

W trakcie swojej kariery interpretowała liczne znaczące role różnego rodzaju. Występowała w komediach, dramatach, filmach historycznych, musicalach i thrillerze fantastycznym. Do jej najsławniejszych filmów należą Parasolki z Cherbourga (Les parapluies de Cherbourg), Piękność dnia (Belle de jour), Ostatnie metro (Le dernier métro) i Indochiny (Indochine). Nominowana była do Oscara dla najlepszej aktorki, zdobyła liczne nagrody, w tym dwa Cezary dla najlepszej aktorki francuskiej roku za role w filmach Ostatnie metro (1980) oraz Indochiny (1992). Otrzymała też nagrody na festiwalach filmowych w Cannes, Wenecji i Berlinie.

Catherine Deneuve.
Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec: Maurice Dorléac (1901-1979), aktor teatralny i filmowy oraz reżyser dubbingu w Paramount Pictures;
Matka: Renée Simonot (1911-2021), której prawdziwego nazwiska « Deneuve » użyła później Catherine (Simonot to tylko pseudonim sceniczny), była aktorką teatru Odéon, gdzie jej babka była suflerką;
Siostry: Danielle (ur. 27 października 1936, córka komika Aimé Clariond), Françoise (ur. 21 marca 1942, zginęła w wypadku samochodowym 26 czerwca 1967) i Sylvie (ur. 14 grudnia 1946);
Mąż: od 18 października 1965 r. (rozwód w 1972, chociaż rozstali się już w 1967 r.) angielski fotograf David Bailey (ur. 2 stycznia 1938). Świadkami na ich ślubie byli muzyk Mick Jagger i siostra Françoise Dorléac.
Partnerzy życiowi: 1) Roger Vadim, reżyser, 2) Marcello Mastroianni, 3) Bertrand de Labbey de La Besnardière (ur. 6 października 1938), dyrektor agencji artystycznej Artmedia, 4) później publicysta i człowiek mediów Pierre Lescure (ur. 2 lipca 1945);
Dzieci: aktor Christian Vadim (ur. 18 czerwca 1963) ze związku z Rogerem Vadimem i aktorka Chiara Mastroianni (ur. 28 maja 1972) ze związku z Marcello Mastroianni.

Biografia

Debiut aktorski

Catherine Deneuve ukończyła paryskie Liceum im. Jeana-de-La-Fontaine'a, ale nigdy nie uczyła się aktorstwa. W dzieciństwie, podobnie jak jej siostra Françoise, dubbingowała głosy dziecięce w filmach wytwórni Paramount^[1]. W wieku trzynastu lat stanęła pierwszy raz przed kamerą w komedii dramatycznej Les Collégiennes zrealizowanej przez André Hunebelle'a. W 1959 r. zagrała u boku starszej siostry Françoise Dorléac w filmie Les portes claquent^[2] reżyserowanym przez Jacques'a Poitrenauda i Michela Fermauda. Aby nie mylono jej z siostrą, zdecydowała się przyjąć nazwisko matki i odtąd w napisach końcowych figurowała jako « Deneuve », czego czasem żałowała: « Nic się nie da zrobić, Deneuve nigdy nie będzie moim nazwiskiem. To moje nazwisko jako aktorki.^[3] »

W tym samym roku amerykański aktor i producent filmowy Mel Ferrer znalazł w niej podobieństwo do swojej żony Audrey Hepburn i zatrudnił ją do dramatu L'Homme à femmes, w którym wystąpiła również Danielle Darrieux. W 1961 r. zagrała u boku Johnny'ego Hallydaya (z którym pozostawała blisko) w jednym ze skeczy w komedii Marca Allégreta Les Parisiennes. Na planie filmowym poznała starszego od siebie o piętnaście lat reżysera i scenarzystę Rogera Vadima. Choć ich romans rozpoczął się w 1961 roku, a zakończył w 1964, przyniósł Catherine Deneuve pewien rozgłos, choć była postrzegana bardziej jako osoba publiczna niż aktorka. W 1963 roku, w którym urodził się ich syn Christian Vadim, reżyser powierzył jej pierwszą dużą rolę w filmie Występek i cnota (La vice et la vertu), który poruszył temat markiza de Sade i nazizmu.

Lata sześćdziesiąte

W 1961 roku Catherine Deneuve została wybrana przez Jacques'a Demy'ego do głównej roli w jego nowym filmie Parasolki z Cherbourga (Les parapluies de Cherbourg). Film powstał dopiero dwa lata później, gdyż aktorka była wówczas w ciąży, a reżyser zgodził się odłożyć zdjęcia do filmu. W przeciwieństwie do tradycyjnych musicali, Parasolki z Cherbourga są w całości śpiewane. Życzeniem Jacques'a Demy'ego było, aby była to « opera popularna ». Catherine Deneuve zagrała Geneviève, sprzedawczynię parasoli, która pod naciskiem matki zgadza się wyjść za bogatego jubilera, mimo że jest zakochana i w ciąży z Guyem, właścicielem warsztatu samochodowego, który wyjechał walczyć w Algierii. Zaprezentowana w 1964 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes, poetycka, a zarazem okrutna opowieść spotkała się z triumfalnym przyjęciem i została nagrodzona Złotą Palmą.

Na planie filmu Parasolki z Cherbourga Catherine Deneuve poznała młodego polskiego reżysera Romana Polańskiego, który właśnie wyreżyserował swój pierwszy film fabularny, Nóż w wodzie. Choć « zafascynowana tą niesamowitą postacią, z tym bardzo intensywnym spojrzeniem, będącą wszędzie, niewiarygodnie żywą », odmówiła zagrania w napisanej przez niego adaptacji Naïves Hirondelles Rolanda Dubillarda, uznając, że to rola dla idiotki. W momencie, gdy zaczynała żałować swojej decyzji, Polański zaproponował jej nowy projekt oparty na oryginalnym scenariuszu, który napisał wspólnie z Gérardem Brachem, a który Deneuve przyjęła z entuzjazmem. W filmie Wstręt (fr. Répulsion) zagrała młodą schizofreniczkę, której niechęć do seksu prowadzi do morderstwa. Reżyser i jego aktorka zbliżyli się do siebie podczas zdjęć, które odbywały się w Londynie. Film zdobył Srebrnego Niedźwiedzia na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie w 1965 roku i odniósł sukces zarówno wśród krytyków, jak i publiczności.

Catherine Deneuve zasłynęła następnie w komedii Życie zamku (La Vie de château), pierwszym pełnometrażowym filmie Jean-Paula Rappeneau. Film opowiadał historię skłóconej ze sobą pary w czasie II wojny światowej: Jérôme'a, spokojnego, domowego mężczyzny i Marie, młodej, pełnej energii kobiety, która, mając dość flegmy męża, zakochuje się w bojowniku ruchu oporu. Film, w którym spotkała się z Philippe Noiretem, odniósł wielki sukces publiczny, przyciągając ponad 1,7 mln widzów.

W 1967 roku aktorka spotkała się z Jacques'em Demy, aby nakręcić film muzyczny Panienki z Rochefort (Les demoiselles de Rochefort), w którym wystąpiła wraz z siostrą Françoise Dorléac. W filmie wystąpili także Gene Kelly, George Chakiris i Danielle Darrieux. Fabuła filmu opowiada historię sióstr bliźniaczek, nauczycielek tańca i muzyki, które marzą o wyjeździe do Paryża i korzystają z okazji, gdy do miasta przyjeżdża trupa artystyczna. Obecnie uważany jest za arcydzieło historii filmu. W tym samym roku wystąpiła w filmowej ekranizacji powieści Josepha Kessela Piękność dnia (Belle de jour). Film opowiada historię nieśmiałej młodej mieszczanki, zakochanej w mężu i pozornie oziębłej, która w wyniku sado-masochistycznych rozmyślań postanawia wynagrodzić sobie bezczynność prostytuowaniem się. W tym czasie Catherine Deneuve często wcielała się w role młodych kobiet, które podlegały społecznym konwenansom. Początkowo zakazany przez francuską cenzurę, a następnie dopuszczony po cięciach, film zgromadził ponad dwa miliony widzów i zdobył Złotego Lwa na festiwalu w Wenecji.

Gdy miała nagrywać kolejny film musiała zmierzyć się ze śmiercią siostry Françoise, która zginęła w wypadku samochodowym 26 czerwca 1967 r. w wieku 25 lat.

W tym czasie aktorka była postrzegana już jako « najjaśniejsza gwiazda francuskiego kina ». Magazyn Cinémonde pisał, że jej ekranowa prezencja jest « porywająca i poetycka, ale potrafi być ostra i agresywna. Jest romantyczna i cierpka, zmysłowa i czysta. Pozornie chłodna i złośliwa, gdy wymaga tego postać. W sposobie, w jaki zachowuje się w filmach, zachowuje autonomię, szczególny i urzekający dystans, o którym nie sądzono już, że jest możliwy: dystans Grety Garbo ». Catherine Deneuve stara się zachować swoje życie prywatne, co według magazynu Paris Match zwiększa « tajemniczość, jaką emanuje gwiazda i wzmacnia jej status i aurę ».

Aktorką zainteresowały się amerykańskie wytwórnie filmowe. Zagrała Marię Vetserę w melodramacie Mayerling (1968) Terence'a Younga. Po Brigitte Bardot i Jeanne Moreau aktorka była jedyną francuską gwiazdą, która trafiła na pierwsze strony tygodników Newsweek i Look, które ogłosiły ją « najpiękniejszą kobietą na świecie »^[4]. Następnie u boku Jacka Lemmona zagrała w hollywoodzkiej komedii Kwietniowe szaleństwa (The April Fools, 1969). Ponieważ te dwa doświadczenia nie były zbyt przekonujące ani dla prasy, ani dla niej samej, Catherine Deneuve zdystansowała się od amerykańskiego kina i odmówiła zagrania dziewczyny Jamesa Bonda w W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości (ang. On Her Majesty's Secret Service)^[5]. Zgodziła się jednak pracować pod kierunkiem Alfreda Hitchcocka w filmie szpiegowskim The Short Night, ale projekt ten, kilkakrotnie przekładany, nigdy nie ujrzał światła dziennego i pozostał jednym z największych żalów aktorki^[6].

Lata siedemdziesiąte

W 1970 r. zagrała w dramacie Luisa Buñuela Tristana opowiadającym historię młodej kobiety, która zostaje przygarnięta przez prominentnego człowieka z Toledo, a kończy zgorzkniała, chora i z amputowaną nogą. Po latach aktorka powiedziała: « Tristana to jedno z moich wspaniałych wspomnień […] mnie pociągnęła tajemnica tej postaci kobiecej, jej zachowanie, jej impulsy ». W tym samym roku Catherine Deneuve nakręciła film muzyczny Księżniczka w oślej skórze (Peau d'âne) pod kierunkiem Jacques'a Demy'ego. Film, zainspirowany baśnią Charlesa Perraulta o tym samym tytule, oparty jest na tradycyjnej fabule: księżniczka zmuszona do poślubienia ojca ucieka z królestwa, ukrywając się pod oślą skórą. Jej przebranie wzbudza wrogość, ale udaje jej się zachować tajemnicę do czasu, gdy spotyka księcia z sąsiedniego zamku. Film zajmuje szczególne miejsce w karierze Catherine Deneuve: « Podobnie jak inne dziewczynki, uwielbiałam opowieści o wróżkach i czarownicach, królach i księżniczkach, perłach i ropuchach. Kiedy przeczytałam scenariusz Peau d'âne, znalazłam ponownie emocje z mojego dzieciństwa, ta sama prostota, ten sam humor, i dlaczego nie powiedzieć, pewne okrucieństwo, które zwykle ukryte jest w bajkach »^[7]. Dzięki śmiałości tematów i wizualnej tendencyjności film uznano za kultowy, a również dzięki muzyce Michela Legranda, Księżniczka w oślej skórze jest jednym z największych sukcesów popularnych reżysera i jego aktorki, z ponad dwoma milionami sprzedanych biletów.

Również w 1970 roku Catherine Deneuve została poproszona przez Nadine Trintignant o zagranie w jej nowym filmie To zdarza się tylko innym (Ça n'arrive qu'aux autres), zainspirowanym tragedią, którą przeżyła kilka miesięcy wcześniej – śmiercią dziewięciomiesięcznej córki. Deneuve zaproponowała zaangażowanie do filmu włoskiego aktora Marcello Mastroianniego, którego właśnie przedstawił jej Roman Polański. Określony przez część krytyków jako « film kobiecy », a niektórzy zarzucali Nadine Trintignant, że nakręciła film « nieprzyzwoity ».^[8]^[9] Catherine Deneuve broniła wtedy publicznie reżyserkę i film, do którego była bardzo przywiązana: « Jest wielu reżyserów, którzy mówią o bardzo osobistych i czasami bardzo nieprzyzwoitych rzeczach i nic się o tym nie mówi. Nadine nie mówi nic nieprzyzwoitego, ona mówi coś bardzo okrutnego, najbardziej niesprawiedliwego, co mogło się zdarzyć. »

W tym czasie kino francuskie przeżywało okres ideologicznych zawirowań, publiczność stała się nieczuła na mieszczańskie wartości, instytucje i gwiazdy. Wizerunek Catherine Deneuve był w tym czasie « zasadniczo konserwatywny, co tłumaczy brak sukcesu jej filmów w latach 70-tych, jako że była w opozycji do bardziej politycznego i przeważnie naturalistycznego kina francuskiego tamtych czasów ». W rzeczywistości kino francuskie stało się kinem zaangażowanym, które próbowało wyrazić wstrząsy, jakie nastąpiły po maju 1968 roku.

U boku Marcello Mastroianniego zagrała w filmie Liza (1972) w reżyserii Marco Ferreriego. Jej rola to rola kobiety dryfującej po świecie, która po dobrowolnym wylądowaniu na wyspie z dala od cywilizacji staje się uległa wobec kochanka, zabija jego psa, a następnie zajmuje jego miejsce, przyjmuje jego zachowanie i wyrzeka się wszelkiej godności. Będąc w ciąży z Marcello Mastroiannim zgodziła się zagrać drugoplanową rolę w kryminale Gliniarz (Un flic) Jean-Pierre'a Melville'a.

Catherine Deneuve przyjęła wówczas z entuzjazmem propozycję Claude'a Sauteta, by zagrać w jego filmie César et Rosalie, ale z przyczyn od niej niezależnych, « głupiego problemu między agentami », reżyser zatrudnił Romy Schneider, z którą nakręcił kilka filmów.

Czwarty i ostatni raz współpracowała z Jacques'iem Demy w 1973 r. przy realizacji filmu Największe wydarzenie od czasu, kiedy człowiek stanął na księżycu (L'événement le plus important depuis que l’homme a marché sur la lune). Po komercyjnej porażce filmu, Jacques Demy chciał nakręcić Une chambre en ville, nowy projekt w całości śpiewany jak Parasolki z Cherbourga. Catherine Deneuve jednak odmówiła, która, podobnie jak Gérard Depardieu, który był brany pod uwagę jako jej partner, chciała sama śpiewać, a nie być dubbingowana jak w poprzednich filmach muzycznych: « Słusznie czy niesłusznie, czułam, że mój głos jest częścią mojej integralności jako artystki »^[10].

W 1974 r. aktorka zagrała u boku Marcello Mastroianniego, z którym wkrótce się rozstała, w filmie Nie dotykaj białej kobiety! (Touche pas à la femme blanche) reżyserowanym przez Marco Ferreriego.

Niepowodzenie filmu Zig Zig w 1975 roku, w którym zagrała u boku Bernadette Lafont skomentowała: « Nie sądzę, żebym kiedykolwiek była tak atakowana jak za Zig Zig. Zostałam całkowicie odrzucona jako prostytutka i myślę, że moja postać była głęboko niesympatyczna dla publiczności. Nie przesadzajmy, Zig zig nie jest najgorszym filmem, jaki kiedykolwiek zrobiłam. Nie jestem pewna, czy jest najlepszy, ale na pewno nie najgorszy. Mimo to uważam, że jest to film niezwykły, a nawet poetycki. I ta komercyjna porażka nie powstrzyma mnie przed ponownym robieniem filmów z młodymi reżyserami, nawet nieznanymi, jeśli spodoba mi się temat »^[11]. Również film Agresja (L'agression) nie odniósł sukcesu.

W 1975 roku Catherine Deneuve powróciła do popularności w komedii Jean-Paula Rappeneau Samotnik (Le sauvage), w której zagrała u boku Yves'a Montanda. Film osadzony we współczesnej Wenezueli, opowiada historię kobiety, która tuż po ślubie uznaje męża za natrętnego i nagle go opuszcza, po czym wkracza w życie mizantropijnego perfumiarza mieszkającego na wyspie. Kręcenie filmu pozostaje jednym z najwspanialszych wspomnień Catherine Deneuve: « To absolutna radość być 'wrzodem na tyłku'. Miałam wrażenie, że Yves Montand gra mojego kochanka na równi z tymi wszystkimi braćmi, o których się marzy i z którymi nigdy nie przestanie się kłócić. Jakaż to radość być dziewczynką w takich przypadkach! »^[12]. Dzisiaj film ten uważany jest za najlepszą komedię kina francuskiego.

W następnym roku Catherine Deneuve spróbowała nowych doświadczeń w Hollywood w filmie Roberta Aldricha Pigalak (ang. Hustle), w którym wystąpił również Burt Reynolds. Jednak nadal nie była zainteresowana amerykańską karierą. Również w 1976 roku aktorka skusiła się na dramat Si c'était à refaire, aby móc pracować z Claude'em Lelouchem, znanym z « niesamowitej » reżyserii aktorów, ale później powiedziała: « Chciał trochę zepsuć mój wizerunek. To jest problem, oni wszyscy chcą złamać twój wizerunek ». Po kilku kolejnych filmach spotkała się ponownie z Claude'em Lelouchem w dramacie We dwoje (À nous deux), w którym partnerowali jej Jacques Dutronc i Jacques Villeret.

Lata osiemdziesiąte

Nowe dziesięciolecie aktorka zainaugurowała w 1980 r. jednym z największych sukcesów w swojej karierze, filmem Ostatnie metro (Le dernier métro) w reżyserii François Truffaut. Akcja toczy się wokół zespołu teatralnego, który pod okupacją próbuje wystawić sztukę, a reżyser, Żyd, ukrywa się w piwnicy, nie dając o sobie znać. Film jest także pierwszym wspólnym dziełem Catherine Deneuve i Gérarda Depardieu, który, jak twierdzi sama aktorka, jest jej ulubionym partnerem: « Jest coś tak harmonijnego w Gérardzie, że nie sposób było nie czuć się dobrze, kręcąc z nim. Jest kimś, kto wnosi tak wiele na plan, niezależnie od tego, co wnosi na ekran. To naprawdę jeden z aktorów, który najbardziej mnie zadziwił. On może zrobić wszystko, to zawsze jest oczywiste... »^[13] Film Ostatnie metro został triumfalnie przyjęty w momencie premiery, obejrzało go ponad trzy miliony widzów i zdobył dziesięć Cezarów, w tym dla najlepszej aktorki, dla Catherine Deneuve.

W następnym roku zagrała w filmie kryminalnym Alaina Corneau Wybór broni (Le choix des armes) u boku Yvesa Montanda i Gérarda Depardieu. W tym czasie rozważała zakończenie kariery aktorskiej, by poświęcić się produkcji. W końcu poznała reżysera André Téchinégo, z którym zrealizowała osiem filmów. Pierwszym z nich był dramat psychologiczny Hôtel des Amériques, w którym zagrała u boku Patricka Dewaere'a w scenariuszu poruszającym tematy spotkania z ludźmi, namiętnej miłości, ale także fatalizmu i samotności. Choć aktorce udało się zaskoczyć rolą romantycznej ofiary, film nie odniósł spodziewanego sukcesu. Kolejny film, thriller kryminalny Szok (Le choc), w którym zagrała z Alainem Delonem, okazał się porażką.

W 1983 roku Catherine Deneuve zagrała u boku Philippe'a Noireta w komedii przygodowej Philippe'a de Broca Afrykanin (L'Africain). Wcieliła się w nim agentkę paryskiego biura podróży, które chcąc założyć klub wakacyjny w regionie Wielkich Jezior, spotyka się ze swoim byłym mężem, który pragnie jedynie uciec od cywilizowanego świata i zbyt inwazyjnej byłej żony. Afrykanin okazał się sukcesem, sprzedano ponad 1,7 mln biletów. W tym samym roku ukazał się film fantasy Zagadka nieśmiertelności (The Hunger) , pierwszy pełnometrażowy film angielskiego reżysera Tony'ego Scotta, w którym wystąpiła wraz z Davidem Bowie i Susan Sarandon. Film opowiada o egzystencjalnym dramacie pięknej i eleganckiej Miriam Blaylock, wampirzycy skazanej na wieczne życie. Zagadka nieśmiertelności, choć w momencie premiery słabo przyjęta przez krytykę i publiczność, stopniowo stała się filmem kultowym, zwłaszcza dzięki scenie miłosnej między Susan Sarandon i Catherine Deneuve, co pozwoliło tej ostatniej stać się ikoną gejów i lesbijek.

W 1984 roku Catherine Deneuve zagrała byłą kochankę francuskiego prezydenta w filmie Szczególna przyjemność (Le bon plaisir) Francisa Giroda, w którym wystąpili również Michel Serrault i Jean-Louis Trintignant. Film przywołuje, na dziesięć lat przed oficjalnym ujawnieniem faktu, istnienie ukrytego dziecka, Mazarine, ówczesnego prezydenta François Mitterranda.

W tym samym roku aktorka zagrała w realizowanej przez Élie Chouraquia komedii dramatycznej Słowa i muzyka (Paroles et musique) postać, która odzwierciedla los wszystkich kobiet, które zostają same z dziećmi i chcą utrzymać harmonię, chronić wszystkich, poradzić sobie i pozostać pełne życia. W 1985 roku aktorka została uznana za najpiękniejszą kobietę Francji. Prawa, które jej przysługiwały z tym tytułem przekazała organizacji Amnesty International.

Ostatecznie powróciła na scenę w 1986 roku w filmie kryminalnym André Téchiné Miejsce zbrodni (Le lieu du crime), gdzie reżyser powierzył jej rolę « kobiety, która jest nierozsądna, trochę szalona, trochę niedojrzała ». Zaprezentowany na 39 Festiwalu Filmowym w Cannes film uwiódł krytyków, a Catherine Deneuve została doceniona za swoją kreację. W 1987 roku zagrała w thrillerze Jean-Pierre'a Mocky'ego Zmącone śledztwo (Agent trouble), nakręconym stosunkowo szybko i przy niskim budżecie. W następnym roku Catherine Deneuve ponownie spotkała się z Gérardem Depardieu w komedii dramatycznej Dziwne miejsce na spotkanie (Drôle d'endroit pour une rencontre), pierwszym filmie François Dupeyrona.

Lata dziewięćdziesiąte

W 1992 r. wystąpiła w melodramacie Indochiny (Indochine) Régisa Wargniera. Film unaocznił okropności kolonializmu francuskiego jakich doświadczają autochtoni, a jednocześnie pobrzmiewa w nich echo nostalgiczno-fantastycznej wizji kochanka. Produkcja filmu, który okazał się światowym sukcesem, kosztowała 120 milionów franków. W samej Francji sprzedano ponad 3 miliony biletów. Dzięki niemu Catherine Deneuve zdobyła drugiego Cezara dla najlepszej aktorki. Produkcję tą nagrodzono też Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego.

1993 rok zaowocował filmem psychologicznym Moja ulubiona pora roku (Ma saison préférée) w reżyserii André Téchiné. Przedstawienie relacji między bratem i siostrą w momencie, gdy ich matka zachorowała spotkało się z wielkim zainteresowaniem i zaowocowało kolejnym sukcesem. Sprzedano ponad milion biletów. Po prezentacji na 46 Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, kreacja Catherine Deneuve była jednogłośnie chwalona do tego stopnia, że otrzymała swoją siódmą nominację do Cezara dla najlepszej aktorki.

W następnym roku została wiceprzewodniczącą w jury 47 Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes. W 1995 r. zagrała w filmach Sto i jedna noc (Les cent et une nuits) i Klasztor (O Convento).

Następny rok zaowocował współpracą z reżyserem przy produkcji filmu Złodzieje (Les voleurs). Film opowiada historię samotnego policjanta, granego przez Daniela Auteuila, który zostaje odrzucony przez swoją rodzinę, w tym ojca i brata, którzy są złodziejami samochodów. Krytycy bardzo pochlebnie ocenili aktorkę, która w filmie gra homoseksualną profesorkę filozofii. W ten sposób francuski przegląd Cahiers du cinéma uznał ją za « prawdziwie wzniosłą, oddaną swojej roli, daleką od narcystycznej troski o idealizowanie swojego wizerunku, która nawet w najbardziej gorzkich scenach potrafi podwoić powagę swojej postaci z rodzajem złośliwej wesołości, lekkiego uniesienia, które nie wiadomo, czy łagodzi wzruszenie i czyni je znośnym, czy też zwiększa je dziesięciokrotnie »^[14].

W 1996 r. Catherine Deneuve wystąpiła w filmie dokumentalnym Elle s'appelait Françoise (Nazywała się Françoise) w reżyserii Anne Andreu i książce napisanej wspólnie z Patrickiem Modiano o swojej siostrze Françoise Dorléac. Rok później wcieliła się w podwójną rolę (Jeanne/Solange) w thrillerze Genealogia zbrodni (Généalogies d'un crime). Mimo pochwał prasy i nagrodzenia Srebrnym Niedźwiedziem na 47 Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, film nie znalazł uznania publiczności. W 1998 r. wyróżniono aktorkę za całokształt kariery aktorskiej Złotym Niedźwiedziem na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Rok 1998 przyniósł aktorce kolejny sukces w dramacie Place Vendôme Nicole Garcia. Za rolę uzależnionej od alkoholu jubilerki otrzymała Puchar Volpiego dla najlepszej aktorki (wł. Coppa Volpi per la migliore interpretazione femminile) na 55 Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji.

W 1999 roku UNESCO wybrało ją na ambasadora ochrony dziedzictwa filmowego.

Uznawana na całym świecie za jedną z najpiękniejszych kobiet i jedną z największych francuskich aktorek ostatnich czterdziestu lat, Catherine Deneuve cieszy się międzynarodową sławą i wyjątkową filmografią. Większość wielkich europejskich reżyserów korzystała z jej usług, definitywnie wiążąc jej nazwisko z historią kina drugiej połowy XX wieku.

Od 2000 do dziś

W 2000 r. zagrała w filmie Larsa von Triera Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark). Historia opowiada o losach młodej czeskiej emigrantki i samotnej matki, która na skraju ślepoty stara się zebrać fundusze na operację, aby pomóc jej synowi cierpiącemu na tę samą wadę. Film, będący jednocześnie melodramatem i komedią muzyczną, spotkał się z triumfalnym przyjęciem na 53 festiwalu w Cannes, podczas którego zdobył Złotą Palmę.

Po filmach Wracam do domu (Je rentre à la maison; reżyser Manoel de Oliveira), Absolument fabuleux (z Josiane Balasko i Nathalie Baye; reżyser Gabriel Aghion), Tomcio Paluch (Le petit poucet; reżyser Olivier Dahan), D’Artagnan (reżyser Peter Hyams), które nie wzbudziły większego zainteresowania, wystąpiła w roli Gaby w obrazie 8 kobiet (Huit Femmes) François Ozona. Jest to jeden z najbardziej popularnych filmów w karierze Catherine Deneuve. Wśród ośmiu gwiazd, które zagrały u boku Catherine Deneuve znajdują się Isabelle Huppert, Fanny Ardant, Emmanuelle Béart i Danielle Darrieux. Film otrzymał w 2002 r. Srebrnego Niedźwiedzia za wybitne osiągnięcie artystyczne na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie.

Catherine Deneuve zadebiutowała następnie w dwóch kolejnych projektach telewizyjnych Niebezpieczne związki (2003, Les liaisons dangereuses; reżyseria Josée Dayan) i Princesse Marie (2004). W Niebezpiecznych związkach wcieliła się w postać zmysłowej markizy de Merteuil, u boku Danielle Darrieux, Ruperta Everetta i Nastassji Kinski. Zapowiadany początkowo jako wydarzenie, kilkakrotnie wznawiany projekt okazał się rozczarowaniem zarówno dla krytyki, jak i publiczności, gromadząc podczas emisji nieco ponad pięć milionów widzów.

Satyra Królową być (Palais royal!) zrealizowana przez Valérie Lemercier w 2005 r. odniosła sukces komercyjny i wśród krytyków. Również w 2005 roku Catherine Deneuve została nagrodzona Honorową Złotą Palmą w Cannes za całokształt twórczości. W 2006 r. przewodniczyła jury 63 Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji.

W 2008 roku Catherine Deneuve powróciła do współpracy z reżyserem Arnaudem Desplechinem w dramacie rodzinnym Un conte de Noël (Opowieść wigilijna), w którym gra kobietę cierpiącą na rzadką odmianę białaczki, wymagającą przeszczepu szpiku kostnego, a jedynym zgodnym dawcą w jej rodzinie jest jej wygnany syn, któremu nie waha się powiedzieć, że nigdy go nie kochała. Prezentowany podczas 61 Festiwalu Filmowego w Cannes w 2008 roku film nie otrzymał nagrody, ale Catherine Deneuve została uhonorowana specjalną nagrodą jury za całokształt twórczości (wspólnie z Clintem Eastwoodem). W tym samym roku, w sekcji Un certain regard w Cannes, Catherine Deneuve zaprezentowała również eksperymentalny dokument Je veux voir (Chcę widzieć) autorstwa Joany Hadjithomas i Khalila Joreige, opowiadający o odkrywaniu Libanu przez francuską aktorkę. Zdjęcia do filmu, które w dużej mierze opierają się na improwizacji, miały miejsce tuż po konflikcie izraelsko-libańskim w 2006 roku i są dla Deneuve sposobem na « zapisanie czasu ». « Pomyślałam, że ważne jest, aby filmowcy sfilmowali kraj po tych wydarzeniach, zanim wszystko zostanie odbudowane »^[15].

Jeden z największych jej sukcesów popularności nastąpił w 2010 r. po roli Suzanne Pujol w komedii Żona doskonała (Potiche; reżyser François Ozon). Ta adaptacja sztuki bulwarowej, utrzymana w mieszance humoru i kiczu podobnej do ducha 8 kobiet, koncentruje się na emancypacji mieszczańskiej gospodyni domowej w latach 70-tych. Film zaprezentowany na 67 festiwalu w Wenecji, nie zdobył żadnej nagrody, ale został ogólnie dobrze przyjęty przez francuskich krytyków i publiczność i osiągnął ponad dwumilionową frekwencję.

Tego samego roku zgodziła się na realizację filmu dokumentalnego Catherine Deneuve, belle et bien là (reżyseria Anne Andreu), w którym opowiada o najważniejszych etapach swojej kariery. Czasopismo Le Monde doceniło ten dokument, w którym reżyserka « sięgając do archiwów filmowych i fotograficznych, ukazuje drogę tej wielkiej aktorki, jej absolutną wyjątkowość, jej transformacje, a w końcu niezłomną siłę, która pozwoliła jej, przy wielu okazjach w trakcie kariery, wymyślić siebie na nowo »^[16].

W 2012 r. Catherine Deneuve zagrała rolę legendarnej królowej Brytanii Cordelii w Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix et Obélix : Au service de Sa Majesté), przed wcieleniem się w Katarzynę II Wielką w filmie grecko-rosyjskim Dieu aime le caviar (Bóg kocha kawior; reżyseria Yánnis Smaragdís).

Podczas 68 Festiwalu Filmowego w Cannes w 2015 r. pojawiła się w dwóch filmach: dramacie Z podniesionym czołem (La tête haute; reżyseria Emmanuelle Bercot) i czarnej komedii Zupełnie Nowy Testament (Le tout nouveau testament; reżyser Jaco Van Dormael). W pierwszym wciela się w rolę sędziny dla nieletnich, która niestrudzenie próbuje uratować młodego przestępcę, granego przez Roda Paradota. Zupełnie Nowy Testament otrzymał przyznawane prze belgijską Académie André Delvaux Nagrody Magritte'a, w tym między innymi dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera i za najlepszy scenariusz. W 2016 r. została pierwszą kobietą, która zdobyła Nagrodę Światła (Prix Lumière du Festival de Lyon) w Lyonie, która nagradza osobowość filmową za całokształt jej twórczości.

Jej ósmy film z reżyserem André Téchiné, L'Adieu à la nuit (2019) opowiada walkę babci, która usiłuje zapobiec wyjazdowi wnuka do Syrii, aby walczył w dżihadzie. W tym samym roku Catherine Deneuve nakręciła film La Vérité realizowany przez japońskiego reżysera Hirokazu Kore-eda. Jako Fabienne wcieliła się w rolę wielkiej gwiazdy kina, którą w momencie publikacji pamiętnika odwiedza córka. Film dobrze został przyjęty na 76 Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji.

5 listopada 2019 r. aktorka doznała udaru niedokrwiennego podczas kręcenia filmu De son vivant (reżyseria Emmanuelle Bercot). Bezpośrednio po pobycie w szpitalu w Gonesse, gdzie kręcono film, została poddana leczeniu w szpitalu Fundacji Adolphe-de-Rothschild (Fondation Adolphe de Rothschild), a następnie rozpoczęła rekonwalescencję w centrum rehabilitacji pourazowej Institut national des Invalides. Po tym wypadku, który zakwalifikowano jako « dość lekki », Catherine Deneuve uważa, że stała się « inną kobietą, która miała inny sposób widzenia, myślenia i poruszania się » i uważa, że miała « ogromne szczęście, ponieważ było to gwałtowne, szybkie i krótkie ». Zdjęcia do filmu zostały ponownie przełożone z powodu pandemii Covid-19 i ostatecznie wznowione w lipcu 2020 r.^[17].

W styczniu 2019 r. sprzedała na aukcji w Paryżu i w internecie część garderoby, którą projektował dla niej kreator mody i bliski przyjaciel Yves Saint Laurent (1936–2008). Catherine Deneuve mieszka w Paryżu w dzielnicy Saint-Sulpice, gdzie jest właścicielką mieszkania w kompleksie luksusowych nieruchomości w budynkach Walter.

Zaangażowanie polityczne i publiczne

Catherine Deneuve zawsze odmawiała wypowiedzi publicznych na temat jej przekonań politycznych. Niemniej jednak nie waha się użyć swojej sławy w ważnych sprawach.

W 1971 r. podpisała zredagowany przez Simone de Beauvoir « Manifest 343 » (Le manifeste des 343), opublikowany 5 kwietnia 1971 r. w magazynie Le Nouvel Observateur, wzywający do legalizacji aborcji we Francji. Petycję tę określaną też przez przeciwników aborcji « manifestem 343 suk » lub « manifestem 343 dziwek » (Le manifeste des 343 salopes) podpisały również między innymi Françoise d’Eaubonne, Marguerite Duras, Jeanne Moreau i Monique Wittig.

W latach 80-tych przyłączyła się do ruchu na rzecz zniesienia kary śmierci we Francji. Zabrała też głos w sprawie filmu organizacji Amnesty International przeciwko karze śmierci i torturowaniu. Ponadto, po wykonaniu jej popiersia jako Marianny, wypłaciła tej organizacji wszystkie dochody należne jej z tytułu wykorzystania jej wizerunku. W 2001 r. przekazała ambasadzie amerykańskiej w Paryżu 500 tys. podpisów Francuzów wzywających do zniesienia kary śmierci w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Uczestniczyła w 2004 r. w zorganizowanym w Montrealu drugim kongresie światowym przeciwko karze śmierci.

W 1997 r. podpisała apel przeciwko imigracyjnemu prawu Pasqua-Debré, zainicjowany przez francuskich filmowców, uzasadniając, że ustawa ta znosi « tradycję gościnności i zachęca do donosicielstwa », i że « schlebia temu, co najmniej piękne w człowieku ». W 2003 r. Catherine Deneuve uczestniczyła w wieczorze solidarności z narodem kubańskim « Kuba tak, Castro nie », organizowanym przez międzynarodową organizację pozarządową Reporterzy bez Granic (Reporters Sans Frontières). Zadeklarowała swoją wrogość wobec reżimu Fidela Castro i odczytała fragment przemówienia, które wygłosił w styczniu 1959 r., przypominając jego sprzeczności i dyktatorskie ekscesy.

Podczas wyborów prezydenckich w 2007 roku poparła członkinię partii socjalistycznej Ségolène Royal, podpisując się pod petycją « Un million de femmes s'énervent » (Milion kobiet się wścieka), potępiającą seksizm, którego sygnatariuszki uważały kandydatkę socjalistów za ofiarę.

W 2016 roku Catherine Deneuve podpisała się pod artykułem potępiającym « Hollande bashing », a broniąc dorobku prezydenta, towarzyszyła mu w marcu 2017 roku w podróży dyplomatycznej po Malezji i Singapurze w celu « promowania francuskiego kina ». W tym samym roku sprecyzowała, że jest to « deklaracja poparcia dla faktu, że istnieje sposób traktowania prezydenta Republiki. Brak szacunku dla urzędu, nawet poza François Hollande'em, jest dla mnie ekstremalnie szokujący. »

Wśród 2 891 tajnych dokumentów dopuszczonych do odtajnienia przez prezydenta USA Donalda Trumpa 26 października 2017 r. w związku z zamachem na Johna Fitzgeralda Kennedy'ego - zgodnie z ustawą podpisaną w 1992 r. w odpowiedzi na premierę filmu Olivera Stone'a JFK ukazały się akta, w których CIA twierdzi, że w latach 60-tych Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir i Catherine Deneuve finansowali « sieć aktywistów », która « pomagała dezerterom » z wojny w Wietnamie^[18].

W odtajnionym raporcie, napisanym 11 lipca 1969 r. przez Paula K. Chalemsky'ego, ówczesnego dyrektora paryskiego oddziału CIA, wyszczególniono nawet kwoty, jakie zapłacili Jean-Paul Sartre (100 dolarów) i Catherine Deneuve (1 500 franków).

W 2018 roku, po dymisji Nicolasa Hulota z francuskiego Ministerstwa Ekologii, Catherine Deneuve podpisała, wraz z Juliette Binoche, opinię przeciwko globalnemu ociepleniu zatytułowaną « Największe wyzwanie w historii ludzkości », która ukazała się na pierwszej stronie gazety Le Monde pod tytułem L'appel de 200 personnalités pour sauver la planète (Apel 200 osobistości o ratowanie planety).

Czasami zajmowane przez Catherine Deneuve stanowisko rodziło kontrowersje, zwłaszcza w 2013 r., kiedy w debacie dotyczącej małżeństw homoseksualistów, oświadczyła, że jest « zakłopotana » propozycją zawierania małżeństw przez pary homoseksualne i stwierdziła, że wolałaby, aby Pacte civil de solidarité, (PACS, Pakt Solidarności) został rozszerzony: « Wyraziłam swoje wątpliwości co do małżeństwa w ogóle, instytucji, z której heteroseksualiści chcą się wyemancypować, biorąc pod uwagę proporcje rozwodów. Małżeństwo zostało wymyślone, aby chronić kobiety, które nie pracują. To stary model. Martwi mnie, gdy widzę, jak tradycyjna rodzina broni się przed zmianami w społeczeństwie. Musimy nauczyć się żyć z dzisiejszą rzeczywistością »^[19]

Catherine Deneuve w La dernière folie de Claire Darling (2018)

Począwszy od 2017 r. krytykowana była przez liczne feministki za stanowisko wobec ruchu obywatelskiego #MeToo, zwracającego uwagę na problem molestowania seksualnego kobiet. Catherine Deneuve stwierdza, że tak naprawdę nigdy nie uważała się za feministkę i tłumaczy ten brak zaangażowania brakiem czasu i chęci przyłączenia się do ruchu. W 2018 roku była współsygnatariuszką artykułu stu kobiet opublikowanego w Le Monde « przeciwko purytanizmowi » w reakcji na ruch #MeToo, w którym broniła « wolności » mężczyzn « do zawracania głowy » kobietom i potępia « feminizm », który przybiera twarz nienawiści do mężczyzn i seksualności »^[20]. Ten artykuł wywołał duże poruszenie, także na arenie międzynarodowej, a wiele kobiet uznało go za « trywializację przemocy seksualnej » i « brak szacunku dla kobiet ». Kilka dni później Catherine Deneuve wyjaśniła swoje stanowisko w liście otwartym opublikowanym w Libération, w którym wyjaśniła, że « nic w tekście », który uznała za « energiczny, jeśli nie całkowicie sprawiedliwy », « nie twierdzi, że molestowanie jest dobre, w przeciwnym razie nie podpisałabym go », po czym przeprosiła ofiary napaści seksualnych, które mogły być zszokowane.

Również obrona Romana Polańskiego, skazanego przez amerykański wymiar sprawiedliwości w 1977 roku w sprawie o seksualne wykorzystywanie nieletniej, wywołała żywą reakcję ze strony feministek. Aktorka stwierdziła: « To, że ludzie są na mnie źli lub, że są rozczarowani, to nie mój problem. Jeśli chodzi o przypadek Romana Polańskiego, to jest to przypadek podręcznikowy. Sposób, w jaki go potraktowano, jest nie do przyjęcia. Zapłacił za to z nawiązką. Myślę, że w tej historii wiele kobiet jest zaślepionych swoim feminizmem i nawet nie znają szczegółowo faktów w sensie prawnym ». We wrześniu 2019 roku stanęła również w obronie amerykańskiego reżysera Woody'ego Allena, ponieważ stare oskarżenia o napaść seksualną powróciły i ogłosiła, że byłaby skłonna nakręcić film pod jego kierunkiem, o ile miałaby odpowiedni temat.^[21].

We wrześniu 2021 roku aktorka wystawiła na aukcję 125 par butów należących do niej i sygnowanych przez najsłynniejsze marki, aby wesprzeć organizację Restos du cœur.

Filmografia

1956: Les collégiennes, reżyseria 'André Hunebelle
1959: Les petits chats, reżyseria Jacques R. Villa
1960: Les portes claquent jako Dany, reżyseria Jacques Poitrenaud i Michel Fermaud
1960: L’homme à femmes jako Catherine, reżyseria Jacques-Gérard Cornu
1961: Les parisiennes jako Sophie, reżyseria Marc Allégret
1962: A szatan prowadził bal (Et satan conduit le bal) jako Manuelle, reżyseria Grisha M. Dabat
1962: Występek i cnota (La vice et la vertu) jako Justine, reżyseria Roger Vadim
1963: Wakacje w Portugalii (Vacances portugaises) jako Catherine, reżyseria Pierre Kast
1963: Najpiękniejsze oszustwa świata (Les plus belles escroqueries du monde) jako Swindler, reżyseria Claude Chabrol
1964: Parasolki z Cherbourga (Les parapluies de Cherbourg) jako Genevičve Emery, reżyseria Jacques Demy
1964: Polowanie na mężczyznę ( La Chasse à l'homme) jako Denise, reżyseria Édouard Molinaro
1964: Avec amour et avec rage (La costanza della ragione) jako Lori, reżyseria Pasquale Festa Campanile
1964: Pan do towarzystwa (Un monsieur de compagnie) jako Isabelle, reżyseria Philippe de Broca
1965: Wstręt (Repulsion) jako Carol Ledoux, reżyseria Roman Polański
1965: Życie zamku (La vie de château) jako Marie, reżyseria Jean-Paul Rappeneau
1965: Karuzela miłości (Das Liebeskarussell) jako Angela, reżyseria Rolf Thiele
1965: Pieśń świata (Le chant du monde) jako Clara, reżyseria Marcel Camus
1966: Stworzenia (Les créatures) jako Mylčne, reżyseria Agnès Varda
1967: Piękność dnia (Belle de jour) jako Séverine Serizy, reżyseria Luis Buñuel
1967: Panienki z Rochefort (Les demoiselles de Rochefort) jako Delphine Garnier, reżyseria Jacques Demy
1967: Benjamin, czyli pamiętnik cnotliwego młodzieńca (Benjamin ou les Mémoires d'un puceau) jako Anne, reżyseria Michel Deville
1967: Manon 70 jako Manon, reżyseria Jean Aurel
1968: Mayerling jako Maria Vetsera, reżyseria Terence Young
1968: Zawirowania serca (La chamade) jako Lucile, reżyseria Alain Cavalier
1969: Tout peut arriver jako Catherine Deneuve (wywiad) , reżyseria Philippe Labro
1969: Kwietniowe szaleństwa (The April Fools) jako Catherine Gunther, reżyseria Stuart Rosenberg
1969: Syrena z Missisipi (La sirène du Mississippi) jako Julie Roussel/Marion Vergano, reżyseria François Truffaut
1970: Księżniczka w oślej skórze (Peau d'âne) jako Peau d'âne/książniczka, reżyseria Jacques Demy
1970: Tristana jako Tristana, reżyseria Luis Buñuel
1971: To zdarza się tylko innym (Ça n'arrive qu'aux autres) jako Catherine, reżyseria Nadine Trintignant
1972: Gliniarz (Un flic) jako Cathy, reżyseria Jean-Pierre Melville
1972: Liza jako Liza, reżyseria Marco Ferreri
1973: Największe wydarzenie od czasu, kiedy człowiek stanął na księżycu (L'événement le plus important depuis que l’homme a marché sur la lune) jako Irčne, reżyseria Jacques Demy
1974: Nie dotykaj białej kobiety! (Touche pas à la femme blanche) jako Marie-Hélène de Boismonfrais, reżyseria Marco Ferreri
1974: Czyny szlachetnego rodu (Fatti di gente per bene) jako Linda Murri, reżyseria Mauro Bolognini
1974: Kobieta w czerwonych butach (La femme aux bottes rouges) jako Françoise Le Roi, reżyseria Juan Luis Buñuel
1975: Zig zig jako Marie, reżyseria László Szabó
1975: Samotnik (Le sauvage) jako Nelly, reżyseria Jean-Paul Rappeneau
1975: Pigalak (Hustle) jako Nicole Britton, reżyseria Robert Aldrich
1975: Agresja (L'agression) jako Sarah, reżyseria Gérard Pirès
1976: Si c'était a refaire jako Catherine Berger, reżyseria Claude Lelouch
1977: Maszeruj lub giń (Il était une fois la Légion, inny tytuł March or die) jako Simone Picard, reżyseria Dick Richards
1977: Anima persa (Âmes perdues) jako Elisa Stolz, reżyseria Dino Risi
1977: Domek na plaży (Casotto) jako Donna del Sogno, reżyseria Sergio Citti
1978: Ils sont grands, ces petits jako Louise, reżyseria Joël Santoni
1978: Écoute voir... jako Claude Alphand, reżyseria Hugo Santiago
1978: Cudze pieniądze (L'argent des autres) jako Cécile Rainier, reżyseria Christian de Chalonge
1979: We dwoje (À nous deux) jako Françoise, reżyseria Claude Lelouch
1979: Courage fuyons jako Eva, reżyser Yves Robert
1980: Ostatnie metro (Le dernier métro) jako Marion Steiner, reżyser François Truffaut
1980: Wybór broni (Le Choix des armes) jako Nicole Durieux, reżyser Alain Corneau
1980: Kocham was wszystkich (Je vous aime) jako Alice, reżyser Claude Berri
1981: Hotel Ameryka (Hôtel des Amériques) jako Hélène, reżyser André Téchiné
1982: Szok (Le choc) jako Claire, reżyser Robin Davis
1983: Zagadka nieśmiertelności (The Hunger) jako Miriam Blaylock, reżyser Tony Scott
1983: Afrykanin (L'Africain) jako Charlotte, reżyser Philippe de Broca
1984: Fort Saganne jako Louise, reżyser Alain Corneau
1984: Słowa i muzyka (Paroles et musique) jako Margaux, reżyser Élie Chouraqui
1984: Szczególna przyjemność (Le bon plaisir) jako Claire Despres, reżyser Francis Girod
1986: Miejmy nadzieję, że to będzie córka (Speriamo che sia femmina) jako Claudia, reżyser Mario Monicelli
1986: Miejsce zbrodni (Le lieu du crime) jako Lili Ravenel, reżyser André Téchiné
1987: Zmącone śledztwo (Agent trouble) jako Amanda Weber, reżyser Jean-Pierre Mocky
1988: Dziwne miejsce na spotkanie (Drôle d'endroit pour une rencontre) jako France, reżyser François Dupeyron
1988: Fréquence meurtre jako Jeanne Quester, reżyser Élisabeth Rappeneau
1991: Przeciw zapomnieniu (Contre l'oubli), zrealizowany przez około trzydziestu reżyserów, w tym Alaina Resnais i Jeana-Luca Godarda, aby dać świadectwo losowi więźniów politycznych
1991: Królowa karnawału (La reine blanche) jako Liliane Ripoche, reżyseria Jean-Loup Hubert
1992: Indochiny (Indochine) jako Eliane Devries, reżyser Régis Wargnier
1993: Moja ulubiona pora roku (Ma saison préférée) jako Emilie, reżyseria André Téchiné
1994: La partie d'échecs jako Marquise, reżyser Yves Hanchar
1995: Klasztor (O Convento) jako Hélene, reżyser Manoel de Oliveira
1995: Sto i jedna noc (Les Cent et Une Nuits) jako fantazyjna gwiazda (la star-fantasme), reżyser Simon Cinéma
1996: Złodzieje (Les voleurs) jako Marie, reżyser André Téchiné
1997: Genealogia zbrodni (Généalogies d'un crime) jako Jeanne/Solange, reżyser Raoul Ruiz
1998: Place Vendôme jako Marianne, reżyseria Nicole Garcia
1999: Powiew nocy (Le vent de la nuit) jako Hélène, reżyseria Philippe Garrel
1999: Pola X jako Marie, reżyser Leos Carax
1999: Wschód - Zachód (Est – Ouest) jako Gabrielle, reżyser Régis Wargnier
1999: Moja piękna teściowa (Belle Maman) jako Lea, reżyser Gabriel Aghion
1999: Czas odnaleziony (Le temps retrouvé) jako Odette, reżyser Raoul Ruiz
2000: Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark) jako Kathy, reżyser Lars von Trier
2001: D’Artagnan (The Musketeer) jako królowa, reżyser Peter Hyams
2001: Tomcio Paluch (Le petit poucet) jako królowa, reżyser Olivier Dahan
2001: Wracam do domu (Je rentre à la maison) jako Marguerite, reżyser Manoel de Oliveira
2001: Absolument fabuleux jako widz, reżyser Gabriel Aghion
2002: 8 kobiet (8 femmes) jako Gaby, reżyser François Ozon
2002: Au plus pres du paradis jako Fanette, reżyseria Tonie Marshall
2003: Ruchome słowa (Um Filme Falado) jako Delfina, reżyser Manoel de Oliveira
2004: Królowie i królowa (Rois et reine) jako pani Vasset, reżyser Arnaud Desplechin
2004: Utracona miłość (Les temps qui changent) jako Cécile, reżyser André Téchiné
2008: Z miłości do gwiazd (Mes stars et moi) jako Solange Duvivier, reżyseria Lætitia Colombani
2009: Opowieści z ławeczki (Bancs publics (Versailles Rive-Droite)) jako klientka kupująca szafę, reżyseria Bruno Podalydès
2011: Żona doskonała (Potiche) jako Suzanne Pujol, reżyser François Ozon
2012: Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix et Obélix : Au service de Sa Majesté) jako królowa Cordelia, reżyser Laurent Tirard
2012: Linie Wellingtona (Linhas de Wellington) jako Severina, reżyseria Raoul Ruiz i Valeria Sarmiento
2013: Bettie wyrusza w drogę (Elle s'en va) jako Bettie, reżyseria Emmanuelle Bercot
2014: 3 serca (Trois cœurs) jako pani Berger, reżyseria Benoît Jacquot
2014: Królowa kasyna (L’homme qu'on aimait trop) jako Renée Le Roux, reżyseria André Téchiné
2015: Zupełnie Nowy Testament (Le tout nouveau testament) jako Martine, reżyseria Jaco Van Dormael
2015: Z podniesionym czołem (La tête haute) jako Florence Blaque, reżyseria Emmanuelle Bercot
2017: Dwie kobiety (Sage femme) jako Béatrice Sobolevski, reżyseria Martin Provost
2018: Tout nous sépare jako Louise Keller, reżyser Thierry Klifa
2019: La Vérité jako Fabienne, reżyser Hirokazu Kore-eda

Literatura

Bernard Violet: Deneuve, l'Affranchie : Biographie, Paris, Groupe Flammarion, 2007, (ISBN 208068793X).

Linki

Catherine Deneuve w: fr.wikipedia.org, online.

Przypisy

↑Catherine Deneuve: Elle s'appelait Françoise..., Michel Lafon, 2017.
↑Anne Laure Gannac: Catherine Deneuve : "C'est ennuyeux de vieillir", 20 maj 2011, online.
↑Laure Adler, « Catherine Deneuve : "Dans ma vie personnelle, personne ne peut me faire changer d'avis. Je suis irréductible." », France Culture,‎ 29 listopad 2019.
↑Jean-Michel Frodon, « Catherine Deneuve, une icône en liberté », Le Monde,‎ 23 marzec 1997, online.
↑Comment Bardot et Deneuve ont failli devenir la femme de Bond, Première,‎ 30 wrzesień 2012, online.
↑Géraldine Catalano, « Catherine Deneuve: "Pour Potiche, j'ai eu un trac fou" », L'Express,‎ 10 listopad 2010, online.
↑Dossier de presse de Peau d'âne, Ciné-Tamaris, 2014, (online).
↑Raphaëlle Bacqué, « Catherine Deneuve, du manifeste des « 343 salopes » à #metoo », Le Monde,‎ 28 sierpień 2020. online.
↑Gilles Plazy, « " Ça n'arrive qu'aux autres " [archive] », Le Monde,‎ 5 listopad 1971, online.
↑Gaston Haustrate i Jean-Pierre Le Pavec: « Entretien avec Catherine Deneuve », Cinéma 81, nr 271-272,‎ lipec-sierpień 1981.
↑Philippe Barbier i Jacques Moreau: Catherine Deneuve, Paris, PAC, 1984, (ISBN 9782853362368).
↑Gaudéric Grauby-Vermeil: « Le Sauvage, dans les coulisses du film », France Inter,‎ 3 sierpień 2018.
↑Gérard Depardieu à Catherine Deneuve : "On fantasme sur notre couple depuis Le Dernier métro..." », Allociné,‎ 3 wrzesień 2017.
↑Jean-Marc Lalanne: « Critique de Les Voleurs », Cahiers du cinéma, nr 505,‎ wrzesień 1996.
↑Serge Kaganski i Jean-Marc Lalanne: « Catherine Deneuve : "J'ai une attirance pour les personnages qui transgressent" », Les Inrockuptibles,‎ 15 maj 2007, online.
↑Isabelle Regnier: « CATHERINE DENEUVE, BELLE ET BIEN LÀ », Le Monde,‎ 3 kwietnia 2010, online.
↑Catherine Balle: « Catherine Deneuve va reprendre le tournage du film d’Emmanuelle Bercot [archive] », Le Parisien,‎ 16 czerwiec 2020.
↑ Deneuve, Sartre et Beauvoir apparaissent dans les archives Kennedy de la CIA, 31 październik 2017.
↑ « Mariage gay : Catherine Deneuve "perplexe" », Le Point,‎ 9 maj 2013, online.
↑ « Nous défendons une liberté d’importuner, indispensable à la liberté sexuelle », Le Monde,‎ 9 styczeń 2018.
↑« "Je trouve ça d'une violence inouïe" : Catherine Deneuve défend Roman Polanski et Woody Allen [archive] », France TV info,‎ 30 sierpień 2019, online.

: Autor: Roman Penkała