Georgius Sabinus

Georgius Sabinus (właściwie Georg Schuler; ur. 23 kwietnia 1508 w Altstadt Brandenburg; zm. 2 grudnia 1560 we Frankfurcie nad Odrą) - niemiecki humanista, poeta neołaciński i dyplomata, pierwszy rektor Uniwersytetu Albertyna w Królewcu.

Georgius Sabinus. Źródło: Wikimedia Commons

Genealogia

Ojciec Balthasar Schuler, burmistrz Altstadt Brandenburg i opiekun Martina Chemnitza (1522-1586); matka Agneta N. N.; - ożenił się 1) w Wittenberdze w 1536 r. z Anną (1522-1547), córką Filipa Melanchthona (1497-1560), 2) w Królewcu w 1550 r. z Anną Cromer; z pierwszego małżeństwa miał syna i 5 córek, a z drugiego 2 synów.

Życiorys

W wieku 15 lat Georgius Sabinus rozpoczął studiowanie literatury i prawa w Wittenberdze. W latach studiów, które ukończył w 1533 r. słuchał wykładów Marcina Lutra (1483-1546) i stał się ulubionym uczniem Melanchtona, który zabrał go ze sobą na sejm Rzeszy do Augsburga (1530). W tym czasie zmienił także swoje nazwisko i od 1528 r. nazywał się Sabinus, na cześć rzymskiego poety. W zimie 1533/34 odbył podróż do Włoch i uzyskał miano "papieskiego palatyna" przede wszystkim dzięki zawartym tam znajomościom z wpływowymi osobami (m.in. kardynałami Pietro Bembo (1470-1547) i Girolamo Aleandro (1480-1542)).

Georgius Sabinus mimo przejściowych napięć zawsze doświadczał poparcia ze strony teścia, a oprócz tego jego protektorami stali się arcybiskup Moguncji Albrecht Hohenzollern (1490-1545) i książę pruski Albrecht Hohenzollern (1490-1568). W 1538 r. został profesorem poezji i elokwencji na uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą, a w 1544 r. pierwszym rektorem na nowo powstałym uniwersytecie w Królewcu. W tym samym roku wydał swój zbiór wierszy "Poemata". Na uniwersytecie w Królewcu doszło do ewangelickiego sporu dogmatycznego. Książę przeforsował powołanie na katedrę teologii Andreasa Osiandera (1498-1552), wbrew życzeniom wydziału teologicznego. Sabinus musiał odejść z Królewca z powodu sporu teologicznego z Osianderem i w 1555 r. wrócił na uniwersytet do Frankfurtu nad Odrą, gdzie został również książęcym radcą i posłem. Książę elektor brandenburski Joachim II Hektor (1505-1571) wysyłał go w misjach dyplomatycznych m.in. na polski dwór królewski oraz na Litwę w celu zagwarantowania bezpieczeństwa Księstwu Pruskiemu.

Podczas misji dyplomatycznej w 1560 r. do Włoch rozchorował się i krótko po powrocie zmarł we Frankfurcie nad Odrą.

W swoim czasie był bardzo znanym i poczytnym poetą. Pisał także pisma historyczne i elegie w duchu Owidiusza.

Dzieła (wybór)

• Germanici Imperatores descripti versibus , 1543.
• De electione & coronatione Caroli V. Caesaris historia, 1544.
• Poemata, 1544, 1558 i 1563.
• De carminibus ad veterum imitationem artificiose componendis praecepta bona et utilia, 1551.
• Catalogus Romanorum Imperatorum, 1553.
• Sabini carmina, 1563.

Literatura

• Georg Ellinger: Sabinus, Georg. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tom 30, Duncker & Humblot, Leipzig 1890, s. 107-111.
• Heinz Scheible, Bernhard Ebneth: Sabinus, Georg. W: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 22, Duncker & Humblot, Berlin 2005, ISBN 3-428-11203-2, s. 320.