Hermann Keller

Hermann Keller (ur. 20 listopada 1885 w Stuttgarcie; zm. 17 sierpnia 1967 we Fryburgu Bryzgowijskim) był niemieckim ewangelickim muzykiem kościelnym i muzykologiem.

Genealogia

Ojciec Heinrich (1856–1905), architekt; matka Emilie Bürkle (1858–1935); – ożenił się 1) w Weimarze w 1914 z Alix (zm. 1936), córką Wilhelma von Scholtza i Olgi Krang, 2) w Baden-Baden w 1945 z Marianne, córką kupca Arthura Hahna i Elisabeth Bigge; miał 4 synów z pierwszego i 2 synów oraz 2 córki z drugiego małżeństwa.

Życiorys

Po krótkim okresie studiowania w latach 1903–05 architektury w Stuttgarcie i Monachium, gdzie prywatnie został uczniem kompozytora i organisty Maxa Regera postanowił zostać muzykiem. Studia muzyczne kontynuował w Monachium, Stuttgarcie i Lipsku. Oprócz Regera jego nauczycielami byli pianiści Max von Pauer i Robert Teichmüller i organista Karl Straube.

W latach 1910–16 Keller uczył w szkole muzycznej w Weimarze, gdzie był jednocześnie miejskim organistą. W 1916 r. wrócił do Stuttgartu, został organistą w kościele Markuskirche (kościół św. Marka), od 1920 r. uczył gry na organach i faktury w tamtejszej Wyższej Szkole Muzycznej (w 1925 r. otrzymał tytuł profesora) i w 1928 r. został powołany na kierownika Wydziału Muzyki Kościelnej i Szkolnej. W międzyczasie w 1924 r. doktoryzował się w Tybindze dysertacją »Die musikalische Artikulation, insbesondere bei Johann Sebastian Bach«. Ze stanowiska kierownika wydziału musiał odejść w 1933 roku.

Po wojnie, w latach 1946–52 był dyrektorem Wyższej Szkoły Muzycznej w Stuttgarcie. W 1949 r. został przewodniczącym związku muzyków i nauczycieli muzyki »Landesverband Württemberg Deutscher Tonkünstler und Musiklehrer«.

Hermann Keller jako organista i koncertujący artysta był czołową postacią »renesansu Jana Sebastiana Bacha« na początku XX wieku. Publikował dzieła wielkiego mistrza organ i jako interpretator jego muzyki występował nie tylko w Europie, lecz także w Ameryce i Japonii.

Jego uczniami byli m.in.: Hans Grischkat (1903–1977) i Theophil Laitenberger (1903–1996).

Dzieła (wybór)

  • Die musikalische Artikulation insbesondere bei Johann Sebastian Bach. Mit 342 Notenbeispielen und einem Anhang: Versuch einer Artikulation der Fugenthemen des Wohltemperierten Klaviers und der Orgelwerke. Bärenreiter Verlag, Augsburg 1925.
  • Schule des klassischen Triospiels. Bärenreiter Verlag, Kassel 1928.
  • Schule des Generalbaßspiels. Bärenreiter Verlag, Kassel 1931.
  • Schule der Choral-Improvisation. Mit 121 Notenbeispielen. Peters, Leipzig 1939.
  • Die Kunst des Orgelspiels. Mit 250 Notenbeispielen. Peters, Leipzig 1941.
  • Die Orgelwerke Bachs. Ein Beitrag zu ihrer Geschichte, Form, Deutung und Wiedergabe. Peters, Leipzig 1948.
  • Domenico Scarlatti. Ein Meister des Klaviers. Peters, Leipzig 1957.
  • Das wohltemperierte Klavier von Johann Sebastian Bach. Werk und Wiedergabe. Bärenreiter Verlag, Kassel 1965.

Literatura

  • Martin Just: "Keller, Hermann", w: Neue Deutsche Biographie (NDB). Tom 11, Duncker & Humblot, Berlin 1977, ISBN 3-428-00192-3, s. 456 (online).
  • Joachim Faller: Hermann Keller (Musikwissenschaftler) w Biographisch-Bibliographisches Kirchenlexikon (BBKL). Tom 26, Bautz, Nordhausen 2006, ISBN 3-88309-354-8, s. 764–766.

Linki

Artykuł jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.

Autor: Roman Penkała